Greek Poet ILIAS FOUKIS

Greek Poet      ILIAS   FOUKIS
Poetry is the voice of the Gods

Sunday, January 22, 2012

ПОТОМКИ Poem in russian by ILIAS FOUKIS






ПОТОМКИ
        

Памяти Каина и Авеля

     
 

Радуйся, Авель, радуйся. 
 Жизнь отдалась тебе без сопротивления,

и ничуть не смущаясь, вы принесли в мир
ублюдка по имени Счастье.
Горе  тебе, Каин, горе тебе
Мир для тебя – сплошная пустыня,
Скиталец  нераскаявшийся ты в нем,
За  которым верным псом плетется горе.   
 

Радуйся, Авель, радуйся.
Сотрясается Вселенная от твоего веселья,
крепко  сжимаешь в руках  красивую жизнь,
одурманенный  усладами Рая.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Из  горестей твоих Библию можно сложить
Но  Бог далекий оракула  не дал тебе,
Ибо еле слышен был  голос твой.


Радуйся, Авель, радуйся.
Тебе позволено лелеять преступные мечты
Кофе  на Акрополе...Дача на Луне
И любовная связь с  Панагией.
Горе тебе, Каин, горе тебе.

Ты тоже лелеял глупые сны,
да Старик Сатана их развеял 
жертва  во славу своей  Истории.   

Радуйся, Авель, радуйся.
Все Великое Искусство в сердце свое заключив,

ты  сияешь счастьем, точно  витрина Рая-
в Эпидавре, в Лувре, в Скале Миланской. 
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Иногда, когда Деспотизм Рока спит,

Развлекаешь и ты свои нищие  чувства
Дешевыми  уличными труппами.  

Радуйся, Авель, радуйся...

Своим ежечасным отрадам
И оргиям на сатанинских  пирах
с яствами из океанских  пучин.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Голод свой заглушаешь хлебом да сыром,
Cвоим трагическим Счастьем,
Любым заботе Богов.   

Радуйся, Авель, радуйся.

Гордишься своим патриархальным наследием
В глубинах подземного мира
Давая уроки изящества.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Кровью юность твоя истекает на Площадях,
Да и чего ждать тебе от подземного мира,
  когда в наследство ты получил
лишь человечества горькую память.
 

Радуйся, Авель, радуйся.
Сытый и довольный на вершине Греха,
Твоей симпатии ищут, о твоей любви вожделеют
лакеи и путаны, сгорая от нетерпения.
Горе тебе, Каин, горе тебе.
Бродишь, точно голодный пес,
Жаждешь капли любви,
Но  никто не хочет  согреть твоего остывшего  сердца.


Радуйся, Авель, радуйся.
С анекдотами Сократа  коротаешь вечер,
Дожидаясь ночи и оргий с  Сатаной
В залах потайных за семью печатями.
Горе тебе, Каин, горе тебе.

На  веки вечные осужденный,
мучаешься идеями спасения мира,
отравляя  легкие дешевой рециной.


Радуйся, Авель, радуйся..
В дорогих пригородах, на залитой солнцем  террасе,
Отдаваясь в объятья леванта,
Наслаждаясь Венерой и таблетками «экстази»..
Горе тебе, Каин, горе тебе.

заточенный в грязи городского центра,
накачиваешь вены кокаином судьбы,
чтобы раздуть Революции  пламя.

2


Радуйся, Каин, радуйся..
Ты  поразил Ойкумену,
Оставшись верным Земле,
Когда Демоны все против тебя обернулись.
Горе тебе, Авель, горе тебе.
Зная, что кара тебя ожидает,
Сооружаешь  ракеты,
Чтоб  на других планетах укрыться.  


Радуйся, Каин, радуйся..
В отчаянье трагическом, где Боги тебя позабыли,
Конца достойного ты ожидаешь,
Полагаясь на суд Вечности. 
Горе тебе, Авель, горе тебе.

В завещаньи своем не забудь помянуть Сатану,
что склеп золотой  тебе уготовил,
где ляжет венком Человечества презренье.

10 - 12 декабря 2011



Перевод с греческого
Евгения Кричевская

Tuesday, January 10, 2012

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ Ηλίας Φούκης Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''



Ο ΔΟΝ ΚIΧΩΤΗΣ
 


Επειδή έτσι μου την έδωσε 
θα ήθελα να παίξω μια ταινία. 


