Ο ΔΟΝ ΚIΧΩΤΗΣ
Επειδή έτσι μου την έδωσε
θα ήθελα να παίξω μια ταινία.
Εγώ θα πάρω το ρόλο του κόσμου
και στον κόσμο
θα δώσω να παίξει το δικό μου ρόλο.
Αλλά μέχρι ο κόσμος
να μάθει να παίζει το ρόλο του Δον Κιχώτη
εγώ θα έχω στη διάθεση μου αρκετό χρόνο...
σχεδόν μια δεύτερη ανθρώπινη Ιστορία
στη διάρκεια της οποίας...
η απασχόληση με τη Δόξα θα υπερβεί
τη σοβαρότητα της επέκτασης των αυτοκρατοριών.
Όλα αυτά όμως χωρίς τα άλογα
και επομένως...
χωρίς την απόγνωση
ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της Δόξας
ο Κόσμος θα το αναγνωρίσει στα άλογα.
Εκείνος πλέον τα έχει πάρει
για να παίξουν μαζί το ρόλο του Δον Κιχώτη
και βλέπω στα κλειστά βουνά της Μάντσας
να ξυλοκοπούν τα καημένα τα άλογα
τα οποία, έχοντας μια εμπειρία
από το κουβάλημα του Δον Κιχώτη στις πλάτες
ήταν μια κλασική αιτία
για να ελπίζουν οι αφελείς του Μεσαίωνα
ότι επιτέλους βρήκαν τη λογική και την τεχνική
των Αρχαίων Θρύλων
για τον πηγαιμό στην Τροία.
Και επομένως
από δεν μπορώ να πέσω τόσο χαμηλά
ώστε να παίξω το ρόλο του Κόσμου.
Μόνο βιάζομαι από τη δυνατότητα που μου δίνει
η στάση μακριά
από την προετοιμασία των καταιγίδων της εποχής
για να είμαι ένας αληθινός Δον Κιχότης
που εξαπολύει βαρύ κατηγορώ
κατά της Ισπανικής Μοναρχίας
για την απρόσωπη της σύμβαση με όλο τον Κόσμο
επηρεασμένη από τη Φαντασίωση
αμέσως μετά τη γνωστοποίηση
των δικών μου σχεδίων
για τη δημιουργία μιας δεύτερης Ανθρώπινης Ιστορίας.
Αλλά κι εκείνη όπως όλα τα άλλα
υπήρξε ένα φάντασμα
που θα μπορούσαν να το είχαν και η Ισπανία με τον Κόσμο
μονάχα αν η ψυχή τους
θα ήταν κάτω από το βάρος του Στίχου
«οι απελπισμένες επιστροφές στη Μάντσα».
Εκείνοι όμως δεν έχουν επιστρέψει ποτέ
γιατί δεν τούς περίμενε κανείς
και το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι
από την Ισπανία και τον Κόσμο
κανένας δεν είχε την ελπίδα
ότι μπορούν να πάνε κάπου.
Και τόσο πικρό και τραγικό μου φαίνεται αυτό
ώστε η λογική μου πιασμένη με τόσες δουλειές
θα ασχοληθεί τώρα
με τη χυδαία ομοιότητα των Εποχών...
γιατί με κατηγόρησαν ότι αν υπάρχει ασάφεια
στη φιλοσοφική ουσία της Ιστορίας
αυτό συμβαίνει επειδή εγώ
έχω κλέψει την αυθεντικότητα των Εποχών.
Πάρτε το είδηση κι εσείς όμως
ότι το αντίθετο έχει συμβεί.
Οι ίδιες οι Εποχές αναμμένες σαν κεριά
στο τέρμα της βουρκωμένης αυτοκρατορικής Μοίρας
την εποχή που μαζί με τις τελευταίες αναμνήσεις
τούς στέρεψε και η λογική
καρτερούσαν έναν άνεμο να τούς κρατήσει στη ζωή.
Όπως και έπρεπε να συμβεί
οι Άνεμοι τον είχαν εγκαταλείψει αυτό τον κόσμο
αλλά και από που ήμουνα κάτι παραπάνω από Κόσμος
ποτέ δεν φρόντισα να είμαι Άνεμος.
Μόνο βρέθηκα απέναντι τους ως καταιγίδα
απειλητική για τα Είδωλα
των εγωκεντρικών τους αισθημάτων
που έφευγαν με την κυνική δεξιοτεχνία του 'Αβελ
από τα εξαθλιωμένα εδάφη της Γης
τη στιγμή που η Ανθρωπότητα
έμπαινε χωρίς και η ιδία να το καταλάβει
στους δογματικούς Πίνακες των Λευκών Αγίων.
Ποτέ δεν έχω έρθει αντιμέτωπος
με εκείνα τα παράξενα πρόσωπα
αλλά και αν έρθω αντιμέτωπος
έχω την απελπισμένη εντύπωση
ότι βγάζοντας το Σταυρό ενάντια στην επίθεση
του δήθεν Σατανά Δον Κιχώτη
για να μην προκαλώ το αίσθημα του Κόσμου
που τόσο αγάπησα...
θα με αναγκάσουν να υποχωρήσω οριστικά
κάτι που θα ήταν σύμφωνα πάντα με τον αφελή Κόσμο
το τέλος της τραγωδίας.
Ενώ εγώ θα έλεγα
παρόλο που είμαι σίγουρος ότι
δεν θα με ακούσει κανείς
ότι είναι η Αρχή της Τραγωδίας.
Κατόπιν έρχεται ο εποικισμός της Θεϊκής Διαλεκτικής
που θα πνίξει στη διαφθορά την ευαισθησία της Γης
για τους ανθρώπους που συνεχίζουν να είναι θανάσιμοι
( παρόλο που έδωσα δικαίωμα στη Μάντσα
να κυβερνήσει τα πράγματα στην Άβυσσο).
και.. μη αναστάσιμοι.
'Αλλά αυτή η αλύπητη τραγικότητα
δεν θα εμποδίζει τον εξ απατημένο ετούτο κόσμο
να δοξάζει συνεχώς τούς Αγίους.
Και μάλιστα θα μπορούσα να πω ότι
παρόλο που η Δονκιχωτική τρέλα
παραμένει το μοναδικό μανιφέστο
για ανθρώπινες εξεγέρσεις
το γεγονός ότι αυτό το μανιφέστο έχει ξεφτιλιστεί
με κάνει να πω ότι
είναι η Εποχή των Αγίων.
Και τώρα βυθισμένος σε αυτή τη μεσογειακή πανσέληνο
όπου φυσάει από παντού
κάτι που μου θυμίζει ότι ωστόσο
έχω πέσει στα βαθιά γεράματα
σκεπτόμενος το γράψιμο των αναμνήσεων
μου έρχεται να κλάψω που χωρίς να θέλω ούτε εγώ
θα παραδοθώ στη Χριστιανική Ελεημοσύνη
και δε θα μπορέσω να είμαι άσωτος
στη χρήση του Σαρκασμού
για να αφήσω να εννοηθεί
ότι το έργο μου θα λασπώνεται
ιδιαίτερα όταν θα κρίνεται
από την αφέλεια της Ισπανίας και του Κόσμου.
