Greek Poet ILIAS FOUKIS

Greek Poet      ILIAS   FOUKIS
Poetry is the voice of the Gods

Tuesday, January 31, 2012

PENELOPE Poema de ILIAS FOUKIS











PENELOPE




Todos aqueles que ambicionam
ser amantes estão em Ática!
Os amantes verdadeiros, não sei
onde se encontram…


Para trepar uma oliveira, talvez,
para algures, vislumbrar a coroa
verdadeira.


Em Ática,
as oliveiras são intemporais e como
glória da ilha, não sonham com
as alturas nem receiam a morte.


Sendo breve,
perante a imortalidade são serenas,
bastando-lhes o prazer que os seus
gigantescos troncos sentirão quando
cercados pelo desejo de serem tálamos.


Para escalar as ondas do mar, quem
sabe, para me levarem a essa glória
última…


Eu temo o baixo intelecto dos mares
do mundo que me arrastarão para
a pequena Ática através da terra…
Que, nunca aceitará tornar-se mar
aflorando a inveja como um mastro
ameaçador, abençoado por Neptuno
que traz prosperidade e bons ventos
a Ática, tornando-os na suposta coroa.


Para desviar a minha cara dos céus
e rezar por o amante verdadeiro.

O céu nasceu em Ática!
E, no momento em que se expandiu
foi cruelmente humilhado, enraivecido
pela devoção, foi espectáculo para
Neptuno… que assistia numa jangada
cheia de cínicos e almas mesquinhas
que dominam os céus com uma virtude
brilhante para os mortais comuns que,
cegarão com o ódio dos nevoeiros
que também sonham ser leito.


Para abraçar o horizonte, e talvez,
por um momento só, que seja,
roçar na coroa verdadeira.

Os acompanhantes adormecidos
indiferentes às negras profecias
de Tróia, despertarão das mãos
delicadas de mulheres bonitas,
amaldiçoando o sono e os sonhos
que quase os impediu de serem…


Que mais?... feios velhos,
ansiando por uma orgia.

Ficando assim, à espera de um
vento morno do Mediterrâneo
que talvez me mostre, o rumo
que tomou o navio de Neptuno.


Desesperando Penélope…
- Não façam tamanhos erros!


Todos os ventos são frios
E, só se dirigem para Tróia.



E lá,
fortes rodopiarão, aprisionando-vos
se ficarem na companhia de belezas infiéis
e coroarão o sobrolho do mundo
como uma insígnia demoníaca e calamitosa
e o mundo sofrerá outra vez por causa de Tróia!
Respirará as cinzas da destruição…
Agirá ferozmente…
E tomará as virgens…


Julgo-os, muito a sério, acompanhantes
perigosos que continuarão a reclamar-me
como aos homens impuros que viraram costas
a Tróia em chamas, por estarem mais
enfeitiçados pelos ventos da solidão de uma
mulher só, e, dispersos por um horizonte
inconsequente que absorveu as consciências
do mundo para culminar nestas desgraças
perfeitas.


A bem dizer,
e também para envolver-me neste escândalo,
para que de mim não pensem o pior, gostaria
de dizer-lhes francamente, que estes pretensos
amantes que colonizaram Ática, como os mares
fizeram com a alma de Neptuno, têm caras
tão pouco masculinas, como se tivessem sido
lavadas de toda a sua expressividade, ficando
tão pálidas como o pó…


Eles não podem enfrentar
a feminilidade de Penélope.


Tradução Livre de



MARIA  JOVITA  CAIRES
     

NEN VULLNETIN E PERENDIVE Poem by ILIAS FOUKIS

               






                     NEN  VULLNETIN  E  PERENDIVE


                                - Nje i ri Grek i vetmuar  -
                              ---------------------------------------


             Po te doje Vullneti i Perendise se Tokes
             une sot, 
             pa qene e nevojshme ti bej eliozhe Zeusit,
             do te ec gjithe diten mbi Toke..
             dhe me e rendesishmja...
             sapo te ndergjegjesohem
             per distancen e larget qe kam nga vdekja
             lavdi Apollonit...
             nuk do te me shqetesoje Demoni i Autokatastrofes.


