ILIAS FOUKIS - BABEL - Anthologies of poetry in ten languages.

Poem in Greek

                                     ΝΕΟΣ  ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ  ΕΛΛΗΝΑΣ

                                       

                              `Αν θελήσει 

                               η Βούληση του Θεού της Γης

                               χωρίς να χρειαστεί να πλέκω το εγκώμιο του Δία

                               σήμερα εγώ....

                                                     θα περπατάω όλη μέρα στη Γη...

                               και το σημαντικότερο,

                               μόλις θα αντικρίζω την απόσταση ασφαλείας

                               που έχω από το θάνατο...

                               Δόξα τον Απόλλωνα

                               δεν θα με ενοχλήσει

                                                         το δαιμόνιο της Αυτοκαταστροφής.

                               Αν δεν θελήσει

                               η Βούληση του Θεού των Ουρανών

                               στα όνειρά  μου..

                               που μου πολιορκούν την ουσία της `Ύπαρξης

                               όπως τον Σίσυφο 

                                                         ο εφιάλτης της άκαρπης εργασίας    

                               δεν θα χαρίζεται ούτε ένα μέτρο ουρανός...

                               και ξέρετε που θα καταλήξουν

                               τα `Όνειρά για έναν καλύτερο Κόσμο και την Ωραία Ελλάς...!

                               Απαρατήρητα και σιγά - σιγά 

                               θα τα τρώει η σκουριά

                               και οι σκόνες της λησμονιάς...

                               Αν θελήσει 

                               η Βούληση του Θεού της Θάλασσας

                               τα δικά μου Φαντάσματα που είναι  οπλισμένα

                               με βάρος στη συνείδηση και με συγνώμη,

                               θα έχουν την σπάνια ευκαιρία

                               να ξεπλύνουν της ζωντανές αμαρτίες της Τροίας 

                               που έχουν γίνει ο πιο επικίνδυνος  `Όλυμπος

                               με την κυνική τους  προσδοκία

                               να είναι η Αιώνια Ελλάδα ενώπιον του Κόσμου.

                               Αν δεν θελήσει

                               η Βούληση του Θεού της Φωτιάς   ,

                               εμένα που ξέρω καλύτερα  το μοιραίο δεσμό

                               της Ελλάδας με τις Πυρκαγιές

                               θα μου χαθεί και η τελευταία ευκαιρία 

                               να δείξω ελεημοσύνη

                               και οι Πόλεις θα συνεχίσουν 

                               να καίγονται ήσυχα...

                               Και μάλιστα...αν δεν θελήσει

                               η Βούληση του Θεού της Αγάπης

                               εξαιτίας αυτής της τρομακτικής  αναμόρφωσης

                               που έχουν υποστεί τα ανθρώπινα συναισθήματα

                               εμένα δεν θα με αγαπάει κανείς.

                               Το χειρότερο όμως είναι πως αυτή η Τραγωδία

                               δεν θα σταματήσει εδώ...

                               Αυτός ο Θεός της Αγάπης 

                               έχει διαφημιστεί πολύ από τον `Όλυμπο...

                               Κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα Είδωλα

                               και διαφορετικά απ΄ αυτούς

                               άρπαγας όλων των πόθων

                               και με πολλές πιθανότητες αιωνιότητας.

                               'Όλοι οι φευγάτοι ταξιδιώτες

                               θα τις μαρτυράνε ότι όπου και αν πήγαν

                               δεν είδαν πουθενά καμία φανταστική αγάπη

                               που θα αρκούσε να πείσει 

                               τον εύκολα εξ απατημένο κόσμο

                               ότι 'άξιζε την Κορυφή...

                               Λίγοι άνθρωποι αγαπιόταν στον Κόσμο.

                               Και αυτοί αγαπιόταν όσο τους επέτρεπε η σκέψη

                               ότι στο Μεγάλο Ουρανό δεν μπορείς να ανέβεις ποτέ

                               διότι εκεί ... πράγματι έχει εξελιχθεί

                                                                μία ανθρώπινη Ιστορία 

                               αλλά όπως την έζησαν μονάχα οι Θεοί....

                               Και για να μείνουμε στη ζωή η οποία διαρκεί

                               λίγο ή πολύ όσο μια Εποχή

                               εμείς ούτως ή άλλος αγαπητέ μας Απόλλωνα

                               δεν είχαμε κανένα δίλημμα...

                                                                            κανένα μυστήριο...

                               διότι δεν εκδηλώσαμε κανένα ενδιαφέρον

                               για να είμαστε Θεοί..

                               Το πρόβλημα ήταν πολύ απλό...

                               Εμείς ήμασταν ανεπιθύμητοι σε αυτή την Γη...

                               Εντελώς παράλυτη και χωρίς καμία ευθεία 

                               έχουμε κυκλοφορήσει   στον κόσμο

                               χωρίς να μας παρατηρήσει κανείς...

                              'Ίσως θα πρέπει να οργανωθούμε

                               εμείς οι Μεγάλοι Ανώνυμοι

                               για να τερματίσουμε αυτή την τρέλα

                               με ψεύτικους ΄Ήρωες

                               από αυτούς που με την δική τους αθλιότητα

                               ξέρουν να στήσουν μόνο οι Θεοί...

                               Αυτή οι Θεοί

                               που θα ελέγξουν τα πάντα από ψηλά

                               και το πιο τρομερό

                               εμάς που θελήσει και Τύχη μαζί

                                                          μας ήθελαν να είμαστε κάτω....

                               παρόλο που τριγυρίσαμε την Γη μπρος και ανάποδα

                               για της μεγάλες αλλαγές στον Κόσμο..

                               θα μας συκοφαντούνται όλες οι γνώμες 

                               δεν θα μας ακούγεται καμία μαρτυρία   ....

