Greek Poet ILIAS FOUKIS

Greek Poet      ILIAS   FOUKIS
Poetry is the voice of the Gods

Thursday, November 8, 2012

OH! AMI GREC, Poème de COLETTE PALATE




 COLETTE  PALATE


OH! AMI GREC,

                 

                                       Dédié poète Elias Foukis


Enfants de héros et de divinités
Qui à chaque génération
A eu sa part de malédictions
Et dont la fuite en avant
A toujours été un faux-fuyant
Mettant les cités et leurs habitants
A feu et à sang
Il n'est que d'évoquez
Oedipe Ulysse Hélène et les Troyens
Antigone Zeus Achille Agamemnon
Cassandre Andromaque Prométhée
Clytemnestre Circée Thèbes et les Achéens .

 

L'histoire nous a conté
Ces épisodes de guerres
Toutes aussi meutrières
Et nous avons toujours répété.

 

Réussirons-nous un jour
A enlevé à Achille cette folie meurtrière
Sans recours au dopage de la guerre
A la méthadone des petites violences
A le ramener chez lui au coeur de la nuit
A changer notre destin
Sans nous emparer du sien
A éclairer les pénombres de l'existence
Comme celle de la pénurie d'aujourd'hui
Ce sera alors une grande beauté
Une Beauté différente
Plus aveuglante que la sienne
Mais infiniment plus limpide.


Monday, November 5, 2012

Ilias Foukis - Greekshine Poem by SIMON ELLIOTT




ELIAS  FOUKIS ( GREEKSHINE )



Heal these islands Elias.
look out toward the flat seas
of the mediterranean.
 
There your inspiration must come.
The pleasant heat has been dropped to
hook a winter.
 
Dig deep into the columns of your spirit
and Write a piece for greece.
Bring back the abundance like
the sacred baked herb bread.
Like the tart olives and ripe grapes.
 
Like the oceans bounty and the
blessing in your words.
 
Elias Foukis bring greece back to the vital
epoch where democracy and philosophy
reigned as gods.
 
Continue to awe us with your epic
writing, let it be the medicine
to cure these sweet warm islands.
 
Before winter and the north insist on
 a scapegoat. 


Monday, October 29, 2012

VIAGEM DE JESUS CRISTO Poema de ELIAS FOUKIS












 VIAGEM DE JESUS CRISTO



De todos os sonhos em cujo fundo
reinava o fatalismo e a desgraça
não posso no entanto esquecer um
que começava com a Volta ao Mundo
no ponto geográfico onde nasceu o Amor
e acabava no instante em que homens se odiavam entre si.


De modo inteiramente natural
dei começo à caça ao Ódio
mas em pouco tempo esse refrigério transformou-se em incomodidade
uma vez que acabava de ler
a «Dialéctica de Moisés»
e tinha que tranquilizar os meus próprios fantasmas
a propósito da angústia que sentia Moisés
por a essência da História
que julgada pelo modo como os ventos
tocam as janelas de Jerusalém
não parece nada trágica.


Mas parece-me que Moisés
cujos pensamentos o ar propagava pelo deserto
se apressou um pouco.


As janelas de Jerusalém
só viram apenas ídolos.

Eles não constituíam perigo algum para a Cidade
mas ao não serem perigosos
eram incorrigíveis
e assim podiam agitar as consciências dos cidadãos
sobre a ética dos Heróis
onde após a escravidão das almas dos homens
começou a alongar-se a nuvem da suspeita
de que afinal não tinham libertado ninguém.


E tão grande era a confusão
da Gente que se tinha posto quase íntima de Deus
que a outonal nudez do Monte Sinai
se vestiu com o ímpeto de todo o Povo
que marchava para o castigo transmudando em pó
a Sorte que o Destino lhe tinha prometido.


Tanta desolação deixada para trás bastava
para deixar claro o que alguma vez
fora um fantasma…


Tão-somente redimidos da embriaguez
                 do carácter Divino
os visionários da Dialéctica
baptizada pelo vento cálido e pela Alma
viram que o Céu não estava presente em nenhum lugar.


À sua volta havia apenas Mundo
para não dizer Roma…
                   poder…
                   fria lógica…


Isso bastava portanto para afastar-nos
de vós e da terra.


Em outro mundo já não
tinha como controlar
se Jerusalém se mudava para o Inferno
                ou para o Paraíso
pois Jerusalém já não poderia saber
que com o ódio perante mim
o meu Olhar que se arrasta pelos Céus
tal como segue o meu corpo pela Terra
continuará a conceber sonhos
para trazer perante os olhos vazios do Mundo
o infeliz passado do Idealismo Branco.


Por isso não há nenhuma esperança
porque tudo é muito nebuloso
e de tudo será o mais terrível.


As Santas Escrituras começaram a caminhar pela Terra
negando-se a caminhar a pé com o mundo
desde que os Passos do Mundo
se tornaram imperiais
e a noite que está a ponto de cair sobre o Mundo
todos esses jogos nada sérios
de suspeitas e elucubrações
passará por Lendas Negras
nas margens do rio Jordão.


Portanto
só uma coisa será certa
no Sonho que tive.


O seu curso não pode conter
em ondas sem mistério
sinais e sombras da vida após a morte.


A morte tem frios objectivos
de modo que o que se poderá ver unicamente no mundo
será o Povo Castigado
que como quis dizer-vos mais acima
atravessará a História
tendo diante de si o Deserto
no seu eterno lugar
buscando explicações do retorno do Idealismo
do rio Jordão…
e se não me engano muito
nem mesmo esse terá direito a regressar
exactamente tal como acontece com os outros seres
que não pertencem a nenhum Deus.


Trad. de Amadeu Baptista


Monday, August 6, 2012

LA INMORTALIDAD Poema de Elias Foukis


LA INMORTALIDAD





Si nosotros dos
nos amáramos un día entero

a la mañana siguiente

despertaríamos pensando

que con la misma dinámica

podríamos amarnos todo el año.


 

Y en tanto que nosotros dos
nos amáramos todo el año

como un limpio horizonte flotaría

ante los dos la idea

de que contrariamente al palidecimiento

de la luz de los ojos

nos amariamos cada vez con más fulgor

durante todo el Siglo.


 

Y si nosotros dos
consiguiéramos tal milagro

ligeros y despreocupados como todas las marchas

nos apresuraríamos a pensar

que podríamos amarnos

por todos los Siglos.


 

Pero esta última idea
sería ya muy grave...

y severamente castigados

los dioses del Olimpo con cargo supremo

'' Para dar a la humanidad el secredo

de la felicidad ''

y bajo el peso de su ciega

puede morir.


