ΚΑΡΠΟΦΌΡΟ ΔΕΝΤΡΟ. Ηλίας Φούκης

 

ΚΑΡΠΟΦΌΡΟ ΔΕΝΤΡΟ 

Εδώ που έφτασα και έτσι όπως είμαι,
Ευκαρπος , όμορφος , και καλόκαμωμένος,
Ξέρω τί μέ περιμένει από  εσάς,
Αφού με γέννησαν και με σαρωααν
με θεϊκό αγέρι,
η Πριγκίπισσα Άνοιξη και
το πολυμήχανο Καλοκαίρι.

Ντρέπομαι για τα  πλούτη και την ομορφιά μου,
φοβάμαι και τρέμω στην ιδέα
Ότι θά αρχίσουν επιδρομές λυσσασμένον,
άγονον ανθρώπων
και στειρότητας,
Μόλις αυτός ο δύσμοιρος κόσμος ,
αντικρίσει τη Θέα του Καλλούς
Και την αύρα της Γονιμότητας.

Θα μέ χτυπήσετε με πέτρες από κάτω ,
Επίμονα .. ωπος μόνον εσείς ξέρετε
ώσπου να πάρετε αυτό πού θέλετε ,
Με μίσος και με ανελέητη αγριότητα,
Και εγώ θα πέσω στα πόδια σάς
και  στα χέρια σας,

"- Τί νόστιμος είναι και πόσο μεστό φρούτο ,
Ο Θεός μεριμνά και για μάς
τούς φτωχούς "
θα γελάσετε ,

Και η Ψυχή μου θά γίνει
Μία αρχαία ελληνική πόλη
Που την λεηλάτησε η Βαρβαρότητα.

Εγώ είμαι εδώ θεοσταλτος
Να  προσφέρομε ώς τρόπαιο
Γία την δική σας βαναυσότητα.
Μπορείτε να ανεβείτε στο κορμί μου
Εκεί πού ποτέ δεν έχετε μάτα δει..
Ψηλά... ορμητικά..
προς τα εκλεκτά των ουρανών δηλαδή.

Δέν επρεπε
ο Θεός να το κάνει αυτό..
Και όμως το έκανε..

Κάτι ήξερε ο Θεός όταν έλεγε..
"Στον κόσμο αυτο
Θα ζήσουν και το Καλό και το Κακό,
Στο τέρμα του Ορθού
                  αρχίζει το Στραβό,
Στο πάτο του Εκλεκτού
                   θά φυτρώσει το ζαβο...."

Και καθώς θά  εχετε χορτάσει ,
Απο Καλούς Χυμούς και Εκλεκτό  Αίμα,
Θα γίνεστε Άρχοντες, και Δυνάστες
και Μεγάλες Δόξες θα ζήσετε,
Ενώ εμένα
που για να γεννήσω αυτούς τούς καρπούς
Έριξα δάκρια και έζησα φρικτούς πόνους
Θα με παραδώσετε στην λησμονιά
Αφήνοντας με να εκλιπαρο
Λίγο ελαίος από τον ψυχρό χειμώνα
Χωρίς να μου ρίξετε
Έστω ένα σακάκι στους ώμους,

Και αλλά πολλά μπορείτε να κάνετε,
Και άλλες πολλές αθλιότητες.

Μία και δεν μπορείτε
να γεννησετε καρπούς
και κάλλος για τούς ανθρώπους, 

Μπορείτε μόνον 
να στρωσετε με αγκάθια
Το δρόμο που φτιάχτηκε
           για τα όνειρα του κόσμου.

Από την δική σας στειρότητα, 
Όλο και κάποιο τίμημα θά βρεθεί,
Γία να πληρώσουν
          τα καρποφόρα δέντρα.

Άλλωστε, 
ο σκοπός της φτώχιας,
Αγιάζει όλα τα μέσα. 

Και τώρα πληγωμένος από της βολές της πείνας σας ,
πονεμένος από την αχαριστία
πού πήρα από αυτόν τον κόσμο,
Θέλω να φωνάξω ,  άν έχω φωνή ,

- Μάνα Γη...
Γιατί με πήρες στο λαιμό
Κάνοντας με τόσο Όμορφο.!!!!!
Έπρεπε καλά να σκεφτείς,
Πρώτου με γεννήσεις
               καρποφόρο δέντρο.....

Copyright Ilias Foukis @.