                               Για αυτό και φοβάμαι

                               ότι εμείς που περπατάμε μόνο στη Γη

                               θα μείνουμε χωρίς Ιστορία...                

                                

                                                             Poem in English
                                            

                                          IMMORTALITY


                                          If we two
                                          loved each other for one whole day
                                          the next morning
                                          we would awaken with the thought
                                          that employing the same dynamism
                                          we would be able to love all year round...

                                          Since we two
                                          would love the whole year round
                                          like a clear horizon would hover
                                          before us the idea
                                          that in contrast to the paleness
                                                                      of the light of eyes
                                          our love would be always brighter and brighter
                                          for the entire century.


                                          And if we two
                                          could manage such a miracle
                                          light and guileless as all speeds are
                                          we would race along in the thought
                                          that we might well love
                                          for all the Centuries.


                                          This final thought,however,
                                          would be quite burdensome..
                                          and severely punished
                                          the Gods of Olympus with supreme charge
                                          '' For giving  humanity the secret 
                                                                               of Happiness''
                                           and under the weight of her blind
                                           may die.   
                                                         
                                                          Translation by 
                                                          PHILIP     RAMP     
              

Poem in Italian




GLI   EPIGONI
 


            In memoria di Caino e Abele

Beato te Abele… beato te.
La vita ti fu data senza resistenze
e senza vergogna recaste al mondo
la figlia spuria chiamata Felicità
Guai a te Caino… Guai a te.
Una gran Desolazione il Mondo per te
lo percorri giorno e notte incorreggibile
e la Sventura ti segue come un cagnolino fedele.


Beato te Abele… beato te.
Urla l’Ecumene del tuo gaudio
ed esaltato dai piaceri del Paradiso
il sangue ti si impregna di istinti bestiali.
Guai a te Caino… guai a te.
Con le tue pene si poteva scrivere una Bibbia
ma il Dio remoto non ti ha fornito oracoli
perché le tue sciagure gli parvero risate.


Beato te Abele… beato te.
Puoi anelare a compiere crimini
«Caffè sull’Acropoli… Seconda casa sulla Luna
e Legame sentimentale con la Madonna».
Guai a te Caino… Guai a te.
Hai nutrito alcune ambizioni a mo’ di mansueti agnelli di Dio
sacrificati ai piedi del vecchio Satana…
offerta alla gloria della sua Storia.


Beato te Abele… beato te.
Ti sei messo l’Arte Suprema nel cuore
e rifulgi di Gioia come una vetrina del Paradiso
a Epidauro, al Louvre, alla Scala di Milano.
Guai a te Caino… Guai a te.
A volte quando il Despotato del Destino dorme
diverti la miseria della tua sensibilità
con certe vili compagnie di giro.


Beato te Abele… beato te.
Esalti ogni giorno i tuoi piaceri
facendo orge ai banchetti di Satana
con leccornie provenienti dal fondo degli Oceani.
Guai a te Caino… Guai a te.
Sconfiggi la fame con le erbe della Madre Terra
e con la tua celebre Felicità tragica
gradevole alla premura degli Dèi.


Beato te Abele… beato te.
Sei fiero dei tuoi Patrimoni Patriarcali
nei profondi recessi dell’Ade
sigillati con il colore rosso del crimine
Guai a te Caino… Guai a te…
La tua giovinezza si dissangua nelle Piazze,
tentanto di prendere qualcosa dal Mondo… e ti son state date
soltanto i tragici ricordi dell’Umanità.


Beato te Abele… beato te.
Sazio e spensierato al vertice del Peccato
in fila lacchè e puttane sgomitano
pietendo il tuo affetto e il tuo amore.
Guai a te Caino… Guai a te…
Vai in giro come un cane sudato
gli occhi lucidi cercano un po’ di amore
ma nessuno desidera il tuo cuore vuoto.


Beato te Abele… beato te.
Ammazzi il pomeriggio con gli aneddoti di Socrate
prima di cominciare le Orge insieme a Satana
in Saloni protetti da un mistero impenetrabile.
Guai a te Caino… Guai a te…
Sprofondato nella tua condanna perpetua
partorisci idee per la salvezza del Mondo
e la retsina economica ti falcidia i polmoni.


Beato te Abele… beato te.
Sdraiato al sole su luminosi terrazzi
scrivi l’Epos eterno delle tentazioni
godendoti Venere e pasticche di ecstasi.
Guai a te Caino… Guai a te…
Nel sudiciume delle Città ti trascini prigioniero
riempi di cocaina le vene del destino
per accendere il fuoco della Rivoluzione.

2

Beato te Caino… beato te.
Hai lasciato sola l’Ecumene intera
perché con tutti i Dèmoni contro di te
sei riuscito a restare fedele alla Terra…
Guai a te Abele… guai a te.
Lo sai molto bene… ti aspettano i Tribunali
e costruisci astronavi
per nasconderti su altri Pianeti.


Beato te Caino… beato te.
Nella disperazionetragica lasciatati dagli Dèi
sei in attesa di un fiero epilogo
confidando nella giustizia dell’Eternità.
Guai a te Abele… guai a te.
Nel Testamento non dimenticarti di Satana
che ti ha aperto un sepolcro d’oro
sormontanto dallo scherno dell’Umanità.




            Traduzione
      MAURIZIO  DE  ROSA

 

Poem in French

LA BEAUTÉ


Dès l’instant qu’Aphrodite
eut conquis le quatrième Ciel
les plus hauts cercles de la Société
décidèrent qu’on pouvait désormais
la déclarer Femme Célèbre.



Le grand moment était donc venu
pour la Publicité
de coller son corps sur le fond de la Toute-Puissance
ou que soient piétinées violemment les passions de la Nature
afin que celle-ci
aille conquérir jusqu’au Neuvième Ciel.