Traduccion


RAFAEL HERRERA

Sunday, July 29, 2012

ELIAS FOUKIS Educational Ambassador to Greece


Comendadora Embaixadora Da Paz Edinira Silveira
MINHAS REVERENCIAS E APLAUSOS AO GRANDE ESCRITOR" Elias Foukis " - Ioannina - Atenas.

SAUDAÇÕES DAS ACADEMIAS ASBAERJ & ARAMLERJ RIO DE JANEIRO - BRASIL.
VIVA A CULTURA, VIVA A PAZ MUNDIAL.

Presidente Condessa / Comendadora Grão-Colar Edinira M. Silveira.

----------------
Profissional Estilista e Designer de Moda
Criadora & proprietária da Grife "MOVING STAR" BRASIL


BOLAJI STRAMOS  --- Poet  from Nigeria ---  '' Hello my Olimpian Poet. Greatest Greek Poet . Best contemporary Greek poet!You are an epic poet just like Homer and Milton. Keep it up.
I can translate your poem to a Nigerian language- Yoruba.''


Δευτέρα, 31 Οκτωβρίου 2011
MAGDY YOUSSEF

Hello Ilias .. how are You
Hope all is well .... many thanks for the magnificent words .
I think tha Poetry is our mankind connection to our higher selves, and utimately to God .....
catch you later .... all my best wishes .... as always
You're always welcome
I think one day you will deliver your poetry in the Acropolis, with music and Light ... a big nice production that is out of these world
something that will put people's hearts and minds on a much higher level of existence!
to be continued ... later .. all the best.

Wednesday, July 18, 2012

OI ΑΠΟΓΟΝΟΙ - Ποιήμα - Ηλίας Φούκης









OI ΑΠΟΓΟΝΟΙ 

Εις μνήμην του Άβελ και του Καιν 

 
Χαρά σε σένα Άβελ.. χαρά σε σένα. 
Η ζωή σου δόθηκε χωρίς αντίστασή
και χωρίς να ντρέπεστε φέρατε στον κόσμο
το νόθο παιδί που λέγεται Ευτυχία.
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
Μια μεγάλη Ερημία ο Κόσμος για σένα
τον περπατάς μέρα-νύχτα αμετανόητος
και σαν πιστό σκυλί ακόλουθη η δυστυχία.


Χαρά σε σένα Άβελ.. χαρά σε σένα.
 
Βόα η Οικουμένη από της διασκέδασης σου,
τρελαμένος από της ηδονές του Παράδεισου
εμβολιάζεται το αίμα σου με ένστικτα κτηνωδίας.
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
Με τα μαρτύρια σου μια Βίβλος θα είχε γραφτή
μα ο μακρινός Θεός δεν σου έδωσε χρησμό
γιατί η κακομοιριά σου του φάνηκε γελοία.



Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα.
 
Μπορείς και κανείς εγκληματικά όνειρα
'' Καφέ στην Ακρόπολη..Εξοχικό στη Σελήνη
και Ερωτικό δεσμό με την Παναγία.''
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
Έκανες και εσύ όνειρα σαν πρόβατα του Θεού
που τα κατατρόπωσε ο Γερο Σατανάς
χάρισμα για την δόξα της δίκης του Ιστορίας.


Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα.
 
Όλη την Μεγάλη Τέχνη έβαλες στην καρδία σου
και λάμπεις από Ευτυχία σαν βιτρίνα του Παράδεισου
στην Επίδαυρο, στο Λούβρο, στη Σκάλα του Μιλάνου.
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου.
Κάπου- κάπου όταν κοιμάται η Δεσποτεία του Πεπρωμένου
ξεγελάς και εσύ της φτωχές σου ευαισθησίες
με κατή φθηνούς θιάσους του δρόμου.



Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα..
 
Της απόλαυσης σου αποθεώνεις κάθε μέρα
και κανείς όργια στους δείπνους του Σατανά
με λιχουδιές από το πάτο τον Ωκεανών.
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
Την πεινά σου περνάς με χορταρικά της Μάνας Γης
και με εκείνην την τραγική σου Ευτυχία
ευχαριστώ , λες -  για την μέριμνα τον Θεών.



Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα..
 
Της Πατριαρχικές σου Κληρονομιές καμαρώνεις
σε βαθιά υπόγεια του Κάτω Κόσμου
σφραγισμένα με το κόκκινο χρώμα του εγκλήματος.
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
Αιμορραγεί η νιότη σου σε μεγάλες Πλατείες ,
κατή να πάρεις από τον Κόσμο ..και σου δόθηκαν
μόνον η τραγικές αναμνήσεις της Ανθρωπότητας.



Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα..
 
Χορτάτος και αμέριμνος στην κορυφή της Αμαρτίας
την συμπάθεια και την αγάπη σου ζητιανεύουν
λακέδες που τους περιφρονείς από ψηλά..
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
Σαν ιδρωμένο σκυλί γυρνάς στους δρόμους
γυαλίζουν τα μάτια σου για λίγη αγάπη
μα κανείς δεν πόθοι την άδεια σου καρδία.



Χαρά σε σένα Άβελ..χαρά σε σένα..
 
Με ανέκδοτα του Σωκράτη σκοτώνεις το απόγευμα
και το βράδυ γραφεις τα Συνταγματα τον Λαον
σε επτασφράγιστα Μυστικά Σαλόνια.
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
Βυθισμένος στην αιωνία καταδίκη σου
κατεβάσεις ιδέες για την σωτηρία του Κόσμου
και η φθηνή ρετσίνα σου θερίζει τα πνευμονία.



Χαρά σε σένα Άβελ.. χαρά σε σένα. 

Στα προάστια τον πόλεων σε ηλιόλουστες βεράντες
στης αγκαλιές του Λεβάντε παραδίδεσαι
απολαμβάνοντας την Αφροδίτη και χάπια έκστασης.
Αλίμονο σου Καιν..αλίμονο σου..
Στην βρόμα του κέντρου σέρνεσαι φυλακισμένος
με κοκαΐνη γεμίζεις της φλέβες το πεπρωμένου
για να άναψες την φλόγα της Επανάστασης.

2
 

Χαρά σε σένα Καιν ..χαρά σε σένα. 

Την Οικουμένη ολόκληρη αφίσες άφωνη
γιατί με όλους τους Δαίμονες εναντίον σου
πιστός στην Γη μπόρεσες να σταθείς..
Αλίμονο σου Άβελ..αλίμονο σου.
Ξερής καλά εσύ..σε περιμένουν Δικαστήρια
και φτιάχνεις διαστημόπλοια
σε άλλους Πλανήτες να κρυφτής.



