Greek Poet ILIAS FOUKIS

Greek Poet      ILIAS   FOUKIS
Poetry is the voice of the Gods

Monday, January 9, 2012

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ Ηλίας Φούκης -- Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ''.






Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ
 

Επειδή εγώ έλειπα
τον προηγούμενο  αιώνα είχες χαθεί
και δεν μπορούσε να σε βρει κανείς. 

Οι ερευνητές  παγιδεύονταν
από τη μεταμόρφωση της 'Ανάσας σε Ομίχλη... 


Κάπου στο τέλος  της ελπίδας... πείστηκαν ότι
ή έψαχναν σε μια Γη χωρίς αγάπη
ή η αγάπη σ' αυτή τη Γη ήταν πολύ πυκνή. 


Σ' αυτό το μπούμερανγκ εικασιών
εσύ βρήκες την ευκαιρία ν' απομακρύνεσαι. 


Εννοείται... χωρίς  να σ' ενοχλήσει κανείς
αφού και αυτά τα λίγα πουλιά
που θα μπορούσαν να σ' εντοπίσουν
από τα ύψη της δικής τους Αρετής
δεν είχαν καταλάβει ποτέ την γλώσσα
      των ανθρώπων...
ή ίσως  ποτέ δεν ήταν κατανοητή. 


Και είμαι σίγουρος ότι γυρνάς σε αυτή τη Γή
η οποία είτε δεν περικυκλώνεται καθόλου
ή περικυκλώνεται με μεγάλη ταχύτητα
για να πιάσει τον Αρχαίο Ρυθμό
της περικύκλωσης των αισθημάτων στην Ψυχή. 


Και πάλι μπορείς  να βρεις την ευκαιρία να φύγεις
ιδιαίτερα τώρα
που στη σκηνή της Μοντέρνας Εποχής
σαν να επιβεβαιώνουν
τις απελπιστικές αλήθειες περί Ειδώλων
με την παντοτινή τους διάθεση
και το αστείο και την τραγική ειρωνεία
έχουν εμφανιστεί οι Αρχαίοι. 


Αλλά είτε ευλογημένοι είτε βλαστισμένοι είναι
για σας ονειροπόλοι
πάρτε το χαμπάρι  λοιπόν
ότι σε αυτή την ξαφνική Παρουσία
κανένα θαύμα  δε θα συμβεί. 


Και οι Αρχαίοι  φαίνονται απογοητευμένοι
και χωρίς καμιά  διάθεση Αναγέννησης.


Φαίνεται να έχουν κουραστεί να κυνηγούν
τις Αρετές και  τη Συνείδηση.
 

Συνεχώς έψαχναν  ιδανικές γυναίκες
όπως έψαχναν  μια ειρηνική κάθαρση
      στις  τραγωδίες...
και τα λαμπερά διαμάντια των πόθων
που στα στήθη των γυναικών είχαν φανταστεί
μετατράπηκαν  σε δάκρυα απογοήτευσης
από τούς θαυμαστές τους
σαν είδαν τη γενναιοδωρία και το μεγαλείο
να λασπώνονται στις γωνιές της Αθήνας
κυνηγώντας τη Μαγδαληνή. 

Συνέβη αργότερα... η Μαγδαληνή να μετανιώσει. 


'Εγώ μαζί  με τούς Αρχαίους όμως
ακόμη δεν θέλουμε να σκύψουμε
και κρατάμε το κεφάλι ψηλά.


Αλλά τα βλέμματά μας καρφώνονται εκεί
όπου η Εύα προσδοκούσε τη γυναίκα
σύμφωνα με τις αρέσκειες της
ώσπου περιμένοντας την να κατέβει
έχουμε μείνει χωρίς Εποχή. 


Αυτή η Εποχή
έχει περάσει  στη δική σου κατοχή
και μ' εκείνη θα δημιουργήσεις
μια άλλη Ανθρώπινη Ιστορία
που θα εποικίζεται με την Ύπαρξη Γυναικών
για τα πιο χυδαία γούστα... 


Και το σημαντικότερο...
επειδή στη Γη
εκείνης της Ανθρώπινης Ιστορίας
δεν θα υπάρχουν δένδρα
που για να τ' ανεβείς θα ματώνεσαι
για να φτάσεις στο Ύψος του Γυναικείου Έρωτα
εξαιτίας αυτής της σοβαρής απουσίας Ήθους
το Ανάστημα του Γυναικείου Ιδεώδους
θα είναι ίσο με το έδαφος της Γης.


Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ Ηλίας Φούκης Από το βιβλίο '' Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ''




Ο    ΟΔΥΣΣΕΑΣ   


'Όταν έκανα  το γύρο του Κόσμου
το νησί απέναντι από τα ρεύματα της Καραϊβικής
επειδή όταν είδε τούς ταξιδιώτες
χωρίς κάποιο χάρισμα
      για μεγάλες ανακαλύψεις
δεν έπαθε καμιά  γεωγραφική αναμόρφωση
εντελώς σχηματικά  μου θύμισε την Ιθάκη... 


