Greek Poet ILIAS FOUKIS

Greek Poet      ILIAS   FOUKIS
Poetry is the voice of the Gods

Thursday, September 3, 2015

DON KISHOTI Poem in albanian by ILIAS FOUKIS

                                 
BIOGRAPHY

The Greek poet ILIAS FOUKIS , was born on 20 August 1969 in Epirus in northwestern Greece. Began to write poetry since 1988 when he was student in the Lyceum. Published volume of poetry THE TESTAMENT OF A LESSER GOD , which has been translated into ten languages including English, French, Italian, Spanish, Portuguese, etc.. Has won literary awards - OSCAR DE DOS OURO VENCEDORES, Brazil 2012 - MASSIMO D'AZEGLIO, Italy, 2012, 2013 - CITA DEL GALATEO, Italy in 2013. MASSIMO D;AZEGLIO 2016. His poem titled YOUNG GREEK SOLITARY was included in Poetry Anthology - U.S. Library of Congress. Works and lives in Athens.





         DON KISHOTI

                  

                                 Meqë ashtu mu shkrep
                                 do të desha të luaj një film.

                                 Unë do të marr rolin e Botës

                                 dhe Botës do ti jap të luaj rolin tim.


                                 Po derisa Bota të mësoj 

                                 të luaj rolin e Don Kishotit
                                 mua më mbetet në dispozicion mjaft kohë....
                                 Gati një histori e dytë njerëzore
                                 gjatë së cilës
                                 zelli im për Lavdinë do ta kapërcej
                                 seriozitetin e zgjerimit të perandorive.

                        

                                 Të gjitha këto pa kuajt..
                                 dhe rrjedhimisht pa qederin 
                                 se pjesën më Tribune të Lavdisë
                                 kjo botë ziliqare
                                 mund tua japë kuajve.


                                 Ajo tashmë i ka marrë ata

                                 për të luajtur së bashku rolin e Don Kishotit
                                 dhe i shoh mes maleve të mbyllura të Mançës
                                 tek rreh kuajt e gjorë..
                                 të cilët duke patsur një përvojë
                                 për mbartjen e Don Kishotit mbi shpinë
                                 ishin një shkak i mirë 
                                 që të shpresonin naivët e Mesjetës
                                 se më në fund gjetën logjikën dhe teknikat e Lashta
                                 të shkuarjes për në Trojë.


                                  Dhe rrjedhimisht...

                                  unë nuk mund të ulem kaq poshtë
                                  sa të luaj rolin e botës.

                                  Vetëm nxitohem nga mundësia që më jep

                                  qëndrimi larg përgatitjes së stuhive të Kohës
                                         për të qenë një Don Kishot i vërtetë     
                                   që akuzon rëndë Monarkinë e Spanjës
                                   për marrveshjen e saj të fshehtë me Botën
                                   mbas zbulimit të planeve të mia
                                   për krijimin e një Historie të Dytë njerëzore.


                                    Por ai..si gjithë të tjerët 

                                    ishte thjesht një Vegim
                                    që mund ta kishin dhe Spanja me Botën..
                                    Por vetëm me një kusht..
                                    Në qoftë se mbi shprtin e tyre do të rëndonte verbi
                                    - Kthimet e dëshpëruara në Mançë.


                                      Por ata nuk janë kthyer kurrë..

                                      sepse nuk i priste askush.
                                      Dhe më tragjikja..
                                      Prej Spanjës dhe Botës askush nuk priste
                                      se mund të shkonin diku.


                                      Dhe kaq e hidhur më duket kjo

                                      saqë logjika ime e zënë me gjithfarë punësh
                                      do të merret tani
                                      me ngjashmërinë banale të Epokave...
                                      meqë më akuzuan se 
                                      në qoftë se ka një paqartësi 
                                      në thelbin filozofik të Historisë
                                      kjo ka ndodhur sepse unë
                                      paskam vjedhur origjinalitetin e Kohrave.


                                      Merreni vesh mirë pra,

                                      se pikërisht e kundërta ka ndodhur.


                                       Vetë Epokat të ndezura si qirinj..

                                       përfund fatit të zymtë Perandorak
                                       në kohën kur u dilte shpirti dalngadalë
                                       luteshin ti mbante në jetë një fllad.
                                

                                        Ashtu siç duhej të ndodhte,

                                        flladet e kishin braktisur këtë Botë
                                        por edhe unë që isha diçka më shumë se Botë..
                                        kurrë nuk mësova të jem fllad..

                                        Vetë u gjenda përballë tyre si stuhi..

                                        kërcënuese per Idhujt e ndjenjave të tyre
                                                                                arrogante
                                        që me elegancën cinike të Abelit
                                        largoheshin nga tokat e mjera të botës
                                        pikërisht kur Njerëzimi po mbyllej 
                                        brenda Tablove dogmatike të Shënjtorve.

                                        Kurrë nuk jam përballur 

                                        me ato portrete të çuditshme...
                                        por edhe sikur të përballesha
                                        kam përshtypjen e dëshpëruar se 
                                        duke nxjerrë Kryqin përballë sulmit 
                                        të gjoja Satanait Don Kishot, 
                                        për të mos skandalizuar nderin e Botës
                                        do të më detyronin të tërhiqesha..

                                        Çka do të ishte për botën naive

                                        edhe fundi i tragjedisë.

                                        Ndërsa unë..

                                        ndonëse jam i sigurt se nuk më dëgjon askush
                                        do të thosha se është fillimi i Tragjedisë.

                                        Mbas kësaj vjen popullimi i Dialektikës Hyjnore...

                                        që do të korruptojë ndjeshmërinë e botës..
                                        për njerzit që do të vazhdojnë të jenë të vdekshëm..
                                        (dhe megjithë se Mança qeveris punët e Hadesit)
                                        dhe për këtë shpirt..
                                        të paringjallshëm.

                              

                                         Por kjo tragjedi e pamëshirshme
                                         nuk do ta trondisë këtë botë naive
                                         që do ti ngrejë në altare shenjtorët.


                                         Madje pa frikë mund të them

                                         se megjithëse marrëzia donkishoteske
                                         mbetet i vetmi manifest i shpërthimeve njerëzore, 
                                         jetojmë megjithëatë në Epokën e Shënjtorve.

                                         


                                          Dhe tani i zhytur në këtë muzg mesdhetar

                                          ku fryn nga çdo anë..
                                          çka më siguron se kam rënë në pleqërinë e thellë
                                          duke menduar shkrimin e Kujtimeve
                                          më vjen për të qarë 
                                          që padashur edhe vetë..
                                          do ti dorëzohem Mëshirës Kristiane
                                          dhe nuk do të mund të jem dorëlëshuar 
                                          në përdorimin e Ironisë dhe Sarkazmës
                                          për të lënë të kuptohet 
                                          se Vepra ime do të përbaltet 
                                          sidomos kur do të vlerësohet 
                                          nga injoranca e Spanjës dhe e Botës.