Χαρά σε σένα Καιν.. χαρά σε σένα.
 

Στην τραγική απόγνωση που σε άφησαν η Θεοί 

ένα περήφανο τέλος περιμένεις
σίγουρος στην δικαιοσύνη της Αιωνιότητας.
 
Αλίμονο σου Άβελ..αλίμονο σου.
Μην ξεχάσεις στην Διαθήκη σου τον Σατανά
 
που σου έχει ανοίξει έναν χρυσό τάφο
στεφάνη απάνω του η χλεύη της Ανθρωπότητας.

Monday, July 2, 2012

O JULGAMENTO DO POBRE Poema de ELIAS FOUKIS





O JULGAMENTO DO  POBRE
 


Os observadores prevêem que
ao menos uma vez na vida
me há-de ser feita Justiça.


Que rosto terá a minha Equidade?
Quantos anos terá?
O seu mealheiro, estará cheio ou vazio?

Estou certo
de que as palavras para a minha defesa
serão pronunciadas em línguas desaparecidas
porque, por agora,
não há vocabulário inteligível
que possa proteger-me.


Tal e qual a vêem
a minha justiça será muito antiga.

Os profissionais que a encontrem como um cadáver
no caminho da sua progressão profissional
assustar-se-ão ao vê-la.

Podem ver não mais que o crânio
cheio das inscrições da perdida vida
onde sem engano e abertamente se explica
que perante os homens fracassou o Sol
de brilhar com aquela luz
que aos mortais não logrou ser outorgada…
aquele Peregrino Caos peregrino de grande cenas
que quem sabe que sabedoria de tangíveis Deuses
dariam forma ao Mundo.

Mas o demais
o tórax… a articulação… as vértebras
desde que souberam a obscura notícia
dos Deuses da Justiça nunca terem sido tangíveis
desesperando da vanidade do Mundo
mantinham em funcionamento
o corpo dos Infernos… nos precipícios.

Quanto às esperanças…
os sonhos…
as sensibilidades…
as demais virtudes gregas
provavelmente
com um desesperado vagar solitário
estão todas entre nós.

Mas os
juízes
não se ocupam demasiado
com as Virtudes gregas
e as Verdades da Alma…

Eles querem testemunhos materiais…
concretos…
tangíveis…
enquanto eu desta vez
pareça muito pobre
ainda que a minha Justiça seja
como lhe chamará a minha defesa…
… Eterna.


tradução de AMADEU  BAPTISTA 

Tuesday, May 15, 2012

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ηλίας Φούκης Απόσπασμά



Ο ΚΟΣΜΟΣ  ΕΝΟΣ  ΑΣΗΜΑΝΤΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ
                     -Απόσπασμά-

Έχω αγριέψει πολύ με το ανθρώπινο γένος. Και όσο γερνάω και κυλάω αχαΐρευτος όλο και περισσότερο πείθουμε ότι θα ήταν καλύτερα να είχα γεννηθεί ζώο.. Η σχέσεις μου με την ζωή και με τον Θεό θα ήταν καταπληκτικές. Το λέω αυτό επειδή η υποκρισία του ανθρώπινου γένους δεν έχει προηγούμενο.
Αντίθετα τα ζώα σέβονται τους νομούς της Φύσης και υπακούνε στους χρησμούς του Θεού.
Η ντομπροσύνη τον ζώον με έχει αφήσει άφωνο..Δεν παριστάνουν τους ανθρώπους και δεν έχουν καμιά επιθυμία να τους μοιάζουν ούτε και πρόθεση να συγκριθούν μαζί τους..
- Γεννήθηκα σκύλος - Είμαι σκύλος. Τέλος. Έτσι εξηγούνται η μάγκες Τα σκυλιά ξέρουν ότι είναι τετράποδα, ότι τα μούτρα τους δεν κάνουν για φωτογραφία, ότι σε όλη τους τη ζωή δεν θα φιλήσουν κανέναν και δεν θα τους φιλήσει κανείς. Έχουν συνειδητοποιηθεί πλήρως για την δίκη τους ασύλληπτη τραγωδία και κάθε μέρα από την ζωή τους  είναι ένα βήμα προς το δικό τους Γολγοθά.
Ξέρουν ότι το κερί τους αντέχει 15 - 20 χρόνια..και σε αυτά τα χρόνια που σε εμάς τους μασκαράδες φαίνονται λίγα , προσπαθούν με όλη την δύναμη της ψυχής τους να κρατάνε ζέστη την φλόγα της ζωής και ψηλά την σημαία της Αρετής.
Τα σκυλιά ζουν δεκαπέντε έως είκοσι  χρόνια και είναι ικανοποιημένα  ότι τους δόθηκε η χάρη να δουν τα αστερία του ουρανού και την πελώρια θάλασσα.. Να απολαμβάνουν την Αρετή , την πίστη και τους ζεστούς άνεμους του Νότου..Ενώ σε πλήρη αντίθεση, ο διαβολάκος που λέγεται άνθρωπος είναι συνεχώς ανικανοποίητος και δεν χάνει την ευκαιρία να εκφράζει τα ατελείωτα παράπονα στον Θεό ότι τον έχει απατήσει..ότι η ζωή που του δόθηκε είναι μικρή και ότι καλύτερα θα ήταν , άκουσον - άκουσον , να είναι αθάνατος. Διαφωνώ κάθετα. Αν ζήσης την ζωή με εντιμότητα, με καλοσύνη και με Αρετή δεκαπέντε χρόνια είναι αρκετά..Και βεβαίας τα ογδόντα και ενενήντα χρόνια που σκανδαλωδώς χάρισε στους ανθρώπους είναι πάρα πολλά..
Όταν θα πάνε στο Παράδεισο τα σεμνά ζώα με την εντιμότητα που τους διακρίνει θα έχουν να πουν στους πρόγονους τους ότι στάθηκαν πιστοί στο αφέντη τους..
Όταν φυσούσαν η τραμουντάνες του Βορρά και όταν το κρύο έφτανε ως το κόκκαλο εκείνη ήταν πάντα εκεί..στο καθήκον της Αρετής έτοιμη να παλεύουν με το Κακό οπός ξέρει μόνο η ράτσα τους.Θα έχουν να διηγηθούν ότι δεν έβγαλαν παράπονο από το στόμα  τους όταν περιμένανε τον αφέντη τους κάτω από το σκοτεινό ουρανό να τους φέρει λίγο ψωμί, και ο οποίος ο άνθρωπος τους είχε δεμένους ... για να μην ενοχλείται η ελευθεριά του. Και ποίος..! Αυτός που έχει γράψει εκατομμύρια σελίδες για τον σεβασμό στην Ελευθερία..
Τα σκυλιά θα έχουν να υπερηφανεύονται ότι ήταν ένα από αυτά που περίμεναν καρτερικά τον Οδυσσέα δέκα χρόνια και όταν επέστρεψε μόλις τον αντικρίσανε πεθάναν από την νοσταλγία..Ενώ ο αγενέστατος που λέγετε άνθρωπος όταν καθυστερείς δέκα λεπτά στο ραντεβού μαζί του αρχίζει και σκοτεινιάζει, εκνευρίζεται, ξεφυσάει σαν τέρας ότι τον έχεις προσβάλει τον έχεις υπονομεύσει και τον έχεις ταλαιπωρήσει.
Και ακριβός για αυτό το αστείο λόγω σε σβήνει από την λίστα,και  από την εκτίμηση
και σε ρίχνει στον Καιάδα τον ανεπιθύμητων, τον περιέργων και τον ανθρώπων της πλάκας..
Και με όλες αυτές της φρικαλεότητες εγώ δεν έχω κανένα λόγω για να συνεχίσω να ανήκω στο άθλιο ανθρώπινο γένος..