             Po nuk deshi Vullneti i Perendise se Qiellit
             endrrave te mia,
             qe zotrojne thelbin e Ekzistences..
             si Sizifin tmerri i punes se padobishme,
             nuk do tu jepet asnje meter hapesire...
             dhe e dini ku do te perfundojne 
             endrrat per nje Greqi te Bukur,
             dhe per shpetimin e Njerezimit..?
             Ngulshem dhe dalngadale
             do ti haje ndryshku
                                    dhe pluhuri i harrimit.


              Po te doje Vullneti i Perendise se Detit..
              Fantazmat e mia , qe jane te armatosura
              me meshire dhe me vrasje ndergjegjieje
              do tu jepet nje det i bute dhe i qete
              per te lare mekatet e gjalla te Trojes,
              qe jane bere Olimpi me i rrezikshem
              me pretendimin e tyre cinik 
              per te qene Greqia e perjetshme perpara botes.


              Po nuk deshi Vullneti i Perendise se Zjarreve
              mua qe me mire se gjithkush
              e njoh lidhjen fatale te Greqise me zjarret
              do te me humbas dhe rasti i fundit 
              te tregoj meshire,
              dhe Qytetet do te vazhdojne
              te digjen qetesisht.


               Madje po nuk desh 
               Vullneti i Perendise se Dashurise
               per shkak te shperfytyrimit te tmerrshem 
               qe kane pesuar ndjenjat njerezore                                
               mua nuk do te me doje askush... 


                Kjo Perendia e Dashurise
                eshte reklamuar shume prej Olimpit..
                Dicka me teper se Idhujt e zakonshem
                dhe ndryshe nga ata..
                rrembyes i te gjitha pasioneve
                dhe me shume mundesi perjetesie.


                 Te gjithe shtegetaret do ti rrefejne
                 se kudo qe shkuan 
                 nuk pane ndonje dashuri fantastike..


                  Shume pak njerez duheshin ne Bote...


                  Dhe ata...duheshin
                  aq sa i lejonte mendimi
                  se ne Qiellin e madh nuk mund te hipesh kurre..
                  sepse atje..
                  vertete ka patur nje Histori njerezore
                  por sic e jetuan vetem Perendite..


                  Dhe per te mbetur tek jeta   
                  qe vazhdon pak a shume sa nje Epoke..
                  ne.. Apolloni yne i dashur
                  nuk kemi asnje dileme..
                  asnje Mister..
                  sepse nuk shfaqem asnje interes 
                  per te qene Hyjni..


                  Problemi ka qene shume i thjeshte...
                  Ne ishim te padeshirueshem ne kete Bote.


                   Krejtesisht te percartur dhe pa asnje drejtim   
                   kemi qarkulluar neper bote
                   pa na dhene rendesi askush.


                   Ndoshta duhet te organizohemi 
                   ne..Anonimet e medhenj.. 
                   per ti dhene fund kesaj komedie
                   me heronj te genjeshtert
                   nga ata qe me mediokritetin e tyre
                   dine te sajojne vetem Perendite.


                   Si te mos mjaftonte Troja
                   per te torturuar Greqine..
                   edhe Olimpi nga ana e tij beri nje krim..
                   Budallallepsi trurin e botes
                   duke blatuar ne mendjet e njerzve
                   pasionin mizor  te te qenit Perendi.


                   Si ato Perendi
                   qe kontrrollojne gjithcka nga lartesite
                   dhe ne qe deshira dhe Fati 
                   na deshen te ishim poshte..
                   megjithese e brodhem boten 
                                                       mbare dhe mbrapsht...
                   do na injorohen te gjitha Mendimet..
                   Nuk do te na degjohet asnje Deshmi..


                   Prandaj dhe kam frike
                   se ne qe ecim vetem ne Toke..
                   ndonese te lire...
                   do te mbetemi fare pa Histori....          
    

                    Perkthyer nga greqishtja  prej vete Autorit.
  