Ou simplement pour contribuer
que le mouvement tournant du Soleil d’Est en Ouest
s’accomplisse non seulement
sans aucune intervention de la nuit
mais dans ce laps de temps
dont raffolent les Géants de la finance.



Et même sans retourner à son Époux
Aphrodite remarqua
que les mers commençaient d’ensevelir le bleu dans la terre
et que sur la couronne de lauriers de la lauréate
tombaient les premières poussières
tandis que l’île de Chypre
s’emplissait de journalistes, de managers
et des gens les plus vulgaires de ce Monde.



Héphaïstos apprenant tout cela
s’enferma chez lui
se consacrant à la fabrication d’armes
puisque lui aussi allait perdre
sa jolie femme
à présent qu’elle s’affichait aux yeux du Monde.

   
                                            Traduction  par

                                   MICHAEL   VOLKOVITCH

 Poem in Spanish

LA   INMORTALIDAD

Si nosotros dos

nos amáramos un día entero

a la mañana siguiente

despertaríamos pensando

que con la misma dinámica

podríamos amarnos todo el año.

Y en tanto que nosotros dos

nos amáramos todo el año

como un limpio horizonte flotaría

ante los dos la idea

de que contrariamente al palidecimiento

                                de la luz de los ojos

nos amariamos cada vez con más fulgor

durante todo el Siglo.

Y si nosotros dos

consiguiéramos tal milagro

ligeros y despreocupados como todas las marchas

nos apresuraríamos a pensar

que podríamos amarnos

por todos los Siglos.

Pero esta última idea

sería ya muy grave...

y severamente castigados
los dioses del Olimpo con cargo supremo
'' Para dar a la humanidad el secredo
                                     de la felicidad ''
y bajo el peso de su ciega
puede morir.


               Traduccion


         RAFAEL  HERRERA

 Poem in Portuguese

O HOMEM POBRE


Ultimamente
tenho posto a gravura de um Santo
sobre a minha almofada.


O Santo, imobilizado no seu eterno
dilema, se deverá ou não existir
neste mundo
é gelado lá…
muito gelado…
até que sou obrigado a acender-lhe
uma vela
talvez derreterá e deslizará de lá.


Eu acreditei sempre que, quando
partisse ficaria comigo o inevitável
Servente Divino
pegaria na minha mão, para persuadir
os Principais Mercados do mundo
que o seguinte erro aconteceu por
acidente:
O Abismo adoptou as mais preciosas
paixões do Paraíso e, como resultado
desse Excelso Tratado eu acabei falido.


Os Príncipes Negociantes poderiam
por momentos, aceitar a explicação
Bíblica do Santo
mas a seguir tentariam com alguns
estratagemas que voltasse para a
gravura
como uma Infalível Presença…
porque o espaço vazio poderia ser
ocupado por Demónios
que ultimamente têm ameaçado
seriamente o Mercado Global.


O Santo que numa última análise
é filho da malévola Jerusalém
que domina na perfeição a arte
de neutralizar o Paraíso
em momentos, particularmente mágicos
como aqueles em que os pagamentos
são feitos no vil metal
quando a alma dos homens parece ser
como veludo do mais delicado
que logo de seguida…
através de uma maravilhosa mágica
biológica é transformada num ser
humano.


Num daqueles seres estranhamente
inacessíveis que se unem aos apelos
do submundo
“…o dinheiro é tudo…
é, o que governa o mundo…”
que depois do colapso do Idealismo
em Jerusalém, correram como as
expectativas de Pôncio Pilatos, para
abrir um mercado de escravos em Roma.


Ele poderá aceitar o dinheiro
pactuando com os Princípios Judaicos
do Lucro
cedendo à ganância do mundo inteiro
e, com isso, os restantes Santos
poderiam ser comprados, o que faria
de mim um HOMEM POBRE
o que aumentaria o número de pobres.




 Traduçao livre de  MARIA  JOVITA  CAIRES

  Poem in Russian


ПОТОМКИ
        
Памяти Каина и Авеля
     
 
Радуйся, Авель, радуйся. 
 Жизнь отдалась тебе без сопротивления,
и ничуть не смущаясь, вы принесли в мир
ублюдка по имени Счастье.
Горе  тебе, Каин, горе тебе
Мир для тебя – сплошная пустыня,
Скиталец  нераскаявшийся ты в нем,
За  которым верным псом плетется горе.   
 
Радуйся, Авель, радуйся.
Сотрясается Вселенная от твоего веселья,
крепко  сжимаешь в руках  красивую жизнь,
одурманенный  усладами Рая.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Из  горестей твоих Библию можно сложить
Но  Бог далекий оракула  не дал тебе,
Ибо еле слышен был  голос твой.


Радуйся, Авель, радуйся.
Тебе позволено лелеять преступные мечты
Кофе  на Акрополе...Дача на Луне
И любовная связь с  Панагией.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Ты тоже лелеял глупые сны,
да Старик Сатана их развеял 
жертва  во славу своей  Истории.   

Радуйся, Авель, радуйся.
Все Великое Искусство в сердце свое заключив,
ты  сияешь счастьем, точно  витрина Рая-
в Эпидавре, в Лувре, в Скале Миланской. 
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Иногда, когда Деспотизм Рока спит,
Развлекаешь и ты свои нищие  чувства
Дешевыми  уличными труппами.  

Радуйся, Авель, радуйся...
Своим ежечасным отрадам
И оргиям на сатанинских  пирах
с яствами из океанских  пучин.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Голод свой заглушаешь хлебом да сыром,
Cвоим трагическим Счастьем,
Любым заботе Богов.   