-2-
Λίγο παραπάνω σας είπα ότι ο νυχτοφύλακας είχε στερηθεί πολλά πράγματα στη ζωή. Το χίλια εννιακόσια είκοσι οκτώ  όταν γεννήθηκε, στερήθηκε τη δυνατότητα να μην έχει κανέναν πόνο. Αυτό το προνόμιο το έχουν μόνοι οι αγέννητοι. Μόνον εκείνοι έχουν λύσει οριστικά και αμετάκλητα το μείζον πρόβλημα του πόνου. Οι αγέννητοι δε βλέπουν το φως του ηλίου, δε χαίρονται τους ζεστούς άνεμους του Νότου, τα αστέρια, το χώρο, την Αρετή, αλλά ούτε και κάθονται στα συσσίτια για ένα πιάτο φαγητό και βεβαίως δεν κινδυνεύουν να σαπίσουν στα Γκούλαγκ τον Μπολσεβίκων. Αφού όμως ο Ιωάννης Μοναστηριακής και η Βασιλική Γέρου τον έφεραν στη ζωή η λαδιά του είχε γίνει και έλα βγάλε άκρη τώρα με τον πόνο, με τα βάσανα και με την κακομοιριά. Όταν σε παίρνουν στην αγκαλιά τους δεν υπάρχει Θεός να σε βγάλει από εκεί διότι δεν θέλει να υπάρχει.. Και αυτή η μεγάλη λαδιά της Γέννησης είναι και το μεγάλο κόλπο του Θεού.  Ο Θεός έχει τα προνόμια και βεβαίως την απαίτηση να τον ευχαριστήσεις που σε έφερε στον κόσμο. Σαν πραγματικός τύραννος ο Θεός στέκεται στην κορυφή του Σύμπαντος διατάζοντας και απειλώντας  - «Να με ευχαριστήσετε και να με ευλογείτε που σας έφερα στον κόσμο».  Αυτά λοιπόν μας λέει ο Θεός…

Κάπως έτσι άρχισε τη συζήτηση ο νυχτοφύλακας με τον εν αποστρατεία αξιωματικό Αστυνομίας που έκανε το χρέος του πατριώτη και τον κέρασε εσπρέσο.  Σε μία χώρα όπου λίγοι  γνωρίζουν τα καθήκοντά τους, ο εν αποστρατεία αξιωματικός ήταν μία εξαίρεση που άξιζε να βρει μιμητές.

— Μάλιστα.Σε αυτόν τον κόσμο γεννήθηκα και εγώ, άρχισε ο Σόλων.

—  Γεννήθηκες με την αγάπη του γονέων και την ευλογία του Θεού, του είπε ο Αξιωματικός.

—  Δεν ξέρω όμως αν οι γονείς μου είχαν τόση αγάπη για να γεννηθώ και να γίνω αυτός που θα έπρεπε.

Εκείνοι δεν αγαπιόντουσαν.Παντρεύτηκαν χωρίς να έχουν  συναισθήματα ο ένας για τον άλλον.  Και εγώ που είμαι προϊόν έλλειψης αισθημάτων, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να έχω θετικά και δυνατά αισθήματα σε αυτήν τη ζωή.

—   Ο Θεός φροντίζει για όλα -  παρενέβη ο Αξιωματικός.

—  Ναι φροντίζει, αλλά τη είναι η φροντίδα του Θεού όμως, πώς φροντίζει ο Θεός;  Για λογαριασμό ποιου φροντίζει ο Θεός;  Πολύ φοβάμαι μόνο για το δικό του.  Διότι για να γεννηθείς χωρίς να έχεις εξασφαλισμένα μερικά προνόμια και χωρίς να είσαι θωρακισμένος απέναντι στης κακουχίες  τότε αυτό δεν είναι δώρο Θεού, αλλά ένα πραγματικό μαρτύριο Θεού. 

Ο Θεός δεν έπρεπε να κάνει την πείνα, τις δυστυχίες, τον εξευτελισμό και την εξόντωση του ανθρώπου.  Οι γονείς γενικά πρέπει να ξέρουν από τέτοια γράμματα. Η πολιτισμένη άνθρωποι που ξέρουν τέτοια ψηλά γράμματα αν έχετε προσέξει δεν κάνουν πολλά παιδιά. Ένα η με το ζόρι δύω. Ο λόγος ! Έχουν συνειδητοποιηθεί την τραγωδία της ζωής και ξέρουν ότι οφείλουν να είναι προσεκτικοί πριν φέρουν κάποιον στα χεριά αυτής της καθόλου αξιοπρεπής κύριας που λέγετε ζωή. Οι δικοί μου όμως αυτό  δεν το ήξεραν και με πήραν στο λαιμό.

Άναψε ένα τσιγάρο από αυτά που εξασφάλισε από τους Πολωνούς και συνέχισε.
— Όπως μεγαλώνουν όλοι, μεγάλωσα και εγώ. Άρχισε μετά αυτή η περίφημη εφηβεία. Μ’ αρέσει που έχει και ωραίο όνομα «ΕΦΗΒΕΊΑ». Δηλαδή ούτε μικρός ούτε μεγάλος. Έλα βγάλε άκρη. Δεν μπορεί πλέον να σε χαϊδεύει κανένας, γιατί είναι ύποπτο. Αλλά ούτε εσύ μπορείς να χαϊδεύεις γιατί αυτό είναι θράσος. 