Sunday, January 29, 2012

LOJRAT Poem by ILIAS FOUKIS

        


          LOJRAT




          Siç mund ta merrni me mend
          në lojën e madhe të përjashtimit prej ëndrrave 
          unë kam qënë shumë i dobët ..
          dhe fare i pambrojtur..
          Domethënë,
          i goditur për vdekje
          nga pasionet më barbare të botës.


          Ju ndërkohë,
          të mësuar të shikoni nga larg
          plagët e të mundurve..
          mund të shtrini Fantazinë tuaj
          duke gjykuar se objektivi kryesor i Lojës
          duhet të ketë qënë shuarja e zjarreve 
          që shkrijnë akujt e zemrës..
          me qëllim bllokimin e jetës
          në pikën më të lartë të ndjeshmërisë.


          Po,po , zotrinj..
          Kështu ka qënë.
          Nuk gaboheni aspak.


          Po çuditem me aftësitë tuaja 
          për të qënë mjeshtërisht gjakftohtë
          në shpjegimin e katastrofave të mëdha...


          Unë që isha fare i mënjanuar 
          nga gara e madhe e Lavdive të botës
          besoj se duhet të kem bërë
          një kundërsulm të llojit-  ''Ju do të rrëzoheni''..
          por me sa më kujtohet 
          duhet të jem tërhequr ..
          sepse më bënë vërejtje se isha shumë i vogël
          dhe për ndeshje të tilla influencash
          nuk do të rritesha kurrë.


          Vendet që zbrazeshin prej të mundurve                                              
          mbusheshin me një mënyrë të tillë
          që t'ju linin të kuptonit
          se Filozofëve u kishte pëlqyer
          pothuajse në përmasa cinike
          të krahasoheshin me lumenjtë.   


          Dhe kështu duke u rrëmbyer
          kishin asimiluar 
          të gjitha rrymat e mendimit njerëzor
          dhe Njerëzimi si fëmijë i vogël
          vraponte me lumenjtë e tharë përbri
          për të kapur objektivin e Lojës...


          Më në fund...
          humbiste kush humbiste...
          rrëzohej kush rrëzohej...
          linçohej  kush linçohej...
          arrihej në një pikë ku gjithçka
          dukej se kish mbetur pas..


           Lojtarëve që kapërcenin parashikimet
           ishte e natyrshme që tu bëhej
           një nder i vogël.


           Nxirreshin përpara Diellit për tu fotografuar..
           dhe hija e zezë e fituesve
           mbulonte krejt botën.




                  Perkthyer nga greqishtja prej vete Autorit.   
     
                                      

Saturday, January 28, 2012

O REI SALOMAO Poema de ILIAS FOUKIS






    • O REI SALOMAO




      As mulheres que mais amou
      o Rei Salomão
      foram aquelas mulheres,
      cujas almas ele imaginou
      serem como a corrente de um rio.


      Mas, logo após
      o ardente desejo,
      o velho Salomão friamente concluiu
      que, as correntes levam os rios para 
      o mar e para o azul imenso dos oceanos,
      onde todos os Templos e Pecados da terra 
      sucumbem…e, assim perder o controlo 
      que, tinha sobre as mulheres.


      O Rei Salomão,
      num momento de raiva lembrou-se:
      Que, era ele quem detinha o poder
      e, em caso de perigo, deveria saber
      como impedir esses rios impetuosos.


      Desassossego,
      este não era o único perigo…
      para além dos mares e dos rios,
      também, os céus seduziam-nas…


      E assim, pouco depois, os seus espiões
      sussurraram-lhe que, as suas mulheres, 
      trocavam olhares com as estrelas.

      E, por isso…
      os seus corações (que assumiu a seu lado,
      sob o seu domínio como os muros dos
      palácios) ardiam em sintonia com aquelas
      estrelas distantes.


      Vai daí,
      o Rei Salomão começou a arrepender-se,
      de antes de ter criado o seu Reino
      não ter incorporado todas as estrelas
      nas terras celestes da sua Monarquia,
      o que o obrigava agora, vetusto,
      a um estudo minucioso da Astrologia.