Радуйся, Авель, радуйся.
Гордишься своим патриархальным наследием
В глубинах подземного мира
Давая уроки изящества.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Кровью юность твоя истекает на Площадях,
Да и чего ждать тебе от подземного мира,
  когда в наследство ты получил
лишь человечества горькую память.
 
Радуйся, Авель, радуйся.
Сытый и довольный на вершине Греха,
Твоей симпатии ищут, о твоей любви вожделеют
лакеи и путаны, сгорая от нетерпения.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Бродишь, точно голодный пес,
Жаждешь капли любви,
Но  никто не хочет  согреть твоего остывшего  сердца.


Радуйся, Авель, радуйся.
С анекдотами Сократа  коротаешь вечер,
Дожидаясь ночи и оргий с  Сатаной
В залах потайных за семью печатями.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
На  веки вечные осужденный,
мучаешься идеями спасения мира,
отравляя  легкие дешевой рециной.


Радуйся, Авель, радуйся..
В дорогих пригородах, на залитой солнцем  террасе,
Отдаваясь в объятья леванта,
Наслаждаясь Венерой и таблетками «экстази»..
Горе тебе, Каин, горе тебе.
заточенный в грязи городского центра,
накачиваешь вены кокаином судьбы,
чтобы раздуть Революции  пламя.

2


Радуйся, Каин, радуйся..
Ты  поразил Ойкумену,
Оставшись верным Земле,
Когда Демоны все против тебя обернулись.
Горе тебе, Авель, горе тебе.
Зная, что кара тебя ожидает,
Сооружаешь  ракеты,
Чтоб  на других планетах укрыться.  


Радуйся, Каин, радуйся..
В отчаянье трагическом, где Боги тебя позабыли,
Конца достойного ты ожидаешь,
Полагаясь на суд Вечности. 
Горе тебе, Авель, горе тебе.
В завещаньи своем не забудь помянуть Сатану,
что склеп золотой  тебе уготовил,
где ляжет венком Человечества презренье.

10 - 12 декабря 2011


Перевод с греческого
Евгения Кричевская

Poem in Czech

SHAKESPEARE


Zítra večer máme představení
a ráno
bych se rád podíval na zkoušky. 


V noci nemá smysl
zabývat se fanfárami slávy.


Proto si zaletím do světa poražených.


Jejich bůh umřel před drahnou dobou.
Jen jejich osud stále přežívá,
A tak osamoceni daleko od země
dusí se lítostí, že nemají žádné právo.


Vidí vlastní minulost, kterou
kronikáři zařadili do vzpomínek¨
a tuší, že
přichází ještě hrozivější a jedovatější.


Zjevuje se a nastupuje se slávou
a zručností
neuvěřitelnou,
aby úplně dokonale zdůvodnila sebe sama
na jevišti světa. 


Proto jsem přišel,
abych se v jejich řádách postavil
lavině nové historie,
která snese srovnání jen
s řekou absolutní beznaděje.


Jenom monarchové zůstávají bez pohnutky,
nehybní, klidní a chladní...
...ti, kteří párají až  po nejčenější tmu
tuto schizofrenní tragédii. 


Monarchové znají mechaniku
točny historie.
Jeden z nich,
Ten ještě živý,
s duchy ukryrými pod bílými plášti
bude přítomen představení,
která podle všech uměleckých pravděpodobností
svrhne nejednu modlu.


Nikdo to nezastaví
až k samotné astronomické revizi vesmíru  
Dobře jste udělali,
že jste znovu přivezli nebe
na jeviště světa,
protože už bylo úplně odporné a hnusné 
Nebe se dávno vypařilo z mého srdce...


S prázdným hrudníkem mám pocit,
zdá se mi, že jsem někde udělal chybu. 


Ve chvíli, kdy jsem se stal součástí rozhodnutí poražených,
aby ještě jednou vystoupili na povrch historie,
měl jsem navrhnout
režisérovi představení, aby do svého díla zařadil
scénu,
co by ukázala etiku a chování, 
jenž hlásají patolízalové paláců. 


Protože vůdce
se ještě jednou bude cítit králem.


Vítězi poražení zvlčí
na jednom z pannenských míst světa.


Peklo s nebem povedou
boj na život a na smrt,
ale jenom chvíli,
těsně předtím než vyjde slunce
a bude ukončena operace
uchvácení trůnu. 


Vítěz vysvětlí příhlížejícícm,
že není náhoda,
že právě on sedí na trůnu
ve chvíli,
kdy slunce přichází na svět. 


Ať se stane, co se stane,
i když noc znovu večer zapadne,
příroda ji znovu ráno oživí. 


Po šlechteném zlogičnění
věcí tohoto světa
v mé hlavě se zrodí tisíce vět
na tiskové konferenci
literární sedánky.
...a také různé slogany. 


Já ale nechci koukat
do slunce téhle nechutné moci.
Po okraj plný smutkem
se ukryji ve tmě,
abych tak předpověděl
příští trágédii světa.


                              Translation  by

                      VERA  KLONTZA - JAKLOVA

  Poem in Norwegian

PENELOPE



Den formodentlige elskeren
befinner seg på Ithaca.


Jeg vet ikke hvor
den hjertenskjære er.
Kanskje han klatrer
i oliventrærne
i håp om å finne den
ekte kjærlighetskransen.


Oliventrærne på Ithaca
er upåvirket av tiden
og har som øyas kudos
ingen høydeskrekk
og ingen frykt for døden.


De er
med andre ord,
udødelige,
fyrstelige og uforstyrret,
med sine gigantiske stammer
som minner om
presumptive senger.


Kanskje en ridetur på bølgene
vil føre meg til den
ekte kjærlighetskransen.


Jeg frykter
det lave åndelige nivået
i verdenshavene
som vil bringe lille Ithaca
i kontakt med Jorden…
en jord med et lavt åndelig nivå
som aldri vil være i stand til å akseptere
å bli del av et verdenshav
uten sjalusi.