Ακούτε τους ανθρώπους σήμερα, όταν κάποιος δεκαεξάρης φιλάει μια κοπελιά είκοσι ετών:  —  Τη θράσος έχει αυτός.  Τη ανήθικος είναι. 
Επομένως αυτή η περίφημη εφηβεία που έπρεπε να ετοιμάζει τον άνθρωπο για τη ζωή, να μάθει να φιλάει, να αγαπά τους ανθρώπους και τον κόσμο είναι ουσιαστικά η πλήρης απενεργοποίηση του ανθρώπου. Ακριβός στο σημείο εκκινήσεις της μεγάλης κούρσας που λέγεται ζωή όταν τα ένστικτα ενεργοποιούνται την θέληση για άνοδο , όταν η θερμή τον αισθημάτων ανεβαίνει για να δόση ώθηση και δύναμη στον άνθρωπο για τον δύσκολο δρόμο που του έδωσαν να τρέξει , ακριβός τότε λοιπόν ο Κόσμος έχει επιφυλάξει στον Έφηβο μια δυσάρεστη έκπληξη σαν να θέλει να του πει ότι και η ίδια η ζωή είναι μια δυσάρεστη έκπληξη..Μια ψυχρολουσία που ο άνθρωπος ούτε την ζήτησε και ούτε την έχει ανάγκη..και που μόνο η αθλιότητα του ξέρει να επιφυλάσσει. Τότε  ο Κόσμος λέει στον Έφηβο ότι δεν πρέπει να τρέξει γρήγορα..Πρέπει να είναι προσεκτικός γιατί όταν είσαι σβέλτος και ταχύς ενοχλούνται πολύ και πρώτα απ όλα ο ίδιος ο Θεός. Ο Έφηβος με το φυσιολογικό ένστικτο του Ανθρώπου λέει στον Κόσμο..’’ Εγώ ήρθα για να ζήσω την ζωή που μου δόθηκε..Στέκομαι στην μέση του Κόσμου με σόμα ορθό. Βλέπω τους ορίζοντες με μάτι φλογερό και είμαι έτοιμος να παλέψω για την Ομορφιά , για την Ευτυχία και την Αρετή..’’ Ο Κόσμος όμως που κακοχρονω να έχει ,σαν έμπυρος απατεώνας , αγενής οπός πάντα διακόπτει τον Έφηβο.  ’’Ποια Ευτυχία..! Ποια Ομορφιά..Και ποια Αρετή..! Άσε τους Ορίζοντες και τα Όνειρα αν θέλεις να μην καταλήξεις σε καμία φυλακή η σε κάποιον πρόωρο θάνατο.’’ Ο Έφηβος ανταπάντα ότι είναι ανθρώπινο να έχεις όνειρα για μια όμορφη ζωή..και είναι φυσικό επακόλουθο της Γέννησης και της Κτήσης.  Αυτός ο άθλιος Κόσμος όμως κακόφωνος οπός μόνο αυτός ξερή απάντα γρήγορα – ‘’- Είναι ανθρώπινο αλλά δεν είναι καθόλου Θεϊκό.. Εμείς ήρθαμε εδώ για να κάνουμε όχι ότι κατεβάζει σε κάθε ιδεαλιστή και Ονειροπολεί αλλά αυτά που λέει ο Θεός.’’ Και επειδή ο Θεός δεν είχε πει και τίποτα σπουδαίο για την Ομορφιά ,για την Ευτυχία και για την Αρετή , ο Κόσμος με την δουλικότητα που τον διακρίνει της έθεσε στο περιθώριο και της περιφρόνησε εκτελώντας κατά λέξει της διαταγές τον Υπέρτατων Δυνάμεων. Από εκεί αρχίζει η τραγωδία του ανθρώπου. 

Εγώ, συνεχίζει ο Σόλων Μοναστηριακής, θυμάμαι ότι στην εφηβεία ούτε με χάιδεψε κανείς και ούτε χάιδεψα κανέναν. 
Στο χωριό ήταν ένας χαρούμενος τύπος, που του άρεσε να μιλάει με εμάς τους εφήβους.  Μας ανέβαζε το ηθικό, μας περιτριγύριζε.  Μία μέρα φίλησε τον Στέλιο, τον φίλο μου, γιατί έβγαινε πάντα πρώτος στο Μαραθώνιο. 

Ήρθε ο πατέρας με την Αστυνομία και μπήκε φυλακή δύο χρόνια με την κατηγορία για παραπλάνηση εφήβου.  Ε, μα έλα σε παρακαλώ. 
Επομένως, η εφηβεία είναι ένας κακός μπελάς για όλους.  Όταν είσαι έφηβος καλύτερα θα είναι να πας σε κάποιο μοναστήρι και να επανέλθεις στον κόσμο είκοσι χρονών.

Αφού η εφηβεία τραυματίζει τόσο πολύ τους ανθρώπους, γιατί να της αφήσουμε την πολυτέλεια να διαρκεί τόσο πολύ από 13-18 ετών.  Πέντε χρόνια εφηβεία, πέντε χρόνια «κίνδυνος θάνατος», πέντε χρόνια «εκτός ζωής». Λοιπόν, τη θα λέγατε να την εξαλείψουμε…; Τα τραύματα της εφηβείας έχουν γίνει σαν τον Καραγκιόζη.  Όπου κι αν πας σου μιλάνε για αυτά.  Μιλάς με τη μητέρα σου για τη ζωή της και θα αναστενάζει για «τραύματα εφηβείας». Διαβάζεις τη βιογραφία του μεγάλου Πολιτικού και εκεί θα δεις «τραύματα εφηβείας». Διαβάζεις μία συνέντευξη της Μέρλιν Μονρόε και το πιο οδυνηρό σημείο είναι «τα τραύματα της εφηβείας». Αρχίζεις μία κουβέντα με την περιπτερού απέναντι και σου μιλάει για «τραύματα εφηβείας». Μήπως θέλεις και εσύ να μου μιλάς για τραύματα της εφηβείας; 
Σε παρακαλώ να μην το κάνεις. Οι Μογκόλοι γδέρνοντας λύκους, οι πλούσιες Κύριες  στα σαλόνια της Αριστοκρατίας, οι ψαράδες στο Μεξικό, οι διάσημοι ποδοσφαιριστές, οι καλόγεροι, οι χρηματιστές, οι διπλωμάτες, οι άνεργοι, ολόκληρη η ανθρωπότητα σου μιλάει για τραύματα εφηβείας.  Να λοιπόν ποια είναι η πουστιά της ζωής.