Εγώ  θα πάρω το ρόλο του κόσμου
και στον κόσμο
θα δώσω να παίξει το δικό μου ρόλο.  


Αλλά μέχρι  ο κόσμος
να μάθει να παίζει το ρόλο του Δον Κιχώτη
εγώ θα έχω στη διάθεση μου αρκετό χρόνο...
σχεδόν μια δεύτερη ανθρώπινη Ιστορία
στη διάρκεια της οποίας...
η απασχόληση με τη Δόξα θα υπερβεί
τη σοβαρότητα της επέκτασης των αυτοκρατοριών. 


Όλα αυτά όμως χωρίς τα άλογα
και επομένως...
      χωρίς την απόγνωση
ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της Δόξας
ο Κόσμος θα το αναγνωρίσει στα άλογα. 


Εκείνος πλέον  τα έχει πάρει
για να παίξουν μαζί το ρόλο του Δον Κιχώτη
και βλέπω στα κλειστά βουνά της Μάντσας
να ξυλοκοπούν τα καημένα τα άλογα
τα οποία, έχοντας μια εμπειρία
από το κουβάλημα του Δον Κιχώτη στις πλάτες
ήταν μια κλασική αιτία
για να ελπίζουν οι αφελείς του Μεσαίωνα
ότι επιτέλους βρήκαν τη λογική και την τεχνική
των Αρχαίων Θρύλων
για τον πηγαιμό στην Τροία. 


Και επομένως
από δεν μπορώ να πέσω τόσο χαμηλά
ώστε να παίξω το ρόλο του Κόσμου. 


Μόνο βιάζομαι από τη δυνατότητα που μου δίνει
η στάση μακριά
από την προετοιμασία των καταιγίδων της εποχής
για να είμαι ένας αληθινός Δον Κιχότης
που εξαπολύει βαρύ κατηγορώ
κατά της Ισπανικής  Μοναρχίας
για την απρόσωπη της σύμβαση με όλο τον Κόσμο
επηρεασμένη από τη Φαντασίωση
αμέσως μετά τη γνωστοποίηση
των δικών μου σχεδίων 
για τη δημιουργία μιας δεύτερης Ανθρώπινης Ιστορίας. 


Αλλά κι εκείνη όπως όλα τα άλλα
υπήρξε ένα  φάντασμα
που θα μπορούσαν να το είχαν και η Ισπανία με τον Κόσμο
μονάχα αν η ψυχή τους
θα ήταν κάτω από το βάρος του Στίχου
«οι απελπισμένες επιστροφές στη Μάντσα». 


Εκείνοι όμως δεν έχουν επιστρέψει ποτέ
γιατί δεν τούς περίμενε κανείς
και το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ότι
από την Ισπανία και τον Κόσμο
κανένας δεν είχε την ελπίδα
ότι μπορούν να πάνε κάπου. 

Και τόσο πικρό  και τραγικό μου φαίνεται αυτό
ώστε η λογική μου πιασμένη με τόσες δουλειές
θα ασχοληθεί τώρα
με τη χυδαία ομοιότητα των Εποχών...
γιατί με κατηγόρησαν ότι αν υπάρχει ασάφεια
στη φιλοσοφική ουσία της Ιστορίας
αυτό συμβαίνει  επειδή εγώ 
έχω κλέψει την αυθεντικότητα των Εποχών. 


Πάρτε το είδηση κι εσείς όμως
ότι το αντίθετο έχει συμβεί. 


Οι ίδιες οι Εποχές αναμμένες σαν κεριά
στο τέρμα της  βουρκωμένης αυτοκρατορικής Μοίρας
την εποχή που μαζί με τις τελευταίες αναμνήσεις
      τούς  στέρεψε και η λογική
καρτερούσαν έναν άνεμο να τούς κρατήσει στη ζωή. 


Όπως και έπρεπε να συμβεί
οι Άνεμοι τον είχαν εγκαταλείψει αυτό τον κόσμο
αλλά και από που ήμουνα κάτι παραπάνω από Κόσμος
ποτέ δεν φρόντισα να είμαι Άνεμος. 


Μόνο βρέθηκα  απέναντι τους ως καταιγίδα
απειλητική για τα Είδωλα
των εγωκεντρικών τους αισθημάτων
που έφευγαν με την κυνική δεξιοτεχνία του 'Αβελ
από τα εξαθλιωμένα εδάφη της Γης
τη στιγμή που η Ανθρωπότητα
έμπαινε χωρίς  και η ιδία να το καταλάβει
στους δογματικούς Πίνακες των Λευκών Αγίων. 


