Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ Ηλίας Φούκης Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''

 

Ο    ΟΔΥΣΣΕΑΣ   

'Όταν έκανα  το γύρο του Κόσμου

το νησί απέναντι από τα ρεύματα της Καραϊβικής

επειδή όταν είδε τούς ταξιδιώτες

χωρίς κάποιο χάρισμα

      για μεγάλες ανακαλύψεις

δεν έπαθε καμιά  γεωγραφική αναμόρφωση

εντελώς σχηματικά  μου θύμισε την Ιθάκη... 

Η απόσταση του Νησιού ήταν αρκετή

για να αμφιβάλλω κι άλλη μια φορά

για την αφοσίωση της Πηνελόπης...

ότι εκείνη ξανά ξεφτίλισε την τιμή της Ελλάδας

ερωτοτροπώντας με τούς ηττημένους της Τροίας

και απλώνοντας τη Φαντασία

ότι κατακτούν  το σώμα της...

λέω ότι ο ελληνικός στρατός θα αποτύχαινε

να ταπεινώσει την Ευτυχία της

που μπορεί να ρημάξει την Ψυχή της Ελλάδας. 

(Και να το ξέρετε...

Αν συμβεί κάτι τέτοιο

εκείνο... τον  Αιώνιο Άνθρωπο

που ονειρεύεται η Φιλοσοφία στην Αθήνα

ξεχάστε τον  οριστικά...) 

Παρ' όλα αυτά σε τέτοιες στιγμές

δεν αξίζει να ξοδεύεις τη Θεϊκή Πνοή

για τέτοια ασήμαντα πράγματα

γιατί ήταν η εποχή που στον Όλυμπο

διαιωνίζονταν μια απογοήτευση χωρίς προηγούμενο

για την αποτυχία της Παγκόσμιας Λογικής

όταν στην Ουσία της βρισκόταν οι Γυναίκες. 

Και τώρα που βλέπω λυγισμένες τις Φοινικιές του Νησιού

θυμάμαι τα Νησιά της Ελλάδας

που όταν φύγαμε για την Τροία

ήμασταν αφελείς  και δεν καταλαβαίναμε

ότι τιμωρώντας αλύπητα τους πόθους

που χαρίσανε λάμψη στη νιότη της Τροίας

με τέτοια στενά οράματα και τοπικισμούς

δώσαμε μια καλή συνταγή

για σπαραγμούς και Παγκόσμια Καταστροφή. 

Και ζητώντας συγνώμη  για κείνη τη Φωτιά

βλέπω πίσω από  τις πλάτες της Καραϊβικής

να βρίσκεται μ' ένα ταραγμένο παρόν φοβισμένων

η Ήπειρος...

για τον ερχομό η όχι της οποίας στον Κόσμο

θα πνιγούν όλα τα ρεύματα της Ανθρώπινης Σκέψης

σε λογομαχίες ...

και τελικά σαν να θέλουν ν' αφήσουν

μια αξιοπρεπή επιγραφή

στους τάφους των πνιγμένον

θα συκοφαντηθεί η αυτονομία της Ηπείρου. 

Θα απαρνούνται ιδιαίτερα εμένα

που αφορισμένος θα είμαι για όλες τις ζωές

για το ότι αμέσως μετά την καταστροφή της Τροίας

στάλθηκα από τους Έλληνες

να αναζητήσω Νέα και Παρθένα τοπία...

τότε που ο Κόσμος καχύποπτα κατάλαβε

ότι η μόνη δουλειά που πήγαινε καλά

      σ' αυτό το Λαό...

ήταν η λεηλασία. 

Πολύ αργότερα θα έρθουν άλλοι ταξιδιώτες

φορτωμένοι με Φαντάσματα

και Μυθολογικά σημειωματάρια...

όπου θα έχει γραφτεί πώς δεν υπήρξε

καμιά λαμπερή  εποχή δεισιδαιμονίας

και μόλις θα πατήσουν στα χώματα του Νησιού

τη στιγμή που θα επιτεθούν στην Ήπειρο

οι Σοφοί Γέροντες...

θα διαπιστώσουν ότι τους έχουν τελειώσει οι σκέψεις

ξοδεύοντας τες  για το ξεπέρασμα των ρευμάτων. 

Η Ήπειρος

θα παρεξηγηθεί από αυτή τη δυστυχία

και θα πάει κόντρα στους Στοχαστές

και μάλιστα  συχνά... θα παρακαλάει το Θεό

να ερημώσει τα Νησιά. 

Κάποιος οπωσδήποτε θα χάσει

κι ενώ προαισθάνομαι από τώρα

εκείνη  την τρομερή ήττα

θα ήθελα να κάνω μια προειδοποίηση

                       στον  Απόλλωνα...

ότι οι Αρχαίες Μυθολογίες

δε θα έχουν πια κανένα ρόλο. 

Γι' αυτό λοιπόν...

όταν ανταμώσαμε το Νησί

και είδαμε ότι μόλις έπεσαν τα κατάρτια

του καραβιού...

μας υψώθηκαν τα κατάρτια των Φαντασμάτων

τηρήσαμε ένα  λεπτό σιγή

για τον πνιγμό του Αριστοτέλη στα ρεύματα του Ευρίπου

που ακόμα δεν είχε συμβεί.