Μήπως και το ανθρώπινο γένος βρίσκεται στην εφηβεία;  Αλλιώς δεν εξηγείται πως έχει τόσα πολλά τραύματα.  Και εγώ, ο Σόλων Μοναστηριακής του Ιωάννη, διακηρύττω φωναχτά, μισώ την εφηβεία. Αυτή η απατεώνισσα μου τα έκανε όλα.  Αν δεν ήταν εκείνη τώρα εγώ θα ήμουν κύριος της ζωής, των πραγμάτων και του Θεού.  Έτσι ξεκίνησα να γίνω.  Αλλά στη μέση μπήκε η Μέδουσα που λέγεται εφηβεία και εγώ τώρα βρίσκομαι στην άκρη της ζωής.
3
Διότι στο άνθος της ζωής μου, δεκαπέντε χρονών, μου απαγορεύτηκε να φιλήσω και να ερωτευτώ, γιατί λέει ήμουν μικρός.  Και από τότε ψυχράθηκα με τη ζωή. 
Εσείς θα μου πείτε ότι η ψυχολογία και η κοινωνιολογία έχουν γράψει εκατομμύρια σελίδες για να προστατεύουν τους εφήβους από την Αμαρτία. 

Κολοκύθια με ρίγανη.  Δεκάρα δε δίνω για αυτά τα εκατομμύρια των σελίδων.
— Μεγάλωσες όμως, παρενέβη ο εν αποστρατεία αστυνομικός.
—  Και τότε άρχισε ο Γολγοθάς,- είπε εκείνος. 

Τότε έπρεπε να καταλάβω πολλά πράγματα και το χειρότερο έπρεπε να τα δέχομαι.  Η αποτυχία, η μελαγχολία, ο φθόνος, η κακοψύχια , για να επιβεβαιωθούν ότι χιλιάδες χρόνια είναι κυρίαρχοι του κόσμου, μπήκαν θριαμβευτικά στη ζωή μου, σαν να έμπαιναν σπίτι τους. 

Τους φώναξα μερικές φορές

—  Ει, πού πάτε;  Εδώ είναι η ζωή μου. 

Αλλά εκείνα όχι μόνο δε με άφησαν, αλλά με κορόιδευαν κιόλας, λέγοντάς μου:

— Άκου, ανθρωπάκο.  Αυτή είναι η ζωή σου, αλλά όπως τη θέλουμε εμείς όμως.  Εμείς είμαστε τέκνα του Σατανά, του αληθινού Θεού του κόσμου και τη ζωή θα τη ζήσεις για την τέρψη μας και το λογαριασμό μας. 

Νόμιζα τότε ότι άκουγα φωνές τρελών. Γιατί η φωνές τον Κανονικών ανθρώπων οπός τους ήθελε ο Θεός ,δεν μπορούσαν να έχουν αυτούς τους τόνους και τα λεγόμενα τους  αυτήν την λογική..  Αλλά όχι, αυτά ήξεραν τί έλεγαν. Και μάλλον από τότε έπρεπε να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι σε αυτήν την Ζώη που μου δόθηκε με ελάχιστες εξαιρέσεις , θα άκουγα λίγο η πολύ τέτοιες αθλιότητες. Οπός βλέπετε λιπών η τραγωδία της ζωής μου μόλις είχε αρχίσει.. Δοκίμασα κάποιες φορές να είμαι χαρούμενος αλλά ύστερα από μερικά λεπτά, σαν ψυχρός αέρας του βορρά ερχόταν η μελαγχολία.  Σαν κυρία των αιθέρων η Μελαγχολία, αξιώθηκε να με καταβάλει εκατοντάδες φορές όταν προσπαθούσα να είμαι χαρούμενος. 
Από τότε κατάλαβα ότι δε θα τα έχω καλά με τη χαρά.  Το ίδιο συνέβη με την αποτυχία.  Άνοιξα κάποτε μαγαζί, αλλά μετά από λίγο από απέναντι ήρθε η θυγατέρα του Διαβόλου  που λέγεται αποτυχία . 

Το ίδιο και χειρότερο συνέβη με τον φθόνο και με την απληστία.  Και εσείς μου λέτε ότι υπάρχουν και καλά στη ζωή. Ίσως-ίσως τις πρώτες μέρες στον παράδεισο ο Αδάμ με την Εύα δεν αποκλείεται να έχουν ζήσει ωραίες  στιγμές από αυτές που εμείς δεν τις ξέρουμε καν, όπως δεν ξέρουμε τη υπάρχει στην κοίλη Γη, από τον Ήλιο έχουν φτιαχτεί τα Αστέρια, και τη κρύβεται πίσω από τα μυστικό  της ζωής. 

Και στο τέλος όλον αυτόν τον αθλιοτήτων έμαθα δεν μπορούσα να είμαι ευτυχισμένος επειδή κάποιος ενδιαφερόταν να μην είμαι ευτυχισμένος και ο Θεός το επέτρεψε αυτό.  Θα έπρεπε να βάλει το χέρι του και να το απαγορεύσει αυτό. Στην Αρχαία Ελλάδα οι Θεοί ήταν πιο δραστήριοι. Επενέβαιναν στη ζωή του ανθρώπων , τον Πόλεων και του κράτους.  Αποφάσιζαν ποιος αξίζει την ευτυχία και ποιος δεν την αξίζει. 

Έπαιρναν τολμηρές πρωτοβουλίες με αποφασιστικούς χρησμούς.  Ήταν τέλος πάντων Δίκαιοι. Για αυτό και η ζωή του ανθρώπου ήταν πιο ωραία, πιο ελεύθερη...  Ήξεραν που είναι τα όριά τους και το κυριότερο δεν είχαν καμία πρόθεση να σου αφαιρέσουν την ευτυχία. Ενώ ο δικός μας Θεός όπως τον ξέρουμε σήμερα, εσύ που είσαι αξιωματικός εν αποστρατεία με αδυναμία στα τυχερά παιχνίδια και εγώ που έχω αδυναμία το εσπρέσο και την φασολάδα, μας τα έκανε θάλασσα.  Ε, μα δεν μπορεί ο κάθε μασκαράς να σηκωθεί από την άκρη του κόσμου και να σου πει «Καλημέρα, κύριε.  Ήρθα να σου πάρω την ευτυχία διότι εμένα μου τελείωσε. Όπως τελειώνει το νερό και το φαγητό. Αν δε μου τη δίνεις, τότε σου παίρνω τη ζωή». Άκου λέει...Σου παίρνω τη ζωή... Θα μπορούσες να μην τη δώσεις την ευτυχία, αλλά το θέμα είναι ότι η ζωή έχει κάνει το μεγάλο κόλπο.  Σε έχει περικυκλώσει από αισθήσεις και ψευδαισθήσεις, ότι όπως και να είναι πρέπει να τη ζήσεις, και έτσι εσύ, μπροστά στην απώλεια της ζωής, χαρίζεις σε κάθε λυσσασμένο την Ευτυχία, την Αρετή σου, την περιουσία
σου, και μάλιστα και την ψυχή σου.  Εμένα, σου λέει η ζωή, δε θα με παρατήσετε όπως και να έχουν τα πράγματα.  Εγώ έχω το προνόμιο να είμαι η βασική ουσία του Σύμπαντος και η θεμελιώδης έννοια της κτήσης.  Γιατί λένε ζωή στον πλανήτη Γη.  Υπάρχει ζωή στον Άρη;  Υπάρχει ζωή στο Σύμπαν;  Αφήστε με να ζήσω…  Θέλω να ζήσω…  Ήρθα για να ζήσω...  Αυτό που έζησα κάποτε...  Αυτό που θα ζήσω στο μέλλον… 