Med falske Poseidon
velsignelser og lykkeønsker
om en storslagen tid på Ithaca
representerer dette kun
en presumptiv krans,
som får meg til å vende
hodet vekk fra himmelen
i bønn om den hjertenskjære.


Himmelen ble født på Ithaca.
Da den dro derfra
ble den forringet og opprørt
over hengivenheten
jeg viste for Odyssevs,
sint og opphisset
som alle de andre
kynikerne og pedantene
som på sine pinner vagler
over våre hoder.


En dag kommer
de dødelige
med sin strålende yteevne,
blindet av hat,
reise seg i opprør
ved tanken på kun å bli sett på
som en presumptiv sengeplass.


Jeg åpner mine armer mot horisonten,
med den drøm
at jeg kanskje en dag
vil berøre den ekte kransen.


De sovende styrerne,
som gir blaffen i Troys forvarsler,
vil en dag bli vekket av at
en guddommelig kvinne berører dem
med sine følsomme hender
og forbanne søvn og drømmer
som de ser på som
forhindrende for sin eksistens…


Hva skjer så?....
de gamle styggingene ser frem til
et seksparty.


Jeg venter på
en varm middelshavsvind
i håp om at
den vil vise meg
hvor Odyssevs har satt kursen.


Fortvilede Penelope…
ikke gjør slike feil!

Alle vinder er kalde
og fører oss eksklusivt til Troy.
Vær varsom!
De vil gjøre sitt beste
for atter en gang å
bruke deg som kastepinne.


Hvis du holder deg i lag
med troløs skjønnhet
som legger seg som en demonisk
og ødeleggende krans
rundt verdensbrynet
vil vår jord nok en gang lide.


Hele Troy vil ta sin ånde fra askeruinene,
handle brutalt og voldta det jomfruelige.  

Jeg ser på disse maktene som
de mest truende og farlige frierne,
svikefulle menn som vil fortsette
å gjøre krav til meg
i likhet med de uhederlige
som snudde ryggen til
det flammende Troy
fordi de var mer fortryllet
av ensomhetsvindene som
kom fra en enkelt kvinne.


De lot seg lede av en uklar horisont,
ubetydeliggjorde verdens samvittighet
for å holde disse forbannede feiringene ved like.


Men la nå lille meg
også gjøre en skandale,
slik at de ikke skal se på
meg som et null.


Jeg ønsker å si rett ut
at de maktene
som har kolonisert Ithaca,
som havet gjorde med Odyssevs sjel,
er uten mannhaftige ansikter,
det er som om de har blitt vasket bort,
fullstendig uttrykkløse,
som støv…


De har ikke mot til
å se Penelopes
kvinnelighet i øynene…              

Translation  by
Liv  Garras  Nilsen

                     Poem in albanian
                   
                   NEN  VULLNETIN  E  PERENDIVE


                                - Një i ri Grek i vetmuar  -
                              ---------------------------------------


             Po të dojë Vullneti i Perendisë së Tokes
             une sot, 
             pa qene e nevojshme ti bej eliozhe Zeusit,
             do te ec gjithe diten mbi Toke..
             dhe me e rendesishmja...
             sapo te ndergjegjesohem
             per distancen e larget qe kam nga vdekja
             lavdi Apollonit...
             nuk do te me shqetesoje Demoni i Autokatastrofes.


             Po nuk deshi Vullneti i Perendise se Qiellit
             endrrave te mia,
             qe zotrojne thelbin e Ekzistences..
             si Sizifin tmerri i punes se padobishme,
             nuk do tu jepet asnje meter hapesire...
             dhe e dini ku do te perfundojne 
             endrrat per nje Greqi te Bukur,
             dhe per shpetimin e Njerezimit..?
             Ngulshem dhe dalngadale
             do ti haje ndryshku
                                    dhe pluhuri i harrimit.


              Po te doje Vullneti i Perendise se Detit..
              Fantazmat e mia , qe jane te armatosura
              me meshire dhe me vrasje ndergjegjieje
              do tu jepet nje det i bute dhe i qete
              per te lare mekatet e gjalla te Trojes,
              qe jane bere Olimpi me i rrezikshem
              me pretendimin e tyre cinik 
              per te qene Greqia e perjetshme perpara botes.


              Po nuk deshi Vullneti i Perendise se Zjarreve
              mua qe me mire se gjithkush
              e njoh lidhjen fatale te Greqise me zjarret
              do te me humbas dhe rasti i fundit 
              te tregoj meshire,
              dhe Qytetet do te vazhdojne
              te digjen qetesisht.


               Madje po nuk desh 
               Vullneti i Perendise se Dashurise
               per shkak te shperfytyrimit te tmerrshem 
               qe kane pesuar ndjenjat njerezore                                
               mua nuk do te me doje askush... 


                Kjo Perendia e Dashurise
                eshte reklamuar shume prej Olimpit..
                Dicka me teper se Idhujt e zakonshem
                dhe ndryshe nga ata..
                rrembyes i te gjitha pasioneve
                dhe me shume mundesi perjetesie.


                 Te gjithe shtegetaret do ti rrefejne
                 se kudo qe shkuan 
                 nuk pane ndonje dashuri fantastike..


                  Shume pak njerez duheshin ne Bote...


                  Dhe ata...duheshin
                  aq sa i lejonte mendimi
                  se ne Qiellin e madh nuk mund te hipesh kurre..
                  sepse atje..
                  vertete ka patur nje Histori njerezore
                  por sic e jetuan vetem Perendite..


                  Dhe per te mbetur tek jeta   
                  qe vazhdon pak a shume sa nje Epoke..
                  ne.. Apolloni yne i dashur
                  nuk kemi asnje dileme..
                  asnje Mister..
                  sepse nuk shfaqem asnje interes 
                  per te qene Hyjni..