Ποτέ δεν έχω έρθει αντιμέτωπος
με εκείνα τα παράξενα πρόσωπα
αλλά και αν έρθω αντιμέτωπος
έχω την απελπισμένη εντύπωση
ότι βγάζοντας το Σταυρό ενάντια στην επίθεση
του δήθεν Σατανά Δον Κιχώτη
για να μην προκαλώ το αίσθημα του Κόσμου
      που τόσο αγάπησα...
θα με αναγκάσουν να υποχωρήσω οριστικά
κάτι που θα ήταν σύμφωνα πάντα με τον αφελή Κόσμο
το τέλος της τραγωδίας. 


Ενώ εγώ θα έλεγα
παρόλο που είμαι σίγουρος ότι
      δεν θα με ακούσει κανείς
ότι είναι η Αρχή της Τραγωδίας. 


Κατόπιν έρχεται ο εποικισμός της Θεϊκής Διαλεκτικής
που θα πνίξει στη διαφθορά την ευαισθησία της Γης
για τους ανθρώπους που συνεχίζουν να είναι θανάσιμοι
( παρόλο που έδωσα δικαίωμα στη Μάντσα
να κυβερνήσει τα πράγματα στην Άβυσσο).
και.. μη αναστάσιμοι.


'Αλλά αυτή  η αλύπητη τραγικότητα
δεν θα εμποδίζει τον εξ απατημένο ετούτο κόσμο
να δοξάζει συνεχώς τούς Αγίους. 


Και μάλιστα  θα μπορούσα να πω ότι
παρόλο που η Δονκιχωτική τρέλα
παραμένει το μοναδικό μανιφέστο
      για ανθρώπινες εξεγέρσεις
το γεγονός ότι αυτό το μανιφέστο έχει ξεφτιλιστεί
με κάνει να πω ότι
είναι η Εποχή των Αγίων. 


Και τώρα βυθισμένος σε αυτή τη μεσογειακή πανσέληνο
όπου φυσάει από παντού
κάτι που μου θυμίζει ότι ωστόσο
έχω πέσει στα βαθιά γεράματα
σκεπτόμενος   το γράψιμο των αναμνήσεων
μου έρχεται  να κλάψω που χωρίς να θέλω ούτε εγώ
θα παραδοθώ στη Χριστιανική Ελεημοσύνη
και δε θα μπορέσω να είμαι άσωτος
στη χρήση του Σαρκασμού
για να αφήσω να εννοηθεί
      ότι το έργο μου θα λασπώνεται
ιδιαίτερα όταν θα κρίνεται
από την αφέλεια της Ισπανίας και του Κόσμου.

Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ Ηλίας Φούκης Aπό το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''



Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΊΑ
 

Πάντα θα αρχίσω το δρόμο
με το ξεκίνημα ενός ποταμού... 

Το ποτάμι είναι πολύ στενό
και δεν πιστεύω  να διευρύνει
τη δική μου μοίρα. 

Στο μόνο που ελπίζω
είναι η ταχύτητα. 

Δόξα στον Απόλλωνα
όντας εκείνη εκπληκτική
θα σας ονειρεύομαι όλους μονομιάς. 


Περπατώντας όμως
σε εφιάλτη θα μετατρέπεται το Όνειρο
γιατί από τις  ανώνυμες κραυγές 
εκνευρισμένα  κύματα
θα συγκρουστούν με τις ακτές του Κόσμου
όπου ακούγεται  καθαρά και κοφτερά. 
«Εσείς που με τη θεαματικότητα
και την ταχύτητα των ποταμών
θέλατε να στεφανώσετε τα ανθρώπινα οράματα
τραβηχτείτε τώρα ηττημένοι μαζί με τον Ιδεαλισμό
και δείτε πόσο απελπιστικά έχει πλημμυρίσει 
η Γη της Επαγγελίας. 


Κι έτσι ο ποταμός έχει βάλει μπροστά τα Όνειρά μου
που θα χαρίσουν απ' ότι φαίνεται
φτερουγιστικές ικανότητες στους καταρράχτες
και τη στιγμή που όλος ο κόσμος
θα γκρεμίζεται κάτω
τα Όνειρά μου θα σηκώνονται ψηλά. 