      Mas o velho Salomão
      já sabia há muito tempo
      que, o Céu e os Mistérios do Céu,
      eram como as mulheres que ele
      nunca amou…


      Uma vez que os Astrólogos do futuro,
      aproveitando-se das veleidades dos
      mortais, negociavam com o Céu,
      de imediato, acusou-os de enormes
      falhas espirituais e de estúpidas
      superstições que impeliram as mulheres
      para esse Amor que derrubou barreiras
      com a força dos desejos, alcançando
      a Terra Prometida , como um oráculo
      divino que se precipita com o ímpeto
      dos rios.

                     TRADUCAO DE 
                MARIA  JOVITA  CAIRES

Friday, January 27, 2012

I VARFRI NE GJYQ Poem by ILIAS FOUKIS

   






             I   VARFRI  NE  GJYQ




         Observatoret parashikojne
         se te pakten nje here ne gjithe jeten time
         une do te kem te Drejte.


         C'fytyre do te klete e Drejta ime..?
         Sa vjec do te jete..?
         Xhepat plot apo bosh do ti kete..?


         Ka te ngjare qe fjalet per mbrojtjen time
         te merren borxh nga gjuhet e humbura,
         sepse sot per sot ,
         nuk ekziston asnje fjalor i kuptueshem
         per te me mbrojtur mua.


         Sic e shikoni pra,
         e Drejta ime do te jete mjaft e Vjeter.


         Anthropologet qe do ta takojne
         ne rrugen per lartesimin e tyre shkencor
         do te tmerrohen prej saj.


         Mund ti dallojne vetem Kafken..
         mbushur me mbishkrime te jetes se humbur
         ku shkruhet haptas dhe pa iluzione
         se bashke me Njerzit deshtoi edhe Dielli
         te ndriste me ate drite qe nuk ua fali te gjalleve
         ate Kaos te hershem shfaqjesh madheshtore
         qe kushedi c'mencuri perendish Helene
         mund te blatonte ne trurin e botes.


         Te tjerat..sic do te ishin
         Kafazi kraheror, kycet, vertebrat,
         qysh atehere qe morren Mandaten e zeze
         se Zoti i Drejtesise 
         nuk i kishte bekuar kurre
         te deshperuara per kete kotesi tragjike  gjerash
         iu blatuan trupit te Ferrit neper humnera.


         Sa per Vegimet..Endrrat.. Ndjenjat..
         dhe virtyte te tjera Helenike
         ka mundesi qe ,
         me nje percartje te deshperuar fillikatesh ..
         te jene midis nesh..


         Por gjykatesit nuk pyesin shume 
         per te vertetat e Shpirtit
         dhe virtytet Helenike..


         Ata duan deshmi materiale..
                                         konkrete..
                                              te prekshme..
         ndersa une edhe kete here 
         dukem shume i varfer..
         megjithese e Drejta ime eshte
         sic do ta quanin avokatet..
         ... E perjetshme.




                  Perkthyer nga greqishtja prej vete Autorit.                      




       

Wednesday, January 25, 2012

PASARDHESIT Poem by ELIAS FOUKIS

                                             
                                             

           PASARDHESIT


                                Në kujtim  të Abelit dhe të Kainit.




          Lum si ti Abel..lum si ti.       
        Jeta si një Virgjëreshë  t'u dorzua pa kushte
        dhe pa pike turpi sollët në këtë botë
        fëmijën arrogant  që quhet Lumturi...    
        Mjerë ti Kain..mjerë ti.       
        Me dënim të Fuqive Supreme erdhe në botë,
        në këtë të keqe të madhe që te gjeti,
        dhe fatkeqësia të ndjek si një qen besnik.


          
         Lum si ti Abel..lum si ti.        
         Gjëmon rruzulli tokësor nga dëfrimet e tua
         dhe nga tejngopja prej delireve te Parajsës
         përndizen  instiktet e tua shtazarake.       
         Mjerë ti Kain..mjerë ti.       
         Një Bibël mund të shkruhej me mundimet e tua 
         por Zoti i largët nuk ta dha miratimin
         sepse dhimbjet e tua iu dukën qesharake.




