Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ Ηλίας Φούκης Aπό το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''

Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΊΑ
 

Πάντα θα αρχίσω το δρόμο

με το ξεκίνημα ενός ποταμού... 

Το ποτάμι είναι πολύ στενό

και δεν πιστεύω  να διευρύνει

τη δική μου μοίρα. 

Στο μόνο που ελπίζω

είναι η ταχύτητα. 

Δόξα στον Απόλλωνα

όντας εκείνη εκπληκτική

θα σας ονειρεύομαι όλους μονομιάς. 

Περπατώντας όμως

σε εφιάλτη θα μετατρέπεται το Όνειρο

γιατί από τις  ανώνυμες κραυγές 

εκνευρισμένα  κύματα

θα συγκρουστούν με τις ακτές του Κόσμου

όπου ακούγεται  καθαρά και κοφτερά. 

«Εσείς που με τη θεαματικότητα

και την ταχύτητα των ποταμών

θέλατε να στεφανώσετε τα ανθρώπινα οράματα

τραβηχτείτε τώρα ηττημένοι μαζί με τον Ιδεαλισμό

και δείτε πόσο απελπιστικά έχει πλημμυρίσει 

η Γη της Επαγγελίας. 

Κι έτσι ο ποταμός έχει βάλει μπροστά τα Όνειρά μου

που θα χαρίσουν απ' ότι φαίνεται

φτερουγιστικές ικανότητες στους καταρράχτες

και τη στιγμή που όλος ο κόσμος

θα γκρεμίζεται κάτω

τα Όνειρά μου θα σηκώνονται ψηλά. 

Αλλά εγώ μαζί με τα Όνειρα

έχω και τη ζωή μου. 

'Έχουν ορκιστεί

η μια από τα άλλα ποτέ να μην χωρίζονται

άσχετο ότι  στο δρόμο

άπλωναν τα χέρια οι αφελείς αγοραστές της ελπίδας...

άσχετο ακόμη περισσότερο

ότι γύρω από τη ζωή και τα Όνειρα

επικρατεί ένας εχθρικός χώρος...

και η βαριά ζωή μπορεί να γίνεται κομμάτια

από αυτή τη σφοδρή πτώση. 

Αλλά που να ξέρεις;

Το Ιερό Ποτάμι ίσως λυπάται

      την άθλια ζωή 

και αυτή τη θηριώδη πτώση...

παντοδύναμη...

      θυελλώδη...

            αναπόφευκτη...

σαν να έχουν μεταμορφωθεί τα δέντρα των ακτών

σε ταπεινές ικέτιδες

την εκτελεί  ομαλά! 

Διότι για να πάρετε είδηση

ω! εσείς οι ευτυχισμένοι της γης

από τότε που τα ποτάμια με έβαλαν μπροστά

όλα τα συναισθήματα που γλίτωσαν την καταστροφή

τα σκόρπισα στην είσοδο των θαλασσών

και καθώς θα ντύνονται στη δική μου μοίρα

θα παίξουν για μένα σε ανοιχτό πέλαγος

χωρίς να επιστρέφουν ποτέ στην έρημη γη. 

Καλύτερα που θα συμβεί... αυτό! 

Ποιος ξέρει  τη συμβαίνει σ' εκείνη την αιώνια καταδίκη

που επειδή όλοι δεν έχουν δυνατότητα

ούτε να ανεβαίνουν ως Ευτυχισμένοι...

ούτε να κατεβαίνουν ως Δυστυχισμένοι...

καθώς παραδίνονται σε αυτή την τραγική

      ανημποριά

τη μοναδική απάντηση της ερώτησης

«Τη σημαίνει να έχεις υπάρξει κάποτε στη Γη;»

την ερμηνεύουν καταλήγοντας

χωρίς καμιά  δυνατότητα

      για επιστροφή πίσω...

προς μια αιώνια ησυχία...

      τα ποτάμια.