Αλλά εγώ μαζί με τα Όνειρα
έχω και τη ζωή μου. 

'Έχουν ορκιστεί
η μια από τα άλλα ποτέ να μην χωρίζονται
άσχετο ότι  στο δρόμο
άπλωναν τα χέρια οι αφελείς αγοραστές της ελπίδας...
άσχετο ακόμη περισσότερο
ότι γύρω από τη ζωή και τα Όνειρα
επικρατεί ένας εχθρικός χώρος...
και η βαριά ζωή μπορεί να γίνεται κομμάτια
από αυτή τη σφοδρή πτώση. 

Αλλά που να ξέρεις;
Το Ιερό Ποτάμι ίσως λυπάται
      την άθλια ζωή 
και αυτή τη θηριώδη πτώση...
παντοδύναμη...
      θυελλώδη...
            αναπόφευκτη...
σαν να έχουν μεταμορφωθεί τα δέντρα των ακτών
σε ταπεινές ικέτιδες
την εκτελεί  ομαλά! 

Διότι για να πάρετε είδηση
ω! εσείς οι ευτυχισμένοι της γης
από τότε που τα ποτάμια με έβαλαν μπροστά
όλα τα συναισθήματα που γλίτωσαν την καταστροφή
τα σκόρπισα στην είσοδο των θαλασσών
και καθώς θα ντύνονται στη δική μου μοίρα
θα παίξουν για μένα σε ανοιχτό πέλαγος
χωρίς να επιστρέφουν ποτέ στην έρημη γη. 

Καλύτερα που θα συμβεί... αυτό! 

Ποιος ξέρει  τη συμβαίνει σ' εκείνη την αιώνια καταδίκη
που επειδή όλοι δεν έχουν δυνατότητα
ούτε να ανεβαίνουν ως Ευτυχισμένοι...
ούτε να κατεβαίνουν ως Δυστυχισμένοι...
καθώς παραδίνονται σε αυτή την τραγική
      ανημποριά
τη μοναδική απάντηση της ερώτησης
«Τη σημαίνει να έχεις υπάρξει κάποτε στη Γη;»
την ερμηνεύουν καταλήγοντας
χωρίς καμιά  δυνατότητα
      για επιστροφή πίσω...
προς μια αιώνια ησυχία...
      τα ποτάμια.

Monday, January 9, 2012

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ Ηλίας Φούκης -- Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ''.






Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ
 

Επειδή εγώ έλειπα
τον προηγούμενο  αιώνα είχες χαθεί
και δεν μπορούσε να σε βρει κανείς. 

Οι ερευνητές  παγιδεύονταν
από τη μεταμόρφωση της 'Ανάσας σε Ομίχλη... 


Κάπου στο τέλος  της ελπίδας... πείστηκαν ότι
ή έψαχναν σε μια Γη χωρίς αγάπη
ή η αγάπη σ' αυτή τη Γη ήταν πολύ πυκνή. 


Σ' αυτό το μπούμερανγκ εικασιών
εσύ βρήκες την ευκαιρία ν' απομακρύνεσαι. 


Εννοείται... χωρίς  να σ' ενοχλήσει κανείς
αφού και αυτά τα λίγα πουλιά
που θα μπορούσαν να σ' εντοπίσουν
από τα ύψη της δικής τους Αρετής
δεν είχαν καταλάβει ποτέ την γλώσσα
      των ανθρώπων...
ή ίσως  ποτέ δεν ήταν κατανοητή. 


Και είμαι σίγουρος ότι γυρνάς σε αυτή τη Γή
η οποία είτε δεν περικυκλώνεται καθόλου
ή περικυκλώνεται με μεγάλη ταχύτητα
για να πιάσει τον Αρχαίο Ρυθμό
της περικύκλωσης των αισθημάτων στην Ψυχή. 


Και πάλι μπορείς  να βρεις την ευκαιρία να φύγεις
ιδιαίτερα τώρα
που στη σκηνή της Μοντέρνας Εποχής
σαν να επιβεβαιώνουν
τις απελπιστικές αλήθειες περί Ειδώλων
με την παντοτινή τους διάθεση
και το αστείο και την τραγική ειρωνεία
έχουν εμφανιστεί οι Αρχαίοι. 