                  Problemi ka qene shume i thjeshte...
                  Ne ishim te padeshirueshem ne kete Bote.


                   Krejtesisht te percartur dhe pa asnje drejtim   
                   kemi qarkulluar neper bote
                   pa na dhene rendesi askush.


                   Ndoshta duhet te organizohemi 
                   ne..Anonimet e medhenj.. 
                   per ti dhene fund kesaj komedie
                   me heronj te genjeshtert
                   nga ata qe me mediokritetin e tyre
                   dine te sajojne vetem Perendite.


                   Si te mos mjaftonte Troja
                   per te torturuar Greqine..
                   edhe Olimpi nga ana e tij beri nje krim..
                   Budallallepsi trurin e botes
                   duke blatuar ne mendjet e njerzve
                   pasionin mizor  te te qenit Perendi.


                   Si ato Perendi
                   qe kontrrollojne gjithcka nga lartesite
                   dhe ne qe deshira dhe Fati 
                   na deshen te ishim poshte..
                   megjithese e brodhem boten 
                                                       mbare dhe mbrapsht...
                   do na injorohen te gjitha Mendimet..
                   Nuk do te na degjohet asnje Deshmi..


                   Prandaj dhe kam frikë
                   se ne qe ecim vetem ne Tokë..
                   ndonese te lirë...
                   do të mbetemi fare pa Histori....          
    

                    Përkthyer nga greqishtja  prej vetë Autorit.
 

 

Poem in Greek

Ο    ΟΔΥΣΣΕΑΣ 
 

'Όταν έκανα  το γύρο του Κόσμου

το νησί απέναντι από τα ρεύματα της Καραϊβικής

επειδή όταν είδε τούς ταξιδιώτες

χωρίς κάποιο χάρισμα

      για μεγάλες ανακαλύψεις

δεν έπαθε καμιά  γεωγραφική αναμόρφωση εντελώς σχηματικά

      μου θύμισε την Ιθάκη... 

Η απόσταση του Νησιού ήταν αρκετή

για να αμφιβάλλω κι άλλη μια φορά

για την αφοσίωση της Πηνελόπης...

ότι εκείνη ξανά ξεφτίλισε την τιμή της Ελλάδας

ερωτοτροπώντας με τούς ηττημένους της Τροίας

και απλώνοντας τη Φαντασία

ότι κατακτούν  το σώμα της...

λέω ότι ο ελληνικός στρατός θα αποτύχαινε

να ταπεινώσει την Ευτυχία της

που μπορεί να ρημάξει την Ψυχή της Ελλάδας. 

(Και να το ξέρετε...

Αν συμβεί κάτι τέτοιο

εκείνο... τον  Αιώνιο Άνθρωπο

που ονειρεύεται η Φιλοσοφία στην Αθήνα

ξεχάστε τον  οριστικά...) 

Παρ' όλα αυτά σε τέτοιες στιγμές

δεν αξίζει να ξοδεύεις τη Θεϊκή Πνοή

για τέτοια ασήμαντα πράγματα

γιατί ήταν η εποχή που στον Όλυμπο

διαιωνίζονταν μια απογοήτευση χωρίς προηγούμενο

για την αποτυχία της Παγκόσμιας Λογικής

όταν στην Ουσία της βρισκόταν οι Γυναίκες. 

Και τώρα που βλέπω λυγισμένες τις Φοινικιές του Νησιού

θυμάμαι τα Νησιά της Ελλάδας

που όταν φύγαμε για την Τροία

ήμασταν αφελείς  και δεν καταλαβαίναμε

ότι τιμωρώντας αλύπητα τους πόθους

που χαρίσανε λάμψη στη νιότη της Τροίας

με τέτοια στενά οράματα και τοπικισμούς

δώσαμε μια καλή συνταγή

για σπαραγμούς και Παγκόσμια Καταστροφή. 

Και ζητώντας συγνώμη  για κείνη τη Φωτιά

βλέπω πίσω από  τις πλάτες της Καραϊβικής

να βρίσκεται μ' ένα ταραγμένο παρόν φοβισμένων

η Ήπειρος...

για τον ερχομό η όχι της οποίας στον Κόσμο

θα πνιγούν όλα τα ρεύματα της Ανθρώπινης Σκέψης

σε λογομαχίες ...

και τελικά σαν να θέλουν ν' αφήσουν

μια αξιοπρεπή επιγραφή

στους τάφους των πνιγμένον

θα συκοφαντηθεί η αυτονομία της Ηπείρου. 

Θα απαρνούνται ιδιαίτερα εμένα

που αφορισμένος θα είμαι για όλες τις ζωές

για το ότι αμέσως μετά την καταστροφή της Τροίας

στάλθηκα από τους Έλληνες

να αναζητήσω Νέα και Παρθένα τοπία...

τότε που ο Κόσμος καχύποπτα κατάλαβε

ότι η μόνη δουλειά που πήγαινε καλά

      σ' αυτό το Λαό...

ήταν η λεηλασία. 

Πολύ αργότερα θα έρθουν άλλοι ταξιδιώτες

φορτωμένοι με Φαντάσματα

      και Μυθολογικά σημειωματάρια...

όπου θα έχει γραφτεί πώς δεν υπήρξε

καμιά λαμπερή  εποχή δεισιδαιμονίας

και μόλις θα πατήσουν στα χώματα του Νησιού

τη στιγμή που θα επιτεθούν στην Ήπειρο

οι Σοφοί Γέροντες...

θα διαπιστώσουν ότι τους έχουν τελειώσει οι σκέψεις

ξοδεύοντας τες  για το ξεπέρασμα των ρευμάτων. 