          Lum si ti Abel..lum si ti.
          Ke guximin të bësh ëndrra kriminale
          si '' Kafe në Akropol...shtëpi pushimi në Hënë..
          dhe lidhje erotike me Shën Mërinë.''
          Mjerë ti Kain ..mjerë ti. 
          Kishe ca endrra të buta si dele të Perëndisë
          që u bën kurban përpara Satanait 
          dhuratë për Lavdinë e Historisë së tij.




           Lum si ti Abel..lum si ti.
           Gjithë Artin e madh vure në zemër
           Serenatat delikate , Venerat lakuriqe 
           dhe skenat sublime të Tragjedive.
           Mjerë ti Kain..mjerë ti.
           Hera-herës kur dremit Dhespotia e Fatit
           kënaq  dhe ti ndjenjat e tua të varfra
           me muzikën e artistëve mediokër të rrugëve.




           Lum si ti Abel..lum si ti.
           Çdo ditë shenjtëron kënaqësitë e tua solemne
           dhe kërcasin gostitë luksoze
           me meze  nga thellësitë e Oqeaneve.
           Mjerë ti Kain..mjerë ti.
           Urinë  gënjen me barishte të Nënës Tokë
           dhe  me atë lumturinë tënde tragjike
           falënderon për përkujdesjen e Perëndive.




           Lum si ti Abel..lum si ti.
           Me trashëgimitë e tua Patriarkale mburresh 
           fshehur bodrumeve të botës së poshtme
           dhe të vulosura me bojën e kuqe të krimit.
           Mjere ti Kain ..mjere ti.
           Neper sheshe u derdh gjaku i rinise tende
           dicka te merrje nga kjo bote-dhe tu dhane
           vetem kujtimet tragjike te Njerezimit.




            Lum si ti Abel..lum si ti.
            Indiferent dhe i shkujdesur lartësive të Mëkatit
            dashurinë tënde lypin duke u gjunjezuar
            lakej dhe sahanlëpirës si qyqar te Nates..
            Mjerë ti Kain..mjerë ti.
            Si qen i rraskapitur bredh rrugëve dhe Iluzioneve 
            të xixëllojnë sytë për pak dashuri , por askush
            nuk do të hyjë në zemrën tënde të zbrazët.




            Lum si ti Abel..lum si ti.
            Me sentenca të Sokratit shtyn mbasditen
            para se të fillosh orgjitë në shoqërinë e Satanait
            nëpër Sallone Mistike të mbytura me dritë.
            Mjerë ti Kain..mjerë ti.
            I zhytur në dënimin tënd të përjetshëm
            errësirës kërkon ide për shpëtimin e Botës
            dhe rakia e thartë të gërryen mushkritë.




            Lum si ti Abel..lum si ti.
            Shtrirë gjerë e gjatë verandave të bollshme
            në krahët e Bukurisë dhe të flladeve të Perëndimit
            shkruan Eposin e magjishëm të pasioneve.
            Mjerë ti Kain..mjerë ti.
            Skutave të qelbura të qyteteve të mëdha
            prej Kokainës dergjesh i shtrirë përtokë
            mbi hirin e zjarreve të shuara të Revolucioneve.


            2


             Lum si ti Kain..lum si ti.
             Faqebardhë mund të dalësh përpara Botës
             sepse me gjithë Demonët kundër teje 
             si pasardhës i  Prometeut  munde të qëndrosh.
             Mjerë ti Abel..mjerë ti.
             E di mirë ti..të presin gjyqe të pafundme
             prandaj shpik anije të reja Kozmike
             sepse në Planete të tjera duhet të fshihesh.




             Lum si ti Kain .. lum si ti.
             Në dëshpërimin tragjik që të sollën Perënditë
             i sigurt në drejtësinë e përjetshme
             pret fundin dinjitoz të Shenjtërimit.
             Mjerë ti Abel..mjerë ti.
             Mos harrosh Satanain në Testamentin tënd
             që të ka hapur një varr të artë
             kurorë mbi të - Revolta  e Njerëzimit.
                            
              Përkthyer nga greqishtja prej vetë Autorit