Αλλά είτε ευλογημένοι είτε βλαστισμένοι είναι
για σας ονειροπόλοι
πάρτε το χαμπάρι  λοιπόν
ότι σε αυτή την ξαφνική Παρουσία
κανένα θαύμα  δε θα συμβεί. 


Και οι Αρχαίοι  φαίνονται απογοητευμένοι
και χωρίς καμιά  διάθεση Αναγέννησης.


Φαίνεται να έχουν κουραστεί να κυνηγούν
τις Αρετές και  τη Συνείδηση.
 

Συνεχώς έψαχναν  ιδανικές γυναίκες
όπως έψαχναν  μια ειρηνική κάθαρση
      στις  τραγωδίες...
και τα λαμπερά διαμάντια των πόθων
που στα στήθη των γυναικών είχαν φανταστεί
μετατράπηκαν  σε δάκρυα απογοήτευσης
από τούς θαυμαστές τους
σαν είδαν τη γενναιοδωρία και το μεγαλείο
να λασπώνονται στις γωνιές της Αθήνας
κυνηγώντας τη Μαγδαληνή. 

Συνέβη αργότερα... η Μαγδαληνή να μετανιώσει. 


'Εγώ μαζί  με τούς Αρχαίους όμως
ακόμη δεν θέλουμε να σκύψουμε
και κρατάμε το κεφάλι ψηλά.


Αλλά τα βλέμματά μας καρφώνονται εκεί
όπου η Εύα προσδοκούσε τη γυναίκα
σύμφωνα με τις αρέσκειες της
ώσπου περιμένοντας την να κατέβει
έχουμε μείνει χωρίς Εποχή. 


Αυτή η Εποχή
έχει περάσει  στη δική σου κατοχή
και μ' εκείνη θα δημιουργήσεις
μια άλλη Ανθρώπινη Ιστορία
που θα εποικίζεται με την Ύπαρξη Γυναικών
για τα πιο χυδαία γούστα... 


Και το σημαντικότερο...
επειδή στη Γη
εκείνης της Ανθρώπινης Ιστορίας
δεν θα υπάρχουν δένδρα
που για να τ' ανεβείς θα ματώνεσαι
για να φτάσεις στο Ύψος του Γυναικείου Έρωτα
εξαιτίας αυτής της σοβαρής απουσίας Ήθους
το Ανάστημα του Γυναικείου Ιδεώδους
θα είναι ίσο με το έδαφος της Γης.


Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ Ηλίας Φούκης Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''




Ο    ΟΔΥΣΣΕΑΣ   


'Όταν έκανα  το γύρο του Κόσμου
το νησί απέναντι από τα ρεύματα της Καραϊβικής
επειδή όταν είδε τούς ταξιδιώτες
χωρίς κάποιο χάρισμα
      για μεγάλες ανακαλύψεις
δεν έπαθε καμιά  γεωγραφική αναμόρφωση
εντελώς σχηματικά  μου θύμισε την Ιθάκη... 


Η απόσταση του Νησιού ήταν αρκετή
για να αμφιβάλλω κι άλλη μια φορά
για την αφοσίωση της Πηνελόπης...
ότι εκείνη ξανά ξεφτίλισε την τιμή της Ελλάδας
ερωτοτροπώντας με τούς ηττημένους της Τροίας
και απλώνοντας τη Φαντασία
ότι κατακτούν  το σώμα της...
λέω ότι ο ελληνικός στρατός θα αποτύχαινε
να ταπεινώσει την Ευτυχία της
που μπορεί να ρημάξει την Ψυχή της Ελλάδας. 


(Και να το ξέρετε...
Αν συμβεί κάτι τέτοιο
εκείνο... τον  Αιώνιο Άνθρωπο
που ονειρεύεται η Φιλοσοφία στην Αθήνα
ξεχάστε τον  οριστικά...) 

Παρ' όλα αυτά σε τέτοιες στιγμές
δεν αξίζει να ξοδεύεις τη Θεϊκή Πνοή
για τέτοια ασήμαντα πράγματα
γιατί ήταν η εποχή που στον Όλυμπο
διαιωνίζονταν μια απογοήτευση χωρίς προηγούμενο
για την αποτυχία της Παγκόσμιας Λογικής
όταν στην Ουσία της βρισκόταν οι Γυναίκες. 