Η απόσταση του Νησιού ήταν αρκετή
για να αμφιβάλλω κι άλλη μια φορά
για την αφοσίωση της Πηνελόπης...
ότι εκείνη ξανά ξεφτίλισε την τιμή της Ελλάδας
ερωτοτροπώντας με τούς ηττημένους της Τροίας
και απλώνοντας τη Φαντασία
ότι κατακτούν  το σώμα της...
λέω ότι ο ελληνικός στρατός θα αποτύχαινε
να ταπεινώσει την Ευτυχία της
που μπορεί να ρημάξει την Ψυχή της Ελλάδας. 


(Και να το ξέρετε...
Αν συμβεί κάτι τέτοιο
εκείνο... τον  Αιώνιο Άνθρωπο
που ονειρεύεται η Φιλοσοφία στην Αθήνα
ξεχάστε τον  οριστικά...) 

Παρ' όλα αυτά σε τέτοιες στιγμές
δεν αξίζει να ξοδεύεις τη Θεϊκή Πνοή
για τέτοια ασήμαντα πράγματα
γιατί ήταν η εποχή που στον Όλυμπο
διαιωνίζονταν μια απογοήτευση χωρίς προηγούμενο
για την αποτυχία της Παγκόσμιας Λογικής
όταν στην Ουσία της βρισκόταν οι Γυναίκες. 


Και τώρα που βλέπω λυγισμένες τις Φοινικιές του Νησιού
θυμάμαι τα Νησιά της Ελλάδας
που όταν φύγαμε για την Τροία
ήμασταν αφελείς  και δεν καταλαβαίναμε
ότι τιμωρώντας αλύπητα τους πόθους
που χαρίσανε λάμψη στη νιότη της Τροίας
με τέτοια στενά οράματα και τοπικισμούς
δώσαμε μια καλή συνταγή
για σπαραγμούς και Παγκόσμια Καταστροφή. 


Και ζητώντας συγνώμη  για κείνη τη Φωτιά
βλέπω πίσω από  τις πλάτες της Καραϊβικής
να βρίσκεται μ' ένα ταραγμένο παρόν φοβισμένων
η Ήπειρος...
για τον ερχομό η όχι της οποίας στον Κόσμο
θα πνιγούν όλα τα ρεύματα της Ανθρώπινης Σκέψης
σε λογομαχίες ...
και τελικά σαν να θέλουν ν' αφήσουν
μια αξιοπρεπή επιγραφή
στους τάφους των πνιγμένον
θα συκοφαντηθεί η αυτονομία της Ηπείρου. 


Θα απαρνούνται ιδιαίτερα εμένα
που αφορισμένος θα είμαι για όλες τις ζωές
για το ότι αμέσως μετά την καταστροφή της Τροίας
στάλθηκα από τους Έλληνες
να αναζητήσω Νέα και Παρθένα τοπία...
τότε που ο Κόσμος καχύποπτα κατάλαβε
ότι η μόνη δουλειά που πήγαινε καλά
      σ' αυτό το Λαό...
ήταν η λεηλασία. 


Πολύ αργότερα θα έρθουν άλλοι ταξιδιώτες
φορτωμένοι με Φαντάσματα
και Μυθολογικά σημειωματάρια...
όπου θα έχει γραφτεί πώς δεν υπήρξε
καμιά λαμπερή  εποχή δεισιδαιμονίας
και μόλις θα πατήσουν στα χώματα του Νησιού
τη στιγμή που θα επιτεθούν στην Ήπειρο
οι Σοφοί Γέροντες...
θα διαπιστώσουν ότι τους έχουν τελειώσει οι σκέψεις
ξοδεύοντας τες  για το ξεπέρασμα των ρευμάτων. 


Η Ήπειρος
θα παρεξηγηθεί από αυτή τη δυστυχία
και θα πάει κόντρα στους Στοχαστές
και μάλιστα  συχνά... θα παρακαλάει το Θεό
να ερημώσει τα Νησιά. 


Κάποιος οπωσδήποτε θα χάσει
κι ενώ προαισθάνομαι από τώρα
εκείνη  την τρομερή ήττα
θα ήθελα να κάνω μια προειδοποίηση
                       στον  Απόλλωνα...
ότι οι Αρχαίες Μυθολογίες
δε θα έχουν πια κανένα ρόλο. 


Γι' αυτό λοιπόν...
όταν ανταμώσαμε το Νησί
και είδαμε ότι μόλις έπεσαν τα κατάρτια
του καραβιού...
μας υψώθηκαν τα κατάρτια των Φαντασμάτων
τηρήσαμε ένα  λεπτό σιγή
για τον πνιγμό του Αριστοτέλη στα ρεύματα του Ευρίπου
που ακόμα δεν είχε συμβεί.