Η Ήπειρος

θα παρεξηγηθεί από αυτή τη δυστυχία

και θα πάει κόντρα στους Στοχαστές

και μάλιστα  συχνά... θα παρακαλάει το Θεό

να ερημώσει τα Νησιά. 

Κάποιος οπωσδήποτε θα χάσει

κι ενώ προαισθάνομαι από τώρα

      εκείνη  την τρομερή ήττα

θα ήθελα να κάνω μια προειδοποίηση

      στον  Απόλλωνα...

ότι οι Αρχαίες Μυθολογίες

δε θα έχουν πια κανένα ρόλο. 

Γι' αυτό λοιπόν...

όταν ανταμώσαμε το Νησί

και είδαμε ότι μόλις έπεσαν τα κατάρτια

      του καραβιού...

μας υψώθηκαν τα κατάρτια των Φαντασμάτων

τηρήσαμε ένα  λεπτό σιγή

για τον πνιγμό του Αριστοτέλη στα ρεύματα του Ευρίπου

που ακόμα δεν είχε συμβεί.

Poem in english
 YOUNG   GREEK   SOLITARY




If such be
the will of the God on Earth
without needing to sing the praises of Zeus
today I...
            I will walk all day on the Earth. 


And more importantly
as soon as I glimpse the secure distance
Ive kept from death...
praise be to Apollo...
I will not be disturbed
            by the demon of Self-Destruct




If such not be
the will of the God of the Heavens
then my dreams
which lay siege to the essence of Existence
will like Sisyphus
            be caught in the nightmare of pointless labor
so not even one meter of heaven will be granted...
and do you know where these Dreams
for a better World
and a Beautiful Greece will end?


Unobserved and slowly
they will be eaten by the rust
            and the dust of forgetfulness. 


If such be
the will of the God of the Sea
my own spectres which are armed
with gravity of conscience and forgiveness
will then have the rare opportunity
of washing away the living sins of Troy
which have become the most dangerous Olympus
with their cynical anticipation
that Greece shall be eternal before the eyes of the World. 


If such not be
the will of the God of Fire
then I who know better the fatal bond
of Greece with Flames
will lose my last
chance
to show mercy
and the Cities will continue
to quietly burn. 


And indeed... if such not be
the will of the God of Love
because of this horrifying alienation
which human emotions have undergone
no one will love me at all. 


The worst thing though is that this Tragedy
will not simply end here...


This God of Love
has come highly touted by Olympus...


A good deal more than your usual Idols
and different from them
usurper of all longings
and with many possibilities for immortality. 
And all the departing travelers
will testify that no matter where they went
they saw none of this incredible love anywhere
which in itself would be enough to convince
the easily deceived world
that the Summit had been worth the effort. 


Few people love each other in this World. 


And these few
love each other only as much as they are permitted
by the thought that you can never ascend into the Great Sky
because there... there has truly evolved
                              an anthropic History
but one thats been lived by the Gods alone... 


And for us to stay in the life which endures
more or less but for a single Season
we in any case my dear Apollo
were in no quandary...
            felt no mystery...
because we never expressed any interest
in being Gods. 


The problem is very simple...


We are not wanted
on this Earth... 


Utterly paralyzed and directionless
we have moved about in the world
without being observed by anyone... 


Perhaps we should get organised
we the Great Anonymous mass
to bring this madness with false
Heroes to an end
those who only the Gods with their
own wretchedness know how to erect... 


And as if Troy wasnt enough
to tyrannise Greece
then Olympus went and committed a crime
            of its own as well.


The brain of the World has become stupefied
flinging at their hollow heads
its ferocious desire
            to be God. 


By these Gods
which will control everything from on high
and even more appalling
us who Will and Chance in tandem have
            wanted to keep down here...
despite the fact we roamed the Earth backwards and forwards
to bring about Great Changes in the World
all opinion will defame us
and none of our testimony will ever be heard. 


And that is also why Im afraid
that we who walked on the Earth alone
will be left completely devoid of history.

Poem in italian

L'IMMORTALITA


Se noi due
ci amassimo un giorno intero

la mattina dopo

ci sveglieremmo con il pensiero

che nonostante la forza colossale del male

con lo stesso dinamismo

ci potremmo amare anche tutto l’anno. 

Visto che noi due

ci ameremmo tutto l’anno

quale limpido orizzonte ci vagherebbe

innanzi l’idea

che al contrario delle pupille vieppiù fosche

noi ci ameremmo in modo sempre più splendido

nei secoli dei secoli. 

E se a noi due

riuscisse un miracolo del genere

lievi e ingenui come tutte le velocità

correremmo al pensiero

di poterci amare

per tutti i secoli dei secoli. 

Quest’ultimo pensiero tuttavia

sarebbe alquanto gravoso… 

e severamente puniti
gli dei dell'Olimpo con carica suprema
''Per dare all'umanita il segreto della Felicita''
e sotto il peso del suo cieca
puo morire.

 Poem in French

JEUNE GREC SOLITAIRE

Si c’est la Volonté

du Dieu de la Terre

sans que j’aie besoin d’inclure l’éloge à  Zeus

moi aujourd’hui…

je marcherai toute la journée sur la Terre.

Et surtout

dès que je verrai ma distance de sécurité

vis-à-vis de la mort…

loué soit Apollon

je ne serai pas gêné

par le démon de l’Autodestruction.

Si ce n’est pas la Volonté

du Dieu du Ciel

dans mes rêves

qui assiègent l’essence de l’Existence

comme l’est Sisyphe

par le cauchemar du travail en vain

on ne fera pas cadeau d’un seul mètre de ciel…

et vous savez où finiront

les Rêves d’un Monde meilleur

et d’une Grèce Belle et Bonne ?

