Greek Poet ILIAS FOUKIS

Greek Poet      ILIAS   FOUKIS
Poetry is the voice of the Gods

Tuesday, January 10, 2012

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ Ηλίας Φούκης Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''



Ο ΔΟΝ ΚIΧΩΤΗΣ
 


Επειδή έτσι μου την έδωσε 
θα ήθελα να παίξω μια ταινία. 


Εγώ  θα πάρω το ρόλο του κόσμου
και στον κόσμο
θα δώσω να παίξει το δικό μου ρόλο.  


Αλλά μέχρι  ο κόσμος
να μάθει να παίζει το ρόλο του Δον Κιχώτη
εγώ θα έχω στη διάθεση μου αρκετό χρόνο...
σχεδόν μια δεύτερη ανθρώπινη Ιστορία
στη διάρκεια της οποίας...
η απασχόληση με τη Δόξα θα υπερβεί
τη σοβαρότητα της επέκτασης των αυτοκρατοριών. 


Όλα αυτά όμως χωρίς τα άλογα
και επομένως...
      χωρίς την απόγνωση
ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της Δόξας
ο Κόσμος θα το αναγνωρίσει στα άλογα. 


Εκείνος πλέον  τα έχει πάρει
για να παίξουν μαζί το ρόλο του Δον Κιχώτη
και βλέπω στα κλειστά βουνά της Μάντσας
να ξυλοκοπούν τα καημένα τα άλογα
τα οποία, έχοντας μια εμπειρία
από το κουβάλημα του Δον Κιχώτη στις πλάτες
ήταν μια κλασική αιτία
για να ελπίζουν οι αφελείς του Μεσαίωνα
ότι επιτέλους βρήκαν τη λογική και την τεχνική
των Αρχαίων Θρύλων
για τον πηγαιμό στην Τροία. 


Και επομένως
από δεν μπορώ να πέσω τόσο χαμηλά
ώστε να παίξω το ρόλο του Κόσμου. 


Μόνο βιάζομαι από τη δυνατότητα που μου δίνει
η στάση μακριά
από την προετοιμασία των καταιγίδων της εποχής
για να είμαι ένας αληθινός Δον Κιχότης
που εξαπολύει βαρύ κατηγορώ
κατά της Ισπανικής  Μοναρχίας
για την απρόσωπη της σύμβαση με όλο τον Κόσμο
επηρεασμένη από τη Φαντασίωση
αμέσως μετά τη γνωστοποίηση
των δικών μου σχεδίων 
για τη δημιουργία μιας δεύτερης Ανθρώπινης Ιστορίας. 


Αλλά κι εκείνη όπως όλα τα άλλα
υπήρξε ένα  φάντασμα
που θα μπορούσαν να το είχαν και η Ισπανία με τον Κόσμο
μονάχα αν η ψυχή τους
θα ήταν κάτω από το βάρος του Στίχου
«οι απελπισμένες επιστροφές στη Μάντσα». 


Εκείνοι όμως δεν έχουν επιστρέψει ποτέ
γιατί δεν τούς περίμενε κανείς
και το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι
από την Ισπανία και τον Κόσμο
κανένας δεν είχε την ελπίδα
ότι μπορούν να πάνε κάπου. 

Και τόσο πικρό  και τραγικό μου φαίνεται αυτό
ώστε η λογική μου πιασμένη με τόσες δουλειές
θα ασχοληθεί τώρα
με τη χυδαία ομοιότητα των Εποχών...
γιατί με κατηγόρησαν ότι αν υπάρχει ασάφεια
στη φιλοσοφική ουσία της Ιστορίας
αυτό συμβαίνει  επειδή εγώ 
έχω κλέψει την αυθεντικότητα των Εποχών. 


Πάρτε το είδηση κι εσείς όμως
ότι το αντίθετο έχει συμβεί. 


Οι ίδιες οι Εποχές αναμμένες σαν κεριά
στο τέρμα της  βουρκωμένης αυτοκρατορικής Μοίρας
την εποχή που μαζί με τις τελευταίες αναμνήσεις
      τούς  στέρεψε και η λογική
καρτερούσαν έναν άνεμο να τούς κρατήσει στη ζωή. 


Όπως και έπρεπε να συμβεί
οι Άνεμοι τον είχαν εγκαταλείψει αυτό τον κόσμο
αλλά και από που ήμουνα κάτι παραπάνω από Κόσμος
ποτέ δεν φρόντισα να είμαι Άνεμος. 


Μόνο βρέθηκα  απέναντι τους ως καταιγίδα
απειλητική για τα Είδωλα
των εγωκεντρικών τους αισθημάτων
που έφευγαν με την κυνική δεξιοτεχνία του 'Αβελ
από τα εξαθλιωμένα εδάφη της Γης
τη στιγμή που η Ανθρωπότητα
έμπαινε χωρίς  και η ιδία να το καταλάβει
στους δογματικούς Πίνακες των Λευκών Αγίων. 


Ποτέ δεν έχω έρθει αντιμέτωπος
με εκείνα τα παράξενα πρόσωπα
αλλά και αν έρθω αντιμέτωπος
έχω την απελπισμένη εντύπωση
ότι βγάζοντας το Σταυρό ενάντια στην επίθεση
του δήθεν Σατανά Δον Κιχώτη
για να μην προκαλώ το αίσθημα του Κόσμου
      που τόσο αγάπησα...
θα με αναγκάσουν να υποχωρήσω οριστικά
κάτι που θα ήταν σύμφωνα πάντα με τον αφελή Κόσμο
το τέλος της τραγωδίας. 


Ενώ εγώ θα έλεγα
παρόλο που είμαι σίγουρος ότι
      δεν θα με ακούσει κανείς
ότι είναι η Αρχή της Τραγωδίας. 