Ακούσατε κανέναν να πει «Αρετή στον πλανήτη Γη».  Εκατομμύρια έρευνες έχουν γίνει για να βρεθεί η προέλευση αυτής της κυρίας που λέγεται ζωή, ενώ καμία απολύτως έρευνα δεν έχει γίνει για να βρεθεί η προέλευση της Αρετής και της Ηθικής. Αύτη είναι μια πραγματική ντροπή για την Ανθρωπότητα η όποια συνεχίζει σκανδαλωδώς να τιμά την ζωή ενώ δεν θα έπρεπε. Η τουλάχιστον έπρεπε να είναι πιο προσεκτική σε ποιον δεινή την αγάπη της.

Ολόκληρες στρατιές επιστημόνων ετοιμάζονται από όλο τον Κόσμο για να βρουν την ημερομηνία γέννησης αυτής της κύριας, και να μελετήσουν λεπτομέρειες η οποίες ουσιαστικά δεν ενδιαφέρουν σε κανέναν. Φτου..Παλιό κόσμε..Αυτά μου κάνεις και δεν σε χωνεύω.. Και το πιο ωραίο είναι ότι στο όνομα αυτού του γέρου επιστημονικού καθήκοντος , καθώς μας λένε, πήραμε στο λαιμό την ψύχη μας. 

Έχετε ακούσει τους ανθρώπους να ξεσπάνε με στενοχώρια – -Πούλησα την Ψύχη μου στο Διάβολο..? Αυτό σημαίνει – Χάλασα τη ζωή μου στην επιστημονική ερεύνα. Διαφωνώ κάθετα με όλα αυτά. Έπρεπε να ξέρουμε ποτέ ακριβός γεννηθήκαν η Ευτυχία και η Αρετή..Ποιος τις γέννησε..? Για τη τις γέννησε. ? Έπρεπε να ξέρουμε την καταγωγή τους..Τον δικό τους κύκλο επαφών το οποίο πρέπει να έχει μεγάλο ενδιαφέρων ως υπόθεση εργασίας, οπός θα λέγανε και οι μασκαράδες οι επιστήμονες.` Σε αντίθεση με τα εγκλήματα που έχουν διάπραξη κατά της ανθρωπότητας ,τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία όλου του Κόσμου  έπρεπε να μάθουν στους ανθρώπους το μυαλά τον οπίων καταδυναστεύουν όπως η Ρώμη τους σκλάβους, διαφορές τεχνοτροπίες για την κατασκευή και την συντήρηση της Ευτυχίας , της Ηθικής και της Αρετής.  Και γιατί όχι να υπήρχαν αυστηρή νομή για την προστασία τους. Για παράδειγμα εγώ προτείνω να γραφτή και να ψηφιστεί ένας Νομός σύμφωνα με τον οπίων , οποίος προσβάλει, κακοποιεί και σκοτώνει την Ευτυχία να υποστεί αφαίρεση ελευθερίας. Τον ίδιο και με την Ηθική και την Αρετή..Άλλα και με την Πίστη..την Ομορφιά, ,με το Πνεύμα, με την Ευσπλαχνία..τα όπια πρέπει να κηρυχτούν θησαυροί της Ανθρωπότητας. Τότε θα είχαμε ξεφορτωθεί εκατομμύρια μασκαράδες και στον Κόσμο θα βασίλευε η Γαληνή και η Καλοσύνη. Αντιθέτως , αν αφαιρείς μια γλάστρα από ένα μπαλκόνι σου αφαιρούν την ελευθερία σου..Και για τη γίνεται αυτό…? Για την χάρη μιας γλάστρας..Ωραίος Κόσμος..Έτσι δεν είναι..? Αν πειράξεις λίγο τη ζωή σου επιτίθενται όλοι ότι είσαι εχθρός του Ανθρώπινου Γένους και χαλάς την Αρμονία του Σύμπαντος. Τι Υποκρισία..!  Το ότι ο άνθρωπος σκέφτεται σαν πίθηκος, ζει  σαν γουρούνι , και δρα σαν λύκος αυτό δεν έχει σημασία για τους κύριους αυτούς.. Ζωη να ειναι ,και οπως να ειναι.. Εδώ έχουμε φτάσει λοιπόν… Και εσείς μου λέτε ότι πανό από όλα η ζωή… Είμαι αντίθετος με αυτήν την άποψη.. Δέκα βουνά θα περνούσα για να καταπολεμήσω αυτή την αθλιότητα… Εσείς θέλετε μόνο και μόνο να είναι ζωή..?  Ε τότε επιλέξτε την ιδιότητα του λωποδύτη , του εγκληματία και του γύφτου .. Διότι και εκείνη ζουν.. Αλλά τη ζωή είναι αυτή.. Για σας και πάλη δεν έχει καμία σημασία.

Tuesday, February 21, 2012

GLI EPIGONI Poesia di ELIAS FUKIS









GLI   EPIGONI

 


            In memoria di Caino e Abele

Beato te Abele… beato te.
La vita ti fu data senza resistenze
e senza vergogna recaste al mondo
la figlia spuria chiamata Felicità
Guai a te Caino… Guai a te.
Una gran Desolazione il Mondo per te
lo percorri giorno e notte incorreggibile
e la Sventura ti segue come un cagnolino fedele.



Beato te Abele… beato te.
Urla l’Ecumene del tuo gaudio
ed esaltato dai piaceri del Paradiso
il sangue ti si impregna di istinti bestiali.
Guai a te Caino… guai a te.
Con il vostro dolore si poteva scrivere una Bibbia
ma il Dio remoto non ti ha fornito oracoli
perché le tue sciagure gli parvero risate.