Inaperçus ils seront peu à peu

mangés par la rouille

sous la poussière de l’oubli.

Si c’est la Volonté

du Dieu de la Mer

mes propres Fantômes sont armés

d’un poids sur la conscience et d’un pardon

ils auront l’occasion rare

de laver les péchés vivants de Troie

qui sont devenus l’Olympe le plus dangereux

avec leur désir cynique

d’être une Grèce éternelle face au Monde.

Si ce n’est pas la Volonté

du Dieu du Feu

moi qui connais mieux le lien fatal

entre Grèce et Incendies

je perdrai

l’ultime occasion

de faire la charité

et les Villes continueront

de brûler tranquillement.

Et même… si ce n’est pas la Volonté

du Dieu de l’Amour

après cette rééducation terrifiante

qu’ont subie les sentiments humains

je ne serai plus aimé de personne.

Mais le pire c’est que cette tragédie

ne s’en tiendra pas là…

Ce Dieu de l’Amour

L’Olympe lui a fait une grande publicité…

Un peu plus qu’aux Idoles habituelles

et différemment

pillard de tous les désirs

et avec toutes les chances d’éternité.

Tous les voyageurs qui s’en vont

témoigneront qu’en tous lieux

ils n’ont pas vu le moindre amour imaginaire

qui aurait suffi à convaincre

le monde si facile à tromper

qu’il méritait le Sommet.

Peu d’humains s’aimaient en ce Monde.

Et ce peu-là

s’aimaient autant que le permettait la pensée

qu’on ne peut jamais monter jusqu’au Grand Ciel

car là-haut… s’est déroulée vraiment

une Histoire humaine

mais telle que seuls l’ont vécue les Dieux…

Et pour nous en tenir à cette vie qui dure

plus ou moins autant qu’une Saison

nous de toutes façons mon cher Apollon

nous n’avions aucun dilemme…

et aucun mystère…

car nous n’avons manifesté aucun désir

d’être des Dieux.

La problème était tout simple…

Nous étions indésirables

Sur cette Terre…

Totalement paralysés sans aucun chemin droit

nous avons circulé en ce monde

sans que nous remarque personne…

Sans doute nous faudra-t-il s’organiser

nous les Grands Anonymes

pour mettre fin à cette folie

avec ses faux Héros

de ceux qu’avec leur propre misère

seuls les Dieux savent créer…

Comme si cela ne suffisait pas

que Troie martyrise la Grèce

l’Olympe aussi de son côté

a commis un crime

abrutissant le cerveau du Monde

à force de jeter dans les têtes creuses

la passion bestiale

d’être Dieu.

De ces Dieux qui de haut

contrôleront tout

et plus terrible encore

nous que la Volonté unie au Destin

voulaient que nous soyons en bas…

nous qui avons parcouru la Terre en tous sens

pour les Grands Changements dans le Monde

nous serions de tous côtés calomniés

aucune protestation ne serait entendue…

Voilà pourquoi je le crains

nous qui ne marchons que sur la Terre

nous resterons totalement sans histoire.

                                    Traduction par

                             

                       

                             MICHAEL   VOLKOVITCH

  Poem in Spanish
  EL  POBRE  EN  EL  JUZGADO

Los observadores prevén que

al menos una vez en la vida

se me ha de hacer Justicia.

¿Qué cara tendrá mi Justicia?

¿Cuántos años tendrá?

Su monedero... ¿estará lleno o vacío?

Estoy seguro

de que las palabras para mi defensa

serán prestadas de lenguas desaparecidas

porque por ahora

no hay un vocabulario inteligible

que pueda protegerme.

Así que como ven

mi justicia será muy antigua.

Los especialistas que se la topen como un cadáver

en el camino de su ascenso profesional

se asustarán al verla.

Pueden ver solo el cráneo

lleno de inscripciones de la vida perdida

donde se dice abiertamente y sin engaños

que junto a los hombres ha fracasado el Sol

en brillar con aquella luz

que no mereció ser otorada a los mortales...

aquel Caos Peregrino de grandes escenas

que quién sabe qué sabiduría de Dioses tangibles

regalarian a las formas del Mundo.

Pero lo demás

el tórax... la articulación... las vértebras

desde que supieron la oscura noticia

de que los Dioses de la Justicia nunca han sido tangibles

desesperando de la vanidad del Mundo

mantenían en funcionamiento

el cuerpo del Infierno... en los precipicios.

En cuanto a las esperanzas...

                        los Sueños...

                        las Sensibilidades...

las demás virtudes griegas

probablemente...

con un desesperado vagar solitario

estén todas entre nosotros.

Pero a los abogados no se ocupan demasiado

de las Virtudes griegas

y las Verdades del Alma...

Ellos quieren testimonios materiales...

                        concretos...

                                    tangibles...

mientras que yo esta vez

parezco muy pobre...

aunque mi Justicia sea

como la llamará mis defensa...

...Eterna.

                            Traduccion
                     RAFAEL   HERRERA

Poem in Portugese

O TOPO


Na gélida vastidão da Antárctica
a única coisa que faltava
era o sol...
Que encontrei em abundância
só, no deserto do Sara.


No calor e aridez do Sara
a única coisa que faltava era...
Um oásis!
Que encontrei em abundância
só, na floresta da Amazónia.


Imerso no oásis da Amazónia
a única coisa que faltava
era o topo.
Que encontrei em abundância
só, nas montanhas da Himalaia.


Agora, que nos montes da Himalaia
encontrei o ponto mais alto
vejo que não podemos sonhar
com nada mais alto do que isto...


No topo,
a segurança e a serenidade
é tão suave e constante
que poderei morrer de solidão.

Por isso...
E, porque quero viver
a única solução é descer...

  Traducao de
MARIA  JOVITA  CAIRES