Και τώρα που βλέπω λυγισμένες τις Φοινικιές του Νησιού
θυμάμαι τα Νησιά της Ελλάδας
που όταν φύγαμε για την Τροία
ήμασταν αφελείς  και δεν καταλαβαίναμε
ότι τιμωρώντας αλύπητα τους πόθους
που χαρίσανε λάμψη στη νιότη της Τροίας
με τέτοια στενά οράματα και τοπικισμούς
δώσαμε μια καλή συνταγή
για σπαραγμούς και Παγκόσμια Καταστροφή. 


Και ζητώντας συγνώμη  για κείνη τη Φωτιά
βλέπω πίσω από  τις πλάτες της Καραϊβικής
να βρίσκεται μ' ένα ταραγμένο παρόν φοβισμένων
η Ήπειρος...
για τον ερχομό η όχι της οποίας στον Κόσμο
θα πνιγούν όλα τα ρεύματα της Ανθρώπινης Σκέψης
σε λογομαχίες ...
και τελικά σαν να θέλουν ν' αφήσουν
μια αξιοπρεπή επιγραφή
στους τάφους των πνιγμένον
θα συκοφαντηθεί η αυτονομία της Ηπείρου. 


Θα απαρνούνται ιδιαίτερα εμένα
που αφορισμένος θα είμαι για όλες τις ζωές
για το ότι αμέσως μετά την καταστροφή της Τροίας
στάλθηκα από τους Έλληνες
να αναζητήσω Νέα και Παρθένα τοπία...
τότε που ο Κόσμος καχύποπτα κατάλαβε
ότι η μόνη δουλειά που πήγαινε καλά
      σ' αυτό το Λαό...
ήταν η λεηλασία. 


Πολύ αργότερα θα έρθουν άλλοι ταξιδιώτες
φορτωμένοι με Φαντάσματα
και Μυθολογικά σημειωματάρια...
όπου θα έχει γραφτεί πώς δεν υπήρξε
καμιά λαμπερή  εποχή δεισιδαιμονίας
και μόλις θα πατήσουν στα χώματα του Νησιού
τη στιγμή που θα επιτεθούν στην Ήπειρο
οι Σοφοί Γέροντες...
θα διαπιστώσουν ότι τους έχουν τελειώσει οι σκέψεις
ξοδεύοντας τες  για το ξεπέρασμα των ρευμάτων. 


Η Ήπειρος
θα παρεξηγηθεί από αυτή τη δυστυχία
και θα πάει κόντρα στους Στοχαστές
και μάλιστα  συχνά... θα παρακαλάει το Θεό
να ερημώσει τα Νησιά. 


Κάποιος οπωσδήποτε θα χάσει
κι ενώ προαισθάνομαι από τώρα
εκείνη  την τρομερή ήττα
θα ήθελα να κάνω μια προειδοποίηση
                       στον  Απόλλωνα...
ότι οι Αρχαίες Μυθολογίες
δε θα έχουν πια κανένα ρόλο. 


Γι' αυτό λοιπόν...
όταν ανταμώσαμε το Νησί
και είδαμε ότι μόλις έπεσαν τα κατάρτια
του καραβιού...
μας υψώθηκαν τα κατάρτια των Φαντασμάτων
τηρήσαμε ένα  λεπτό σιγή
για τον πνιγμό του Αριστοτέλη στα ρεύματα του Ευρίπου
που ακόμα δεν είχε συμβεί.

Monday, December 5, 2011

L'IMMORTALITA Poesia di ILIAS FUKIS






L'IMMORTALITA




Se noi due
ci amassimo un giorno intero
la mattina dopo
ci sveglieremmo con il pensiero
che nonostante la forza colossale del male
con lo stesso dinamismo
ci potremmo amare anche tutto l’anno. 


Visto che noi due
ci ameremmo tutto l’anno
quale limpido orizzonte ci vagherebbe
innanzi l’idea
che al contrario delle pupille vieppiù fosche
noi ci ameremmo in modo sempre più splendido
nei secoli dei secoli. 


E se a noi due
riuscisse un miracolo del genere
lievi e ingenui come tutte le velocità
correremmo al pensiero
di poterci amare
per tutti i secoli dei secoli. 


Quest’ultimo pensiero tuttavia
sarebbe alquanto gravoso… 
e severamente puniti
gli dei dell'Olimpo con carica suprema
''Per dare all'umanita il segreto della Felicita''
e sotto il peso del suo cieca
puo morire.




Traduzione  MAURIZIO DE ROSA.