Beato te Abele… beato te.
Puoi anelare a compiere crimini
«Caffè sull’Acropoli… Seconda casa sulla Luna
e Legame sentimentale con la Madonna».
Guai a te Caino… Guai a te.
Hai nutrito alcune ambizioni a mo’ di mansueti agnelli di Dio
sacrificati ai piedi del vecchio Satana…
offerta alla gloria della sua Storia.


Beato te Abele… beato te.
Ti sei messo l’Arte Suprema nel cuore
e rifulgi di Gioia come una vetrina del Paradiso
a Epidauro, al Louvre, alla Scala di Milano.
Guai a te Caino… Guai a te.
A volte quando il Despotato del Destino dorme
diverti la miseria della tua sensibilità
con certe vili compagnie di giro.


Beato te Abele… beato te.
Esalti ogni giorno i tuoi piaceri
facendo orge ai banchetti di Satana
con leccornie provenienti dal fondo degli Oceani.
Guai a te Caino… Guai a te.
Sconfiggi la fame con le erbe della Madre Terra
e con la tua celebre Felicità tragica
gradevole alla premura degli Dèi.


Beato te Abele… beato te.
Sei fiero dei tuoi Patrimoni Patriarcali
nei profondi recessi dell’Ade
sigillati con il colore rosso del crimine
Guai a te Caino… Guai a te…
La tua giovinezza si dissangua nelle Piazze,
tentanto di prendere qualcosa dal Mondo… e ti son state date
soltanto i tragici ricordi dell’Umanità.


Beato te Abele… beato te.
Sazio e spensierato al vertice del Peccato
in fila lacchè e puttane sgomitano
pietendo il tuo affetto e il tuo amore.
Guai a te Caino… Guai a te…
Vai in giro come un cane sudato
gli occhi lucidi cercano un po’ di amore
ma nessuno desidera il tuo cuore vuoto.


Beato te Abele… beato te.
Ammazzi il pomeriggio con gli aneddoti di Socrate
prima di cominciare le Orge insieme a Satana
in Saloni protetti da un mistero impenetrabile.
Guai a te Caino… Guai a te…
Sprofondato nella tua condanna perpetua
partorisci idee per la salvezza del Mondo
e la retsina economica ti falcidia i polmoni.


Beato te Abele… beato te.
Sdraiato al sole su luminosi terrazzi
scrivi l’Epos eterno delle tentazioni
godendoti Venere e pasticche di ecstasi.
Guai a te Caino… Guai a te…
Nel sudiciume delle Città ti trascini prigioniero
riempi di cocaina le vene del destino
per accendere il fuoco della Rivoluzione.

2

Beato te Caino… beato te.
Hai lasciato sola l’Ecumene intera
perché con tutti i Dèmoni contro di te
sei riuscito a restare fedele alla Terra…
Guai a te Abele… guai a te.
Lo sai molto bene… ti aspettano i Tribunali
e costruisci astronavi
per nasconderti su altri Pianeti.


Beato te Caino… beato te.
Nella disperazionetragica lasciatati dagli Dèi
sei in attesa di un fiero epilogo
confidando nella giustizia dell’Eternità.
Guai a te Abele… guai a te.
Nel Testamento non dimenticarti di Satana
che ti ha aperto un sepolcro d’oro
sormontanto dallo scherno dell’Umanità.

10-12 dicembre 2011



            Traduzione
      MAURIZIO  DE  ROSA

Friday, February 17, 2012

O PEDINTE Poema de ELIAS FOUKIS



O PEDINTE


Ontem, um pintor aproximou-se de mim
e, pediu-me que ficasse com os braços
estendidos, como se estivesse a pedir
por um tempo indefinido.


Diz-se que através desta conhecida
posição a humanidade fica mais
próxima
numa posição maravilhosa e serena
e que, aqueles que passam
entram em contacto com os meus
braços esticados, motivo sério para
a agitação das pessoas
que assim, depois de morrerem
sugerirão aos outros mortos que
mendiguem ferozmente, por uma
moeda que tenha o valor da
ressurreição do paraíso…
porque os corpos que não provocam
nenhuma emoção, mudaram-se para
o mundo dos vivos.


Este desafio irá provocar a irritação
dos governantes do inferno.


Mas logo as Belas Artes intervirão
com os seus quadros românticos de
Inolvidáveis Pores-do-Sol
onde o ardor da alma se une ao fogo
do sol e quem sabe, quantas mais
idiotices, brotarão das visões
prazenteiras dos Românticos.


Isto chega para amaciar a tensão
nervosa do Inferno e do Paraíso
aqueles amargos e desligados rivais
psicológicos e filosóficos inimigos
que agora, apreciarão dar e receber
entre eles.


Senão vejamos, alguém das irreversíveis
profundezas, vergado sob o peso dos
seus pecados
irá denunciar o Paraíso ao Mundo.
Porque desde que aceitou para seu
cenário estes desgastantes aspectos
cometeu ele próprio pecados
mas que apesar disso não aceitará
a mais pequena ameaça de destronação…


E, pior ainda, a única voz dissonante
da Verdade e da Justiça
será abolida do Paraíso
que deslizará sobre a maciez da seda
do Dinheiro…
de Mulheres Belas…
e de Virtuosos Cidadãos.


Sim, sim, tamanha sordidez ocorrerá
onde divertindo-se, todos os deuses do
do mundo, firmarem um acordo
para que as velhas animosidades um dia
cheguem ao fim


Depois de muita reflexão,
qualquer que seja o caminho
que as coisas seguirem
viverão.


Só eu…
inexistente aos olhos do Mundo
nunca sonharei com os céus
ascenderei, só, até onde as montanhas
forem visíveis.


E nesses pesadelos…
e implacáveis montanhas
o interesse global está agora focado
para explicar a poesia
da quezília do Sol com a Matéria Sólida
tendo em conta a ambição dos fantasmas
que querem a Pose Clássica das Montanhas.


Mas…se isso for possível
Eu direi então que sou o fantasma mais alto
que será capaz de obter, sem ganhar uma
batalha e sem argumentos cosmogónicos
o lugar eterno dessas montanhas.


No entanto, sem a mais pequena
hipótese de gozar o prazer das alegrias
e tormentos da imortalidade
porque perante mim desfilará outra vez
o iníquo velho mundo que se manterá como
antes indiferente como estou agora
apesar de o esforço ser inútil
vivo.


Na verdade, depois da minha presença
ter sido transformada em ar eterno
que o próprio mundo deverá respirar
sem um merecido Templo
onde confessar os seus pecados
e ainda mais – o Mundo, talvez estará
indiferente a si mesmo.







Traduçao livre de  MARIA  JOVITA  CAIRES