ΗΛΙΑΣ ΦΟΥΚΗΣ Δεκαπέντε ποιήματα

 

 

 

ΝΕΟΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ    Poem by ILIAS FOUKIS

                      

ΝΕΟΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ
 

`Αν θελήσει
η Βούληση του Θεού της Γης
χωρίς να χρειαστεί να πλέκω το εγκώμιο του Δία
σήμερα εγώ....
θα περπατάω όλη μέρα στη Γη...
και το σημαντικότερο,
μόλις θα αντικρίζω την απόσταση ασφαλείας
που έχω από το θάνατο...
Δόξα τον Απόλλωνα
δεν θα με ενοχλήσει
το δαιμόνιο της Αυτοκαταστροφής.

 

 Αν δεν θελήσει
η Βούληση του Θεού των Ουρανών
στα όνειρά μου..
που μου πολιορκούν την ουσία της `Ύπαρξης
όπως τον Σίσυφο
ο εφιάλτης της άκαρπης εργασίας
δεν θα χαρίζεται ούτε ένα μέτρο ουρανός...
και ξέρετε που θα καταλήξουν
τα `Όνειρά για έναν καλύτερο Κόσμο και την Ωραία Ελλάς...!
Απαρατήρητα και σιγά - σιγά
θα τα τρώει η σκουριά
και οι σκόνες της λησμονιάς...

 

Αν θελήσει
η Βούληση του Θεού της Θάλασσας
τα δικά μου Φαντάσματα που είναι οπλισμένα
με βάρος στη συνείδηση και με συγνώμη,
θα έχουν την σπάνια ευκαιρία
να ξεπλύνουν της ζωντανές αμαρτίες της Τροίας
που έχουν γίνει ο πιο επικίνδυνος `Όλυμπος
με την κυνική τους προσδοκία
να είναι η Αιώνια Ελλάδα ενώπιον του Κόσμου.

 

Αν δεν θελήσει
η Βούληση του Θεού της Φωτιάς ,
εμένα που ξέρω καλύτερα το μοιραίο δεσμό
της Ελλάδας με τις Πυρκαγιές
θα μου χαθεί και η τελευταία ευκαιρία
να δείξω ελεημοσύνη
και οι Πόλεις θα συνεχίσουν
να καίγονται ήσυχα...

 

Και μάλιστα...αν δεν θελήσει
η Βούληση του Θεού της Αγάπης
εξαιτίας αυτής της τρομακτικής αναμόρφωσης
που έχουν υποστεί τα ανθρώπινα συναισθήματα
εμένα δεν θα με αγαπάει κανείς.

Το χειρότερο όμως είναι πως αυτή η Τραγωδία
δεν θα σταματήσει εδώ...

 

Αυτός ο Θεός της Αγάπης
έχει διαφημιστεί πολύ από τον `Όλυμπο...
Κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα Είδωλα
και διαφορετικά απ΄ αυτούς
άρπαγας όλων των πόθων
και με πολλές πιθανότητες αιωνιότητας.

 

'Όλοι οι φευγάτοι ταξιδιώτες
θα τις μαρτυράνε ότι όπου και αν πήγαν
δεν είδαν πουθενά καμία φανταστική αγάπη
που θα αρκούσε να πείσει
τον εύκολα εξ απατημένο κόσμο
ότι 'αξιζε την Κορυφή...

Λίγοι άνθρωποι αγαπιόταν στον Κόσμο.

 

Και αυτοί αγαπιόταν όσο τους επέτρεπε η σκέψη
ότι στο Μεγάλο Ουρανό δεν μπορείς να ανέβεις ποτέ
διότι εκεί ... πράγματι έχει εξελιχθεί
μία ανθρώπινη Ιστορία
αλλά όπως την έζησαν μονάχα οι Θεοί....

 

Και για να μείνουμε στη ζωή η οποία διαρκεί
λίγο ή πολύ όσο μια Εποχή
εμείς ούτως ή άλλος αγαπητέ μας Απόλλωνα
δεν είχαμε κανένα δίλημμα...
κανένα μυστήριο...
διότι δεν εκδηλώσαμε κανένα ενδιαφέρον
για να είμαστε Θεοί..

 

Το πρόβλημα ήταν πολύ απλό...
Εμείς ήμασταν ανεπιθύμητοι σε αυτή την Γη...
Εντελώς παράλυτη και χωρίς καμία ευθεία
έχουμε κυκλοφορήσει στον κόσμο
χωρίς να μας παρατηρήσει κανείς...

 

'Ισως θα πρέπει να οργανωθούμε
εμείς οι Μεγάλοι Ανώνυμοι
για να τερματίσουμε αυτή την τρέλα
με ψεύτικους ΄Ηρωες
από αυτούς που με την δική τους αθλιότητα
ξέρουν να στήσουν μόνο οι Θεοί...

 

Αυτή οι Θεοί
που θα ελέγξουν τα πάντα από ψηλά
και το πιο τρομερό
εμάς που θελήσει και Τύχη μαζί
μας ήθελαν να είμαστε κάτω....
παρόλο που τριγυρίσαμε την Γη μπρος και ανάποδα
για της μεγάλες αλλαγές στον Κόσμο..
θα μας συκοφαντούνται όλες οι γνώμες
δεν θα μας ακούγεται καμία μαρτυρία ....

 

Για αυτό και φοβάμαι
ότι εμείς που περπατάμε μόνο στη Γη
θα μείνουμε χωρίς Ιστορία...

ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ Ηλίας Φούκης

ΟI ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ
 


Καθώς τελειώσαμε ονειροπολώντας
αυτό σήμαινε  πώς είχε τελειώσει 
η τοποθέτηση των σημαδιών στη Γη
και τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή
για να κατεβαίνουμε προς τα κάτω
στην αναζήτηση των χρυσών πραγμάτων. 


Σύμφωνα με τις προβλέψεις των Ονείρων
στο πρώτο στρώμα θα βρίσκαμε την Τύχη
που με βάση τις συστάσεις των Μάγων του Παραδείσου...
θα ήταν λαμπερή
και λυτρωμένη
απ' όλους τούς αναστεναγμούς της Γης. 


Αφού θα είχαμε την τύχη στα χέρια μας
υπήρχαν πολλές πιθανότητες στο δεύτερο στρώμα
σύμφωνα με κάποιον τυφλά πιστό
Αρχαίο Αστρολογικό  Θρύλο 
να συναντήσουμε την 'Αγάπη. 


Και αφού η Γη θα μας είχε αγαπήσει
επιτέλους, στο τρίτο στρώμα,
όπως μαρτυρούσε
η διδασκαλική Πνοή των θεμελιωτών της Γένεσης,
όλες οι πιθανότητες  οδηγούσαν στην Ευτυχία. 


Για να πιστέψετε πόσο σοβαροί ήμασταν
σε αυτή την Αναζήτηση της Ευτυχίας στα βάθη της Γης
αρκεί να σας πω ότι για να είμαστε απόλυτα σίγουροι
το σχέδιο διευκρίνιζε  ότι οι ερευνητές
έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί
γιατί η μυστηριώδης μας Γη
κρατούσε μέσα της τσέπες πυρός
που θα μπορούσαν να κάψουν
τα χρυσά μας πράγματα. 


— Μην ανησυχείτε... μας παρηγόρησε ένας.
Η αγαπημένη μας Γη
κρατάει μέσα της  και ρεύματα 
υδάτων για να σβήσουμε σε περίπτωση κινδύνου...
τις επικίνδυνες  φωτιές. 


Κι έτσι λίγο-λίγο
από το Ονειρο στο παίδεμα
από το παίδεμα στο άγχος
επιτέλους η Γη άνοιξε. 