Κατόπιν έρχεται ο εποικισμός της Θεϊκής Διαλεκτικής
που θα πνίξει στη διαφθορά την ευαισθησία της Γης
για τους ανθρώπους που συνεχίζουν να είναι θανάσιμοι
( παρόλο που έδωσα δικαίωμα στη Μάντσα
να κυβερνήσει τα πράγματα στην Άβυσσο).
και.. μη αναστάσιμοι.


'Αλλά αυτή  η αλύπητη τραγικότητα
δεν θα εμποδίζει τον εξ απατημένο ετούτο κόσμο
να δοξάζει συνεχώς τούς Αγίους. 


Και μάλιστα  θα μπορούσα να πω ότι
παρόλο που η Δονκιχωτική τρέλα
παραμένει το μοναδικό μανιφέστο
      για ανθρώπινες εξεγέρσεις
το γεγονός ότι αυτό το μανιφέστο έχει ξεφτιλιστεί
με κάνει να πω ότι
είναι η Εποχή των Αγίων. 


Και τώρα βυθισμένος σε αυτή τη μεσογειακή πανσέληνο
όπου φυσάει από παντού
κάτι που μου θυμίζει ότι ωστόσο
έχω πέσει στα βαθιά γεράματα
σκεπτόμενος   το γράψιμο των αναμνήσεων
μου έρχεται  να κλάψω που χωρίς να θέλω ούτε εγώ
θα παραδοθώ στη Χριστιανική Ελεημοσύνη
και δε θα μπορέσω να είμαι άσωτος
στη χρήση του Σαρκασμού
για να αφήσω να εννοηθεί
      ότι το έργο μου θα λασπώνεται
ιδιαίτερα όταν θα κρίνεται
από την αφέλεια της Ισπανίας και του Κόσμου.

Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ Ηλίας Φούκης Aπό το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''



Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΊΑ
 

Πάντα θα αρχίσω το δρόμο
με το ξεκίνημα ενός ποταμού... 

Το ποτάμι είναι πολύ στενό
και δεν πιστεύω  να διευρύνει
τη δική μου μοίρα. 

Στο μόνο που ελπίζω
είναι η ταχύτητα. 

Δόξα στον Απόλλωνα
όντας εκείνη εκπληκτική
θα σας ονειρεύομαι όλους μονομιάς. 


Περπατώντας όμως
σε εφιάλτη θα μετατρέπεται το Όνειρο
γιατί από τις  ανώνυμες κραυγές 
εκνευρισμένα  κύματα
θα συγκρουστούν με τις ακτές του Κόσμου
όπου ακούγεται  καθαρά και κοφτερά. 
«Εσείς που με τη θεαματικότητα
και την ταχύτητα των ποταμών
θέλατε να στεφανώσετε τα ανθρώπινα οράματα
τραβηχτείτε τώρα ηττημένοι μαζί με τον Ιδεαλισμό
και δείτε πόσο απελπιστικά έχει πλημμυρίσει 
η Γη της Επαγγελίας. 


Κι έτσι ο ποταμός έχει βάλει μπροστά τα Όνειρά μου
που θα χαρίσουν απ' ότι φαίνεται
φτερουγιστικές ικανότητες στους καταρράχτες
και τη στιγμή που όλος ο κόσμος
θα γκρεμίζεται κάτω
τα Όνειρά μου θα σηκώνονται ψηλά. 


Αλλά εγώ μαζί με τα Όνειρα
έχω και τη ζωή μου. 

'Έχουν ορκιστεί
η μια από τα άλλα ποτέ να μην χωρίζονται
άσχετο ότι  στο δρόμο
άπλωναν τα χέρια οι αφελείς αγοραστές της ελπίδας...
άσχετο ακόμη περισσότερο
ότι γύρω από τη ζωή και τα Όνειρα
επικρατεί ένας εχθρικός χώρος...
και η βαριά ζωή μπορεί να γίνεται κομμάτια
από αυτή τη σφοδρή πτώση. 

Αλλά που να ξέρεις;
Το Ιερό Ποτάμι ίσως λυπάται
      την άθλια ζωή 
και αυτή τη θηριώδη πτώση...
παντοδύναμη...
      θυελλώδη...
            αναπόφευκτη...
σαν να έχουν μεταμορφωθεί τα δέντρα των ακτών
σε ταπεινές ικέτιδες
την εκτελεί  ομαλά! 

Διότι για να πάρετε είδηση
ω! εσείς οι ευτυχισμένοι της γης
από τότε που τα ποτάμια με έβαλαν μπροστά
όλα τα συναισθήματα που γλίτωσαν την καταστροφή
τα σκόρπισα στην είσοδο των θαλασσών
και καθώς θα ντύνονται στη δική μου μοίρα
θα παίξουν για μένα σε ανοιχτό πέλαγος
χωρίς να επιστρέφουν ποτέ στην έρημη γη. 

Καλύτερα που θα συμβεί... αυτό! 

Ποιος ξέρει  τη συμβαίνει σ' εκείνη την αιώνια καταδίκη
που επειδή όλοι δεν έχουν δυνατότητα
ούτε να ανεβαίνουν ως Ευτυχισμένοι...
ούτε να κατεβαίνουν ως Δυστυχισμένοι...
καθώς παραδίνονται σε αυτή την τραγική
      ανημποριά
τη μοναδική απάντηση της ερώτησης
«Τη σημαίνει να έχεις υπάρξει κάποτε στη Γη;»
την ερμηνεύουν καταλήγοντας
χωρίς καμιά  δυνατότητα
      για επιστροφή πίσω...
προς μια αιώνια ησυχία...
      τα ποτάμια.