Πιστεύω καταλαβαίνετε... 
Ήμασταν σίγουροι ότι επιτέλους
είχαμε μπροστά  μας
(παρόλο που δεν το επιθυμούσε
κανένα από  τα γραπτά του Κόσμου)
μια άσπρη μέρα. 


Δυστυχώς όμως
η Γη που εξακολουθούσε να είναι δική μας
δεν μας επιφύλασσε τίποτα το ιδιαίτερο
αφού για τον εαυτό της
εκείνη δεν είχε ονειρευτεί κανένα μέλλον
και για την ύπαρξη χρυσών πραγμάτων
ούτε καν της έπεφτε λόγος. 


Και μάλιστα
ακριβώς από αυτή τη δική της αδιαφορία
το νερό που ήταν το ελαφρότερο όλων
έχει ανεβεί ψηλά
και οι ελπίδες  μας αναπόφευκτα φλογερές
έσβησαν
από το πρώτο στρώμα.

Ο ΦΤΩΧΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΗΛΙΑΣ ΦΟΥΚΗΣ

                        
                   Ο  ΦΤΩΧΟΣ  ΣΤΟ  ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ   


              
                    Οι παρατηρητές προβλέπουν ότι
                    τουλάχιστον μία φορά σε όλη τη ζωή
                    εγώ θα έχω Δίκιο...
                   

                   Τι πρόσωπο θα έχει το Δίκιο μου...!
                    Πόσο χρονών θα είναι...!
                    Το πορτοφόλι... άδειο ή γεμάτο θα το έχει...!


                    Είμαι βέβαιος  
                    πως τα λόγια για την προστασία μου 
                    θα δανείζονται από της χαμένες γλώσσες
                    γιατί προς το παρόν 
                    δεν υπάρχει κανένα κατανοητό  λεξιλόγιο
                    για να με προστατεύει.

                    Όπως βλέπετε λοιπόν
                    το Δίκιο μου θα είναι πολύ παλιό.
               
                    Οι επιστήμονες που θα το βρίσκουν σαν πτώμα

                    στο δρόμο για την επαγγελματική τους άνοδο

                    θα τρομάζουν βλέποντας το. 
                    

                    Μπορούν να αντικρίζουν μονό το κράνος
                    γεμάτο με επιγραφές της ζωής που χάθηκε
                    όπου λέγεται καθαρά και χωρίς αυταπάτες
                    ότι μαζί με τους ανθρώπους απέτυχε και ο Ήλιος
                    για να λάμψει με εκείνο το φως  
                    που δεν άξιζε να παραχωρηθεί στους θνητούς
                    εκείνο το Αλλοτινό Χάος μεγάλων παραστάσεων
                    που ποιος ξέρει τη σοφία χειροπιαστών Θεών
                    θα χάριζαν στης μορφές του Κόσμου. 


                    Τα υπόλοιπα  όπως θα ήταν
                    ο θώρακας...η άρθρωση..οι σπόνδυλοι 
                    από πότε έμαθαν το μαύρο μαντάτο
                    ότι η Θεοί του Δίκαιου 
                    δεν υπήρξαν ποτέ χειροπιαστοί
                    απεγνωσμένη από τη ματαιότητα του Κόσμο
                    κρατούσαν σε λειτουργία το σώμα της Κόλασης
                    στους γκρεμούς. 


                    Σε ότι αφορά τις προσδοκίες....
                                              τα 'Ονειρα...
                                                     τις Ευαισθησίες...
                    και άλλες ελληνικές αρετές..
                    πιθανόν ...   
                     με μια απελπιστική περιπλάνηση μοναχικών 
                     να είναι ανάμεσα μας.


                     Οι δικηγόροι όμως δεν νοιάζονται πολύ
                     για τις ελληνικές Αρετές
                     και τις Αλήθειες της Ψυχής.    


                     Εκείνοι θέλουν υλικές μαρτυρίες
                                              συγκεκριμένες...
                                              χειροπιαστές...
                     ενώ εγώ και αυτοί τη φορά
                     μοίαζω πολύ φτωχός...
                     παρόλο που το Δίκιο μου είναι
                     όπως θα το αποκαλούσαν οι παρατηρητές.... 
                     .....  Αιώνιο.

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ Poem by ILIAS FOUKIS

Μοιραστείτε το στο Facebook




Η   ΑΘΑΝΑΣΙΑ 

                                                                          

''Αν εμείς οι δύο
αγαπιόμασταν μια ολόκληρη μέρα ,
το επόμενο πρωινό
παρόλο την κολοσσιαία δύναμη του Κακού ,
ζεστοι - ζεστοι  
θα ξυπνούσαμε με τη σκέψη ,
ότι με τον ίδιο δυναμισμό
θα μπορούσαμε να αγαπιόμαστε όλο το χρόνο.....


΄Εφόσον εμείς οι δυο
θα αγαπιόμασταν όλο το χρόνο ,
σαν καθαρός ορίζοντας
θα πλανιόταν μπροστά μας ή ιδέα
ότι σε αντίθεση με το χλόμιασμα
του φωτός τον ματιών ,
θα αγαπιόμασταν όλο και πιο λαμπερά
ολόκληρο τον Αιώνα.....

Και αν εμείς οι δυο
κατορθώναμε ένα τέτοιο θαύμα ,
ελαφροί και αφελείς όπως όλες οι ταχύτητες
και οι ορμες τον παιδιων ,  
θα τρέχαμε στη σκέψη
ότι θα μπορούσαμε κάλλιστα 
να αγαπιόμαστε
όλους τούς Αιώνες....

Αυτή η τελευταία σκέψη όμως
θα ήταν πολύ βαριά....
και αυστηρός καταδικαστέα
από τους Θεούς του Ολύμπου
με την κατηγορία ότι χαρίσαμε
το μυστικό της Ευτυχίας στην Ανθρωπότητα ,
και κάτω από το τεράστιο της βάρος
μπορεί και να πεθαίναμε.                 

Η ΟΜΟΡΦΙΑ Ηλίας Φούκης

Η ΟΜΟΡΦΙΑ
 




Τη στιγμή που  η Αφροδίτη
κατέκτησε κα τον  τέταρτο Ουρανό
οι υψηλότεροι κύκλοι της Κοινωνίας
αποφάσισαν πως εκείνη θα μπορούσε πλέον
να ανακηρυχθεί  Διάσημη Γυναίκα. 


Είχε έρθει  λοιπόν
η μεγάλη στιγμή για τη Διαφήμιση
το σώμα της  να κολλάει στο φόντο της Παντοδυναμίας
ή να καταπατιώνται  με βία τα πάθη της Φύσεως
προκειμένου εκείνη
να κατακτήσει έως και το Ένατο Ουρανό. 


Ή απλώς για  να συμβάλει
η περικύκλωση  του Ήλιου από την Ανατολή  στη Δύση
να εκτελείται όχι μόνο
      χωρίς καμιά παρέμβαση της νύχτας  
αλλά και σ'αυτό το χρονικό διάστημα
που γουστάρουνε  οι Γίγαντες του χρήματος. 


Και ακόμη χωρίς  να επιστρέφει στον Άντρα της
η Αφροδίτη παρατήρησε ότι
οι θάλασσες άρχισαν να θάβουν το γαλάζιο στο  χώμα
και στο δαφνοστέφανο της νικήτριας
άρχισαν να πέφτουν  οι πρώτες εικόνες. 
καθώς το νησί της Κύπρου
γέμισε με δημοσιογράφους, με μάνατζερ
και με τούς πιο πρόστυχους ανθρώπους του Κόσμου. 


Ό Ήφαιστος μόλις  τα έμαθε όλα αυτά
κλείστηκε μέσα στο σπίτι
για να ασχοληθεί με το επάγγελμα του οπλοποιού
αφού κι εκείνος θα έχανε
      την όμορφη γυναίκα του
τώρα που εκείνη ...
σαν Ήλιος που δεν θα δύση πότε 
έμπαινε στα μάτια του Κόσμου...

ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΟΛΟΜΩΝ Ηλίας Φούκης

ΒΑΣΙΛΙΑΣ  ΣΟΛΟΜΩΝ
 


Οι γυναίκες που αγάπησε περισσότερο
ο Βασιλιάς Σολομών
ήταν εκείνες  οι γυναίκες
την ψυχή των οποίων αυτός είχε φανταστεί
σαν τη ροή των ποταμών. 


Αμέσως μετά
από αυτό το ζεστό πόθο όμως
ο γέρος Σολομών έκρινε ψυχρά
ότι η ροή των ποταμών οδηγεί στη θάλασσα
και σε αυτό το απέραντο γαλάζιο των ωκεανών
όπου αποδυναμώνονται όλοι οι Ναοί
και οι Αμαρτίες της Γης
θα μπορούσε να χάσει τις Γυναίκες από τον έλεγχο. 


Τότε ο Βασιλιάς Σολομών
εν βρασμώ ψυχής θυμήθηκε ότι είχε εξουσία
και σε περίπτωση κινδύνου
θα ήξερε να σταματήσει
αυτούς τούς τρελούς ποταμούς. 


Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο κίνδυνος...


Εκτός από τις θάλασσες και τους ποταμούς
στη γυναικεία κοσμοθεωρία ήταν και ο ουρανός... 


Τον τελευταίο  καιρό μάλιστα
είχε πληροφορίες  από τους μυστικούς πράκτορες
ότι οι γυναίκες αντάλλασσαν βλέμματα με τα 'Αστέρια
και... συνεπώς
οι καρδιές τους που εκείνος τις είχε υποψιαστεί
κοντινές και  υπό πλήρη κατοχή
σαν τους τοίχους των παλατιών
καίγονταν μέσα σε κείνες τις μακρινές φωτιές. 


Κι έτσι λοιπόν
ο Βασιλιάς Σολομών άρχισε να μετανιώνει
γιατί πριν δημιουργήσει το Βασίλειο
δεν σκέφτηκε να ενσωματώσει όλα τα Αστέρια
στα ουράνια εδάφη της Μοναρχίας
και τώρα σε αυτή την πεσμένη ηλικία
έπρεπε να μελετά λεπτομερώς την 'Αστρολογία. 


Αλλά ο γέρος Σολομών
από καιρό τα είχε βρει με τον εαυτό του
ότι ο Ουρανός και τα Μυστήρια του Ουρανού
έμοιαζαν με τις γυναίκες
που δεν αγάπησε ποτέ. 


Εφόσον οι Αστρολόγοι του Μέλλοντος
εκμεταλλευόμενοι την ανισορροπία των θνητών
διαπραγματεύονταν με τον Ουρανό
εκείνος από  τώρα τους κατηγόρησε
για τεράστιες πνευματικές παραλείψεις
και προκλητική ανοησία
που θα στερούσαν από τις Γυναίκες
τον Έρωτα που έσπαγε τα φράγματα
με τη δύναμη των πειρασμών
να φτάσει στη Γη της Επαγγελίας
σαν θεϊκός χρησμός
ορμώντας με το πείσμα των ποταμών.

Η ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΗΛΙΑΣ ΦΟΥΚΗΣ

   

  

      Η  ΑΠΟΓΟΝΟΙ
       
                            Εις μνήμην του Άβελ και του Καιν
     

     Χαρά σε σένα Άβελ.. χαρά σε σένα.
     Η  ζωή σου δόθηκε χωρίς αντίστασή 
     και χωρίς να ντρέπεστε φέρατε στον κόσμο 
     το νόθο παιδί που λέγεται Ευτυχία
     Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
     Μια μεγάλη Ερημία ο Κόσμος για σένα
     τον περπατάς μέρα-νύχτα αμετανόητος
     και σαν πιστό σκυλί ακόλουθη η δυστυχία.
    


     Χαρά σε σένα Άβελ.. χαρά σε σένα.
     Βόα  η  Οικουμένη από της  διασκέδασης σου,
     σαν θηρίο κρατάς  σφικτά την άνετη ζωή
     τρελαμένος από της ηδονές του Παράδεισου.
     Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
     Με την κακομοιριά σου μια Βίβλος θα είχε γραφτή
     μα ο μακρινός Θεός δεν σου έδωσε χρησμό 
     γιατί μόλις  που ακουγόταν η  φωνή σου.




     Χαρά σε σένα  Άβελ..χαρά σε σένα.
     Μπορείς και  κανείς εγκληματικά όνειρα
     '' Καφέ στην Ακρόπολη..Εξοχικό στη Σελήνη
     και Ερωτικό δεσμό με την Παναγία.''
     Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
     Έκανες και εσύ μερικά γελοία όνειρα,
      και της κατατρόπωσε ο  Γερο Σατανάς  
     χάρισμα για την δόξα της δίκης του Ιστορίας.   
  


     Χαρά  σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα.
     Όλη την Μεγάλη Τέχνη έβαλες στην καρδία σου
     και λάμπεις από Ευτυχία σαν βιτρίνα του Παράδεισου
     στην Επίδαυρο, στο Λούβρο, στη Σκάλα του Μιλάνου.
     Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
     Κάπου- κάπου όταν κοιμάται η Δεσποτεία του Πεπρωμένου
     ξεγελάς  και εσύ της φτωχές σου ευαισθησίες
     με κατή φθηνούς θιάσους του δρόμου.




      Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα..
      Της  απόλαυσης σου  αποθεώνεις κάθε μέρα
      και κανείς όργια στους δείπνους του Σατανά
      με λιχουδιές από το πάτος τον Ωκεανών.
      Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
      Την πεινά σου περνάς με ψωμοτύρι
       και με την τραγική σου Ευτυχία
      ευχάριστης για την μέριμνα τον Θεών.




      Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά  σε σένα..
      Της Πατριαρχικές σου Κληρονομιές καμαρώνεις
      σε βαθιά  υπόγεια του Κάτω Κόσμου
       μια τελεία παράσταση της κομψότητας.
      Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
      Αιμορραγεί η νιότη σου στης Πλατείες , 
      κατή να πάρεις   από τον Κόσμο ..και σου δόθηκαν
      μόνον η τραγικές αναμνήσεις της Ανθρωπότητας.




      Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα..
      Χορτάτος  και αμέριμνος στην κορυφή της Αμαρτίας
      την συμπάθεια και την αγάπη σου ζητιανεύουν
      λακέδες και πουτάνες που σπρώχνονται στη σειρά.
      Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
      Σαν ιδρωμένο σκυλί περιφέρεσαι
      γυαλίζουν  τα μάτια σου  για λίγη αγάπη 
      μα κανείς δεν πόθοι την άδεια σου καρδία.




      Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα..
      Με ανέκδοτα του Σωκράτη  σκοτώνεις το απόγευμα
      πριν αρχίζεις το Όργια παρέα με τον Σατανά
      σε επτασφράγιστα Μυστικά Σαλόνια.
      Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
      Βυθισμένος  στην αιωνία καταδίκη σου
      κατεβάσεις  ιδέες για την σωτηρία του Κόσμου
      και η φθηνή ρετσίνα σου θερίζει τα πνευμονία.




      Χαρά σε σένα Άβελ.. χαρά σε σένα.  
      Στα προάστια τον πόλεων σε ηλιόλουστες βεράντες
      στης αγκαλιές του Λεβάντε παραδίδεσαι 
      απολαμβάνοντας την  Αφροδίτη και χάπια έκστασης.
      Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..   
      Στην βρόμα του κέντρου σέρνεσαι φυλακισμένος   
      με κοκαΐνη γεμίζεις της φλέβες  το πεπρωμένου 
      για να άναψες την φλόγα της Επανάστασης.  
       
       2
      


       Χαρά  σε σένα Καιν ..χαρά σε σένα.       
       Την Οικουμένη ολόκληρη αφίσες άφωνη   
       γιατί με όλους τους Δαίμονες εναντίον σου
       πιστός στην Γη μπόρεσες να σταθείς..
        Αλίμονο σου Άβελ..αλίμονο σου.       
        Ξερής καλά εσύ..σε περιμένουν Δικαστήρια
        και φτιάχνεις διαστημόπλοια
        σε άλλους Πλανήτες να κρυφτής.    




        Χαρά σε σένα Καιν.. χαρά σε σένα.
        Στην τραγική απόγνωση που σε άφησαν η Θεοί 
        ένα περήφανο τέλος περιμένεις 
        σίγουρος στην δικαιοσύνη της Αιωνιότητας.
        Αλίμονο σου Άβελ..αλίμονο σου. 
        Μην ξεχάσεις στην Διαθήκη σου τον Σατανά
        που σου έχει ανοίξει έναν χρυσό τάφο
        στεφάνη απάνω του η χλεύη της Ανθρωπότητας. 
          
        
                                                               
                                                      10 - 12  Δεκεμβρίου 2011

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ Ηλίας Φούκης Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''

Ο    ΟΔΥΣΣΕΑΣ

'Όταν έκανα  το γύρο του Κόσμου

το νησί απέναντι από τα ρεύματα της Καραϊβικής

επειδή όταν είδε τούς ταξιδιώτες

χωρίς κάποιο χάρισμα

      για μεγάλες ανακαλύψεις

δεν έπαθε καμιά  γεωγραφική αναμόρφωση εντελώς σχηματικά

      μου θύμισε την Ιθάκη... 

Η απόσταση του Νησιού ήταν αρκετή

για να αμφιβάλλω κι άλλη μια φορά

για την αφοσίωση της Πηνελόπης...

ότι εκείνη ξανά ξεφτίλισε την τιμή της Ελλάδας

ερωτοτροπώντας με τούς ηττημένους της Τροίας

και απλώνοντας τη Φαντασία

ότι κατακτούν  το σώμα της...

λέω ότι ο ελληνικός στρατός θα αποτύχανε

να ταπεινώσει την Ευτυχία της

που μπορεί να ρημάξει την Ψυχή της Ελλάδας. 

(Και να το ξέρετε...

Αν συμβεί κάτι τέτοιο

εκείνο... τον  Αιώνιο Άνθρωπο

που ονειρεύεται η Φιλοσοφία στην Αθήνα

ξεχάστε τον  οριστικά...) 

Παρ' όλα αυτά σε τέτοιες στιγμές

δεν αξίζει να ξοδεύεις τη Θεϊκή Πνοή

για τέτοια ασήμαντα πράγματα

γιατί ήταν η εποχή που στον Όλυμπο

διαιωνίζονταν μια απογοήτευση χωρίς προηγούμενο

για την αποτυχία της Παγκόσμιας Λογικής

όταν στην Ουσία της βρισκόταν οι Γυναίκες. 

Και τώρα που βλέπω λυγισμένες τις Φοινικιές του Νησιού

θυμάμαι τα Νησιά της Ελλάδας

που όταν φύγαμε για την Τροία

ήμασταν αφελείς  και δεν καταλαβαίναμε

ότι τιμωρώντας αλύπητα τους πόθους

που χαρίσανε λάμψη στη νιότη της Τροίας

με τέτοια στενά οράματα και τοπικισμούς

δώσαμε μια καλή συνταγή

για σπαραγμούς και Παγκόσμια Καταστροφή. 

Και ζητώντας συγνώμη  για κείνη τη Φωτιά

βλέπω πίσω από  τις πλάτες της Καραϊβικής

να βρίσκεται μ' ένα ταραγμένο παρόν φοβισμένων

η Ήπειρος...

για τον ερχομό η όχι της οποίας στον Κόσμο

θα πνιγούν όλα τα ρεύματα της Ανθρώπινης Σκέψης

σε λογομαχίες ...

και τελικά σα να θέλουν ν' αφήσουν

μια αξιοπρεπή επιγραφή

στους τάφους των πνιγμένων

θα συκοφαντηθεί η αυτονομία της Ηπείρου. 

Θα απαρνούνται ιδιαίτερα εμένα

που αφορισμένος θα είμαι για όλες τις ζωές

για το ότι αμέσως μετά την καταστροφή της Τροίας

στάλθηκα από τους Έλληνες

να αναζητήσω Νέα και Παρθένα τοπία...

τότε που ο Κόσμος καχύποπτα κατάλαβε

ότι η μόνη δουλειά που πήγαινε καλά

      σ' αυτό το Λαό...

ήταν η λεηλασία. 

Πολύ αργότερα θα έρθουν άλλοι ταξιδιώτες

φορτωμένοι με Φαντάσματα

      και Μυθολογικά σημειωματάρια...

όπου θα έχει γραφτεί πώς δεν υπήρξε

καμιά λαμπερή  εποχή δεισιδαιμονίας

και μόλις θα πατήσουν στα χώματα του Νησιού

τη στιγμή που θα επιτεθούν στην Ήπειρο

οι Σοφοί Γέροντες...

θα διαπιστώσουν ότι τους έχουν τελειώσει οι σκέψεις

ξοδεύοντάς τες  για το ξεπέρασμα των ρευμάτων. 

Η Ήπειρος

θα παρεξηγηθεί από αυτή τη δυστυχία

και θα πάει κόντρα στους Στοχαστές

και μάλιστα  συχνά... θα παρακαλάει το Θεό

να ερημώσει τα Νησιά. 

Κάποιος οπωσδήποτε θα χάσει

κι ενώ προαισθάνομαι από τώρα

      εκείνη  την τρομερή ήττα

θα ήθελα να κάνω μια προειδοποίηση

      στον  Απόλλωνα...

ότι οι Αρχαίες Μυθολογίες

δε θα έχουν πια κανένα ρόλο. 

Γι' αυτό λοιπόν...

όταν ανταμώσαμε το Νησί

και είδαμε ότι μόλις έπεσαν τα κατάρτια

      του καραβιού...

μας υψώθηκαν τα κατάρτια των Φαντασμάτων

τηρήσαμε ένα  λεπτό σιγή

για τον πνιγμό του Αριστοτέλη στα ρεύματα του Ευρίπου

που ακόμα δεν είχε συμβεί.

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ Ηλίας Φούκης -- Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ''.

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Επειδή εγώ έλειπα

τον προηγούμενο  αιώνα είχες χαθεί

και δεν μπορούσε να σε βρει κανείς. 

Οι ερευνητές  παγιδεύονταν

από τη μεταμόρφωση της 'Ανάσας σε Ομίχλη... 

Κάπου στο τέλος  της ελπίδας... πείστηκαν ότι

ή έψαχναν σε μια Γη χωρίς αγάπη

ή η αγάπη σ' αυτή τη Γη ήταν πολύ πυκνή. 

Σ' αυτό το μπούμερανγκ εικασιών

εσύ βρήκες την ευκαιρία ν' απομακρύνεσαι. 

Εννοείται... χωρίς  να σ' ενοχλήσει κανείς

αφού και αυτά τα λίγα πουλιά

που θα μπορούσαν να σ' εντοπίσουν

από τα ύψη της δικής τους Αρετής

δεν είχαν καταλάβει ποτέ την γλώσσα

      των ανθρώπων...

ή ίσως  ποτέ δεν ήταν κατανοητή. 

Και είμαι σίγουρος ότι γυρνάς σε αυτή τη Γή

η οποία είτε δεν περικυκλώνεται καθόλου

ή περικυκλώνεται με μεγάλη ταχύτητα

για να πιάσει τον Αρχαίο Ρυθμό

της περικύκλωσης των αισθημάτων στην Ψυχή. 

Και πάλι μπορείς  να βρεις την ευκαιρία να φύγεις

ιδιαίτερα τώρα

που στη σκηνή της Μοντέρνας Εποχής

σαν να επιβεβαιώνουν

τις απελπιστικές αλήθειες περί Ειδώλων

με την παντοτινή τους διάθεση

και το αστείο και την τραγική ειρωνεία

έχουν εμφανιστεί οι Αρχαίοι. 

Αλλά είτε ευλογημένοι είτε βλαστημημένοι είναι

για σας ονειροπόλοι

πάρτε το χαμπάρι  λοιπόν

ότι σε αυτή την ξαφνική Παρουσία

κανένα θαύμα  δε θα συμβεί. 

Και οι Αρχαίοι  φαίνονται απογοητευμένοι

και χωρίς καμιά  διάθεση Αναγέννησης.

Φαίνεται να έχουν κουραστεί να κυνηγούν

τις Αρετές και  τη Συνείδηση.

Συνεχώς έψαχναν  ιδανικές γυναίκες

όπως έψαχναν  μια ειρηνική κάθαρση

      στις  τραγωδίες...

και τα λαμπερά διαμάντια των πόθων

που στα στήθη των γυναικών είχαν φανταστεί

μετατράπηκαν  σε δάκρυα απογοήτευσης

από τούς θαυμαστές τους

σαν είδαν τη γενναιοδωρία και το μεγαλείο

να λασπώνονται στις γωνιές της Αθήνας

κυνηγώντας τη Μαγδαληνή. 

Συνέβη αργότερα... η Μαγδαληνή να μετανιώσει. 

'Εγώ μαζί  με τούς Αρχαίους όμως

ακόμη δεν θέλουμε να σκύψουμε

και κρατάμε το κεφάλι ψηλά.

Αλλά τα βλέμματά μας καρφώνονται εκεί

όπου η Εύα προσδόκησε τη γυναίκα

σύμφωνα με τις αρέσκειές της

ώσπου περιμένοντάς την να κατέβει

έχουμε μείνει χωρίς Εποχή. 

Αυτή η Εποχή

έχει περάσει  στη δική σου κατοχή

και μ' εκείνη θα δημιουργήσεις

μια άλλη Ανθρώπινη Ιστορία

που θα εποικίζεται με την Ύπαρξη Γυναικών

για τα πιο χυδαία γούστα... 

Και το σημαντικότερο...

επειδή στη Γή

      εκείνης της Ανθρώπινης Ιστορίας

δεν θα υπάρχουν δένδρα

που για να τ' ανεβείς θα ματώνεσαι

για να φτάσεις στο Ύψος του Γυναικείου Έρωτα

εξαιτίας αυτής της σοβαρής απουσίας Ήθους

το Ανάστημα του Γυναικείου Ιδεώδους

θα είναι ίσο με το έδαφος της Γης.

Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ Ηλίας Φούκης Aπό το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''

Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ
 

Πάντα θα αρχίσω το δρόμο

με το ξεκίνημα ενός ποταμού... 

Το ποτάμι είναι πολύ στενό

και δεν πιστεύω  να διευρύνει

τη δική μου μοίρα. 

Στο μόνο που ελπίζω

είναι η ταχύτητα. 

Δόξα στον Απόλλωνα

όντας εκείνη εκπληκτική

θα σας ονειρεύομαι όλους μονομιάς. 

Περπατώντας όμως

σε εφιάλτη θα μετατρέπεται το Όνειρο

γιατί από τις  ανώνυμες κραυγές 

εκνευρισμένα  κύματα

θα συγκρουστούν με τις ακτές του Κόσμου

όπου ακούγεται  καθαρά και κοφτερά. 

«Εσείς που με τη θεαματικότητα

και την ταχύτητα των ποταμών

θέλατε να στεφανώσετε τα ανθρώπινα οράματα

τραβηχτείτε τώρα ηττημένοι μαζί με τον Ιδεαλισμό

και δείτε πόσο απελπιστικά έχει πλημμυρίσει 

η Γη της Επαγγελίας. 

Κι έτσι ο ποταμός έχει βάλει μπροστά τα Όνειρά μου

που θα χαρίσουν απ' ότι φαίνεται

φτερουγιστικές ικανότητες στους καταρράχτες

και τη στιγμή που όλος ο κόσμος

θα γκρεμίζεται κάτω

τα Όνειρά μου θα σηκώνονται ψηλά. 

Αλλά εγώ μαζί με τα Όνειρα

έχω και τη ζωή μου. 

'Έχουν ορκιστεί

η μια από τα άλλα ποτέ να μην χωρίζονται

άσχετο ότι  στο δρόμο

άπλωναν τα χέρια οι αφελείς αγοραστές της ελπίδας...

άσχετο ακόμη περισσότερο

ότι γύρω από τη ζωή και τα Όνειρα

επικρατεί ένας εχθρικός χώρος...

και η βαριά ζωή μπορεί να γίνεται κομμάτια

από αυτή τη σφοδρή πτώση. 

Αλλά που να ξέρεις;

Το Ιερό Ποτάμι ίσως λυπάται

      την άθλια ζωή 

και αυτή τη θηριώδη πτώση...

παντοδυναμική...

      θυελλώδη...

            αναπόφευκτη...

σα να έχουν μεταμορφωθεί τα δέντρα των ακτών

σε ταπεινές ικέτιδες

την εκτελεί  ομαλά! 

Διότι για να πάρετε είδηση

ω! εσείς οι ευτυχισμένοι της γης

από τότε που τα ποτάμια με έβαλαν μπροστά

όλα τα συναισθήματα που γλίτωσαν την καταστροφή

τα σκόρπισα στην είσοδο των θαλασσών

και καθώς θα ντύνονται στη δική μου μοίρα

θα παίξουν για μένα σε ανοιχτό πέλαγος

χωρίς να επιστρέφουν ποτέ στην έρημη γη. 

Καλύτερα που θα συμβεί... αυτό! 

Ποιος ξέρει  τί συμβαίνει σ' εκείνη την αιώνια καταδίκη

που επειδή όλοι δεν έχουν δυνατότητα

ούτε να ανεβαίνουν ως Ευτυχισμένοι...

ούτε να κατεβαίνουν ως Δυστυχισμένοι...

καθώς παραδίνονται σε αυτή την τραγική

      ανημποριά

τη μοναδική απάντηση της ερώτησης

«Τί σημαίνει να έχεις υπάρξει κάποτε στη Γη;»

την ερμηνεύουν καταλήγοντας

χωρίς καμιά  δυνατότητα

      για επιστροφή πίσω...

προς μια αιώνια ησυχία...

      τα ποτάμια.

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ Ηλίας Φούκης

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ 




Οι επίδοξοι εραστές είναι στην Ιθάκη 
ο πραγματικός εραστής δεν ξέρω που είναι. 


Για να ανεβαίνω στις ελιές
μην τυχόν δω πουθενά το πραγματικό στεφάνι. 


Οι ελιές είναι  αιώνιες στην Ιθάκη
και όπως η δόξα αυτού του νησιού
δεν ονειρεύονται ύψος αλλά ούτε και φοβούνται το θάνατο. 


Με λίγα λόγια
ως προς την αθανασία είναι ήσυχες
ευχαρίστηση που θα κάνει τα γιγάντιά τους κορμιά
να πολιορκούνται από τον πόθο
να γίνουν επίδοξο κρεβάτι. 


Για να ανεβαίνω στα κύματα της θάλασσας
μην τυχόν και με πάνε στο πραγματικό στεφάνι. 


Φοβάμαι το χαμηλό πνευματικό επίπεδο
των θαλασσών του κόσμου
που θα πάρουν σβάρνα τη μικρή Ιθάκη
τη Γή...
που ποτέ δε δέχτηκε  να γίνει θάλασσα
και υψώνοντας  τη ζήλια σαν απειλητικό κατάρτι
με τις ευλογίες του Ποσειδώνα
για καλορίζικο και καλοπέραση στην Ιθάκη
θα γίνονται επίδοξο στεφάνι. 


Για να γυρίζω το πρόσωπο από τον ουρανό
και να προσευχηθώ για τον πραγματικό εραστή. 


Ο ουρανός γεννήθηκε  στην Ιθάκη
εκφυλίστηκε εντελώς  μόλις έφυγε από εδώ
και τσαντισμένος από την αφοσίωση
που έχω στον Οδυσσέα 
μαζί με μια  ολόκληρη μάζα κυνικών και μικρόψυχων
που κρατάει  εκεί ψηλά
γι' αυτή την λαμπερή Αρετή των κοινών θνητών
θα τυφλωθεί από το ομιχλώδες μίσος
γενάμενος επίδοξο  κρεβάτι. 


Για να απλώσω τα χέρια στον Ορίζοντα
μήπως και αγγίξω πουθενά το πραγματικό Στεφάνι. 


Οι κοιμισμένοι  ηγεμόνες
που δε νοιάζονται για τα μαύρα μαντάτα της Τροίας
θα ξυπνήσουν  από την απαλότητα των χεριών
μιας Ωραίας Γυναίκας
βρίζοντας τον  ύπνο και τα όνειρα
που παραλίγο να τους στερήσουν να είναι...
τί άλλο; ... και  οι άσχημοι γέροντες
προσδοκούν ερωτικό  πάρτυ. 


Γιά να περιμένω κάποιον ζεστό μεσογειακό άνεμο
μήπως μου δείξει την πορεία που έχει πάρει
του Οδυσσέα το καράβι. 


Απεγνωσμένη Πηνελόπη...
μην κάνεις τέτοια λάθη! 


Ολοι οι άνεμοι είναι ψυχροί
και οδηγούν  αποκλειστικά στην Τροία. 


Θα σε ρίξουν κι εσένα εκεί
να κάνεις συντροφιά με την άπιστη ομορφιά
που έβαλες στεφάνι στο μέτωπο τού κόσμου
το δαιμόνιο και τη συμφορά
και μετά θα το πάθει άλλη μια φορά ο κόσμος
γιατί μια ολόκληρη Τροία
θα ανασαίνει από τις στάχτες της καταστροφής
να κάνει προστυχιές
να πάρει παρθενιά. 


Αυτούς θεωρώ σαν τους πιο σοβαρούς
και επικίνδυνους μνηστήρες
που θα συνεχίζουν να με διεκδικούν
σαν βρώμικοι άντρες
που γύρισαν τις πλάτες στις φλόγες της Τροίας
γιατί μαγεύτηκαν περισσότερο 
από τους ανέμους της μοναξιάς μιας γυναίκας
που σκορπισμένοι από έναν αναίσθητο ορίζοντα
έχουν μηδενίσει τη συνείδηση τού κόσμου
για να κάνει αυτά τα άθλια κατορθώματα. 


Αλλά στο κάτω-κάτω
για να συνεχίσω κι εγώ το σκάνδαλο
έτσι για να μη με παίρνουν για ανθρωπάκο
θα ήθελα να πω ...
ότι αυτοί οι μνηστήρες που εποικίζουν την Ιθάκη
όπως οι θάλασσες την ψυχή του Οδυσσέα,
τα αρσενικά πρόσωπα τα έχουν πολύ αδύνατα
σαν ξεπλυμένα
εντελώς ανέκφραστα δηλαδή
και χλωμά σαν σκόνη... 


Και δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν
τη θηλυκότητα της Πηνελόπης...

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ Ηλίας Φούκης

ΤΟ  ΘΕΑΤΡΟ
 


Αυτός που θα παίξει το ρόλο
του κουβαλημένου στις πλάτες σαν νεκρός... 
από αύριο
καθώς θα έχει πραγματοποιήσει
ένα ταξίδι τρέλας και σωφροσύνης στην Κόλαση
θα δοκιμάσει αν μπορεί να επιστρέψει ζωντανός. 


Αυτός που θα παίξει το ρόλο
του φτερωτού καβαλάρη... 
από αύριο μαθαίνοντας να πεταλώνει τα άλογα
θα ακούσει τις Αναμνήσεις των καταπατημένων
από τα ιπποτικά φτερουγίσματα
μιας νεκρής Αυτοκρατορίας
και βλαστημημένος  πρέπει να αισθάνεται για επτά γενιές...
από την Ανθρωπότη που πάει για να καταπατηθεί. 


Αυτός που θα παίξει
το ρόλο του Βασιλιά
που βλέπει από το μπαλκόνι
την Πόλη σαν βγαίνει στην Αγορά των Δούλων... 
από αύριο... η Πόλη θα ανέβει στα μπαλκόνια
και αυτός θα βγει στην αγορά για πούλημα... 


Αυτή θα είναι μια συντηρητική
αλλαγή ανθρώπινων θέσεων...
και εκεί από την αιώνια υποταγή των πουλημένων
ίσως απαντάει στην αγωνία όλων των ανθρώπων
με το ξερό και βαρύ ρητό:
«Αν θα είστε πουλημένοι
καλύτερα μην έρχεστε στον Κόσμο...» 


Αυτός που θα παίξει
το ρόλο τού αρχιτέκτονα των Μουσείων... 
από αύριο θα μετατραπεί σε σχεδιασμένο Μουσείο
και θα έχει την ευκαιρία να εξηγήσει
πόσο αχάριστη και παράλογη
      είναι αυτή η Ανθρώπινη Φυλή...
όταν θα το διαπιστώσει ότι
παρόλο που οι μαρτυρίες για το μακελειό των αιώνων
είναι ζωντανές...
και μάλιστα  ακόμη επιδραστικές
οι επισκέπτες βγήκαν από το Μουσείο
αδιάφοροι και καθόλου συγκινημένοι. 


Τώρα πλέον  όλες οι σκέψεις και τα Φαντάσματα
τσαλακωμένες  και διεφθαρμένες όπως μη χειρότερα
έχουν καθίσει  σαν τους πολίτες της 'Αθήνας
      στις  πέτρινες σκάλες
και κανείς δε θα προσπαθήσει να εξηγήσει
εάν αυτό το αίσχος που λέγεται
Αιμορραγία του Εγκεφάλου
είναι απαιτούμενος ρόλος...
ή φυσιολογική εξέλιξη...!

Η ΚΟΡΥΦΗ Ηλίας Φούκης

Η ΚΟΡΥΦΗ
 


Στα παγωμένα κρύα της Ανταρκτικής
το μόνο που μου έλειπε
ήταν ο Ήλιος
ο οποίος βρίσκονταν με περίσσευμα
μόνο στην Έρημο της Σαχάρας. 


Στη ζέστη και στην ξηρότητα της Σαχάρας
το μόνο που μου έλειπε
ήταν η Όαση
η οποία βρισκόταν με περίσσευμα
μόνο στα δάση του 'Αμαζόνιου. 


Βυθισμένος στην Όαση του Αμαζόνιου
το μόνο που μου έλειπε
ήταν η Κορυφή
η οποία βρισκόταν με περίσσευμα
μόνο στα βουνά των Ιμαλαΐων. 


Τώρα που έφτασα στην κορυφή των Ιμαλαΐων
βλέπω ότι από  αυτό το ΰψος
δεν μπορείς να ονειρεύεσαι τίποτα άλλο. 


Σε τούτη την Κορυφή
η ασφάλεια και η ησυχία
είναι τόσο ακουμπηστές και ανενόχλητες
ώστε μπορεί κυριολεκτικά
      να  πεθάνω από Μοναξιά. 


Γι' αυτό λοιπόν...
εφόσον θέλω να ζω
η μοναδική λύση είναι η κάθοδος.

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ Ηλίας Φούκης Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''

Ο ΔΟΝ ΚIΧΩΤΗΣ
 

Επειδή έτσι μου την έδωσε 

θα ήθελα να παίξω μια ταινία. 

Από θα πάρω το ρόλο του κόσμου

και στον κόσμο

θα δώσω να παίξει το δικό μου ρόλο.  

Αλλά μέχρι  ο κόσμος

να μάθει να παίζει το ρόλο του Δον Κιχώτη

εγώ θα έχω στη διάθεση μου αρκετό χρόνο...

σχεδόν μια δεύτερη ανθρώπινη Ιστορία

στη διάρκεια της οποίας...

η απασχόληση με τη Δόξα θα υπερβεί

τη σοβαρότητα της επέκτασης των αυτοκρατοριών. 

Όλα αυτά όμως χωρίς τα άλογα

και επομένως...

      χωρίς την απόγνωση

ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της Δόξας

ο Κόσμος θα το αναγνωρίσει στα άλογα. 

Εκείνος πλέον  τα έχει πάρει

για να παίξουν μαζί το ρόλο του Δον Κιχώτη

και βλέπω στα κλειστά βουνά της Μάντσας

να ξυλοκοπούν τα καημένα τα άλογα

τα οποία, έχοντας μια εμπειρία

από το κουβάλημα του Δον Κιχώτη στις πλάτες

ήταν μια κλασική αιτία

για να ελπίζουν οι αφελείς του Μεσαίωνα

ότι επιτέλους βρήκαν τη λογική και την τεχνική

      των Αρχαίων Θρύλων

για τον πηγαιμό στην Τροία. 

Και επομένως

από δεν μπορώ να πέσω τόσο χαμηλά

ώστε να παίξω το ρόλο του Κόσμου. 

Μόνο βιάζομαι από τη δυνατότητα που μου δίνει

η στάση μακριά

από την προετοιμασία των καταιγίδων της εποχής

για να είμαι ένας αληθινός Δον Κιχώτης

που εξαπολύει βαρύ κατηγορώ

κατά της Ισπανικής  Μοναρχίας

για την απρόσωπή της σύμβαση με όλο τον Κόσμο

επηρεασμένη από τη Φαντασίωση

αμέσως μετά τη γνωστοποίηση

      των δικών μου σχεδίων 

για τη δημιουργία μιας δεύτερης Ανθρώπινης Ιστορίας. 

Αλλά κι εκείνη όπως όλα τα άλλα

υπήρξε ένα  φάντασμα

που θα μπορούσαν να το είχαν και η Ισπανία με τον Κόσμο

μονάχα αν η ψυχή τους

θα ήταν κάτω από το βάρος του Στίχου

«οι απελπισμένες επιστροφές στη Μάντσα». 

Εκείνοι όμως δεν έχουν επιστρέψει ποτέ

γιατί δεν τούς περίμενε κανείς

και το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι

από την Ισπανία και τον Κόσμο

κανένας δεν είχε την ελπίδα

ότι μπορούν να πάνε κάπου. 

Και τόσο πικρό  και τραγικό μου φαίνεται αυτό

ώστε η λογική μου πιασμένη με τόσες δουλειές

θα ασχοληθεί τώρα

      με τη χυδαία ομοιότητα των Εποχών...

γιατί με κατηγόρησαν ότι αν υπάρχει ασάφεια

στη φιλοσοφική ουσία της Ιστορίας

αυτό συμβαίνει  επειδή εγώ 

έχω κλέψει την αυθεντικότητα των Εποχών. 

Πάρτε το είδηση κι εσείς όμως

ότι το αντίθετο έχει συμβεί. 

Οι ίδιες οι Εποχές αναμμένες σαν κεριά

στο τέρμα της  βουρκωμένης αυτοκρατορικής Μοίρας

την εποχή που μαζί με τις τελευταίες αναμνήσεις

      τούς  στέρεψε και η λογική

καρτερούσαν έναν άνεμο να τούς κρατήσει στη ζωή. 

Όπως και έπρεπε να συμβεί

οι Άνεμοι τον είχαν εγκαταλείψει αυτό τον κόσμο

αλλά και από που ήμουνα κάτι παραπάνω από Κόσμος

ποτέ δεν φρόντισα να είμαι Άνεμος. 

Μόνο βρέθηκα  απέναντι τους ως καταιγίδα

απειλητική για τα Είδωλα

των εγωκεντρικών τους αισθημάτων

που έφευγαν με την κυνική δεξιοτεχνία του 'Αβελ

από τα εξαθλιωμένα εδάφη της Γης

τη στιγμή που η Ανθρωπότητα

έμπαινε χωρίς  και η ιδία να το καταλάβει

στους δογματικούς Πίνακες των Λευκών Αγίων. 

Ποτέ δεν έχω έρθει αντιμέτωπος

με εκείνα τα παράξενα πρόσωπα

αλλά και αν έρθω αντιμέτωπος

έχω την απελπισμένη εντύπωση

ότι βγάζοντας το Σταυρό ενάντια στην επίθεση

του δήθεν Σατανά Δον Κιχώτη

για να μην προκαλώ το αίσθημα του Κόσμου

      που τόσο αγάπησα...

θα με αναγκάσουν να υποχωρήσω οριστικά

κάτι που θα ήταν σύμφωνα πάντα με τον αφελή Κόσμο

το τέλος της τραγωδίας. 

Ενώ εγώ θα έλεγα

παρόλο που είμαι σίγουρος ότι

      δεν θα με ακούσει κανείς

ότι είναι η Αρχή της Τραγωδίας. 

Κατόπιν έρχεται ο εποικισμός της Θεϊκής Διαλεκτικής

που θα πνίξει στη διαφθορά την ευαισθησία της Γής

για τους ανθρώπους που συνεχίζουν να είναι θανάσιμοι

( παρόλο που έδωσα δικαίωμα στη Μάντσα

να κυβερνήσει τα πράγματα στην Άβυσσο).

και.. μη αναστάσιμοι.

'Αλλά αύτη  η αλύπητη τραγικότητα

δεν θα εμποδίζει τον εξαπατημένο ετούτο κόσμο

να δοξάζει συνεχώς τούς Αγίους. 

Και μάλιστα  θα μπορούσα να πω ότι

παρόλο που η Δονκιχωτική τρέλα

παραμένει το μοναδικό μανιφέστο

      για ανθρώπινες εξεγέρσεις

το γεγονός ότι αυτό το μανιφέστο έχει ξεφτιλιστεί

με κάνει να πω ότι

είναι η Εποχή των Αγίων. 

Και τώρα βυθισμένος σε αυτή τη μεσογειακή πανσέληνο

όπου φυσάει από παντού

κάτι που μου θυμίζει ότι ωστόσο

έχω πέσει στα βαθιά γεράματα

λογαριάζοντας το γράψιμο των αναμνήσεων

μου έρχεται  να κλάψω που χωρίς να θέλω ούτε εγώ

θα παραδοθώ στη Χριστιανική Ελεημοσύνη

και δε θα μπορέσω να είμαι άσωτος

στη χρήση του Σαρκασμού

για να αφήσω να εννοηθεί

      ότι το έργο μου θα λασπώνεται

ιδιαίτερα όταν θα κρίνεται

από την αφέλεια της Ισπανίας και του Κόσμου.

ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ηλίας Φούκης

ΤΑ  ΤΑΞΊΔΙΑ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΎ  ΧΡΉΣΤΟΥ




Από όλα τα όνειρα στο φόντο των οποίων
βασίλευε η  συμφορά και η μοιρολατρία
ακόμα δεν μπορώ  να ξεχάσω το ένα 
που αρχίναγα το Γύρο του Κόσμου
στο γεωγραφικό σημείο που γεννήθηκε η Αγάπη
και διακόπηκε  σε ένα σημείο
που οι άνθρωποι μισούνταν μεταξύ τους. 


Εντελώς φυσιολογικά
άρχισα το κυνήγι του Μίσους
αλλά μετά από  λίγο αυτή η άνεση έγινε αμηχανία
αφού μόλις  είχα διαβάσει
τη "Διαλεκτική του Μωϋσή"
και έπρεπε να ησυχάσω  τα δικά μου φαντάσματα
περί του άγχους που είχε πιάσει το Μωϋσή
για την ουσία  της Ιστορίας
που αν την κρίνεις  από τους ανέμους
όπως χαϊδεύουν  τα παράθυρα της Ιερουσαλήμ
δε φαίνεται καθόλου τραγική. 


Μου φαίνεται όμως ότι ο Μωϋσής
που ο αέρας  σκορπούσε τις σκέψεις του  στην Έρημο
κάπως έχει βιαστεί. 


Τα παράθυρα της Ιερουσαλήμ
έχουν δει μόνο Είδωλα. 


Εκείνα δεν αποτελούσαν κανένα κίνδυνο για την Πόλη
αλλά καθώς δεν ήταν επικίνδυνα
ήταν αδιόρθωτα
κι έτσι μπόρεσαν να ταράξουν τις συνειδήσεις των Πολιτών
περί ηθικής των Ηρώων
που μετά από τη σκλαβιά των ανθρώπινων ψυχών
άρχισε να απλώνεται το σύννεφο της αμφιβολίας
πως τελικά δεν είχαν απελευθερώσει κανέναν. 


Και τόσο μεγάλη ήταν η παρεξήγηση
του Λαού που σχεδόν έγινε κολλητός του Θεού
ώσπου η φθινοπωρινή γυμνότητα του Όρους Σινά
ντύθηκε με την εξόρμηση ενός ολόκληρου Λαού
που πήγαινε να τιμωρηθεί μετατρέποντας σε σκόνη
την Ευτυχία που η Μοίρα του είχε τάξει. 


Τόση ερημιά που έμεινε πίσω αρκούσε
για να διαπιστωθεί αυτό που κάποτε ήταν φάντασμα...


Μόλις λυτρωθήκανε  από το μεθύσι
      του Θεϊκού ταμπεραμέντου 
οι οραματιστές της Διαλεκτικής
που βαφτίστηκε από το ζεστό Ανεμο και από την Ψυχή
είδαν πως ο Ουρανός πουθενά δεν ήταν παρών. 


Γύρω τους υπήρχε μόνο Κόσμος...
για να μην πούμε Ρώμη...
      εξουσία ...
      ψυχρή λογική. 


Αρκούσε αυτό λοιπόν για να ξεμακρύνουμε
από εσάς και  από τη Γη. 


Σε έναν άλλο κόσμο πλέον
δεν είχα καμιά δυνατότητα να ελέγξω
αν η Ιερουσαλήμ μετακινήθηκε στην Κόλαση
      ή στον Παράδεισο
έτσι όπως και  η 'Ιερουσαλήμ δεν μπορούσε να ξέρει
ότι και με το Μίσος μπροστά μου
το Βλέμμα μου που σέρνεται στους Ουρανούς
όπως και το σώμα μου στη Γη
θα συνεχίσει να συλλαμβάνει οράματα
για να φέρνει μπροστά στα αδειανά μάτια του Κόσμου
το δυστυχισμένο παρελθόν του Λευκού Ιδεαλισμού. 


Γι' αυτό δεν υπάρχει καμιά ελπίδα
διότι όλα αυτά έμοιαζαν πολύ θολά
και φοβάμαι  ότι θα κυριαρχήσει το πιο τρομερό απ' όλα. 


Η Αγία Γραφή έχει αρχίσει να παραπατάει στη Γη
αρνούμενη να περπατήσει πεζή με τον κόσμο
από τότε που τα Βήματα του Κόσμου
έγιναν αυτοκρατορικά
και η νύχτα που ετοιμάζεται να πέσει στον Κόσμο
όλα αυτά τα καθόλου σοβαρά παιχνίδια
αμφιβολιών και  εικασιών
θα τα αραδιάσει σαν Μαύρους Θρύλους
στις όχθες  του Ιορδάνη ποταμού. 


Επομένως λοιπόν
μόνο ένα πράγμα θα αληθεύει
στο Ονειρο που είδα. 


Η ροή του δεν μπορεί να συμπεριλάβει
στον κυματισμό  χωρίς μυστήρια
σημάδια και  σκιές υπερζωΐας. 


Εκείνη έχει ψυχρούς στόχους ... συγκεκριμένους ...
ώστε το μόνο πράγμα που μπορεί κανείς να αντικρίζει στον Κόσμο
θα είναι ο Τιμωρημένος Λαός
που όπως ήθελα παραπάνω να σας πω
θα διαπερνά την Ιστορία έχοντας μπροστά του Ερημο στην αιώνιά του τοποθέτηση
ζητώντας εξηγήσεις  για την επιστροφή τού Ιδεαλισμού
από τον Ιορδάνη  ποταμό...
που αν δεν κάνω λάθος
ούτε εκείνος έχει δικαίωμα στην επιστροφή
όπως ολα τα όντα
που δεν ανήκουν σε κανένα Θεό.

Η   ΑΘΑΝΑΣΙΑ

''Αν εμείς οι δύο
αγαπιόμασταν μια ολόκληρη μέρα ,
το επόμενο πρωινό
παρόλο την κολοσσιαία δύναμη του Κακού ,
ζεστοι - ζεστοι  
θα ξυπνούσαμε με τη σκέψη ,
ότι με τον ίδιο δυναμισμό
θα μπορούσαμε να αγαπιόμαστε όλο το χρόνο.....

΄Εφόσον εμείς οι δυο
θα αγαπιόμασταν όλο το χρόνο ,
σαν καθαρός ορίζοντας
θα πλανιόταν μπροστά μας ή ιδέα
ότι σε αντίθεση με το χλόμιασμα
του φωτός τον ματιών ,
θα αγαπιόμασταν όλο και πιο λαμπερά
ολόκληρο τον Αιώνα.....
Και αν εμείς οι δυο
κατορθώναμε ένα τέτοιο θαύμα ,
ελαφροί και αφελείς όπως όλες οι ταχύτητες
και οι ορμες τον παιδιων ,  
θα τρέχαμε στη σκέψη
ότι θα μπορούσαμε κάλλιστα 
να αγαπιόμαστε
όλους τούς Αιώνες....

Αυτή η τελευταία σκέψη όμως
θα ήταν πολύ βαριά....
και αυστηρός καταδικαστέα
από τους Θεούς του Ολύμπου
με την κατηγορία ότι χαρίσαμε
το μυστικό της Ευτυχίας στην Ανθρωπότητα ,
και κάτω από το τεράστιο της βάρος
μπορεί και να